Super Mario Odyssey: de game die maar blijft geven

Super Mario Odyssey: de game die maar blijft geven

Het lijkt nooit op te houden

Vorig artikel Volgend artikel

De lat ligt bij weinig series zo hoog als bij Super Mario. Het nieuwe avontuur van de loodgieter met de rode pet zag er voor de release al goed uit en dus waren de verwachtingen hooggespannen voor deze Switch-game.

Het verhaal is zoals je verwacht bij een Mario-game: Bowser heeft Peach meegenomen en gaat met haar trouwen, dus moet Mario er achteraan om dat tegen te houden. Hij heeft een schip dat gevoed moet worden met 'manen'. Hoe meer manen Mario vindt, hoe verder het schip kan gaan, achter Bowser aan.

De grote vernieuwing in Mario Odyssey is Cappy, het magische hoedje dat hij op zijn hoofd heeft. Cappy kan gegooid worden met wild variërende uitkomsten. Het is deels een wapen om 'gewone' vijanden mee uit te schakelen, maar het belangrijkste aspect is dat bepaalde vijanden of structuren in de omgeving overgenomen kunnen worden. Dat opent een hele berg spelmogelijkheden, want zo kun je als speler gebruikmaken van bijna alle technieken die de vijanden ook gebruiken, zowel tijdens gevechten als bij het doorkruisen van de levels.

Deze game heeft veel weg van Mario 64, in de zin dat er een aantal werelden zijn waarin Mario zelf kan kiezen welke uitdaging hij aan gaat. Er zijn er twaalf, allemaal met een eigen identiteit. Dat gaat verder dan de omgeving: de interactie met Cappy zorgt er voor dat het type vijanden in een level ook bepalen wat voor gereedschap je hebt om de manen in het level te vinden en/of bereiken.

Mario Odyssey blijft een platformer, want een groot gedeelte van wat je doet is springen met Mario om vijanden te ontwijken en de manen op te rapen. Het prachtige van de game is echter hoeveel verschillende vormen dat aanneemt.

mario-odyssey

Stapeltjes Goomba's maken, met Cappie veranderen in een kikker die superhoog kan springen of een rups die zichzelf horizontaal uit kan rekken om onbegaanbaar terrein te overbruggen, veranderen in een rots of rondrijden op een soort stenen tijger die ontzettend hard kan gaan: het zijn maar een paar voorbeelden van hoe de karakters die in de verschillende levels rondlopen - kwaad- of goedaardig - er voor zorgen dat je maar zelden langer dan een paar minuten 'gewoon' aan het springen bent.

Zelfs de old-school 2D aspecten van Mario zijn geïntegreerd in de game, doordat je af en toe pijpen in kunt gaan die je dan net zoals vroeger in pixel-stijl tegen de oppervlakte van waar de pijp 'in' gaat laat springen, en als het stuk is afgelopen (altijd te snel) spring je er via een andere pijp weer in 3D uit. Als je Zelda: Link Between Worlds op de 3DS hebt gespeeld weet je precies wat ik bedoel.

De manier waarop je de manen verdient verschilt enorm: sommige liggen letterlijk gewoon voor het oprapen, zijn met een simpele sprong of een stomp vanuit de lucht uit de grond te trekken, maar sommige zitten achter een hindernisbaan (denk Mario Sunshine) die buiten de wereld bestaat. Er moet geracet worden, je moet dingen vangen, verzamelen, het gaat maar door.

Naast die manen heb je dan ook nog in elk veld een aantal paarse muntjes die meer of minder verborgen liggen en die je allemaal moet vinden als je de winkel in het gebied wilt leegkopen. Paarse muntjes geven toegang tot speciale outfits (die ook via een omweg manen opleveren) en souvenirs die je schip opleuken.

Ook gewone muntjes kunnen in de winkel gebruikt worden om dingen te kopen, wat het verzamelen van die dingen eindelijk een goed doel geeft in plaats van het oude 'levens' concept. Kleding, manen, alles is te koop, als je maar betaalt. Je moet ook dokken als je Mario van een klif gooit of vijanden gaat knuffelen, maar dat is zo goedkoop dat het er letterlijk niet toe doet.

Het is een soms bijna random zooitje in de game, maar alle systemen en mogelijkheden in de game klikken naadloos in elkaar en zo leer je al spelend met Mario (en Cappie) wat er allemaal kan. De creativiteit rijst serieus de pan uit bij Odyssey en tegen de tijd dat je het verhaal hebt afgemaakt en de game hebt 'uitgespeeld' heb je op vreselijk veel creatieve manieren een maan of 150 tot 200 bij elkaar gespaard. In die tien tot twintig uur heb je kunnen zien waarom Nintendo nog steeds een uitzonderingspositie bekleedt als het gaat om games maken.

Maar dan blijkt dat er nog veel meer is en dat je maar half hebt zitten opletten en vermoedelijk een maan of 300 hebt gemist, én dat elk gebied het aantal te verdienen manen vanaf dat moment ongeveer verdubbelt heeft. Odyssey laat je namelijk in het eerste kwart van het spel heel snel van wereld naar wereld gaan omdat die progressie achter een aantal verzamelde manen per level zit. Het is in die zin mooi dat je als speler helemaal zelf kunt kiezen hoe veel of weinig je van Odyssey kunt spelen, en op welke manier.

Daar zit wat mij betreft echter wel ook het (enige) struikelblok van de game, want hoewel ook de dingen die later toegevoegd worden allemaal heel leuk zijn wordt er na de aftiteling toch beduidend minder vaak iets nieuws aan je getoond. Er zit nog één 'verrassing' die je vrijspeelt met 500 verzamelde manen en dat is het soort level dat veteranen "eindelijk!" zal laten roepen. Het is echter de enige serieuze uitdaging voor platform-liefhebbers en die komt best al laat in de game nog langs.

Dat gezegd hebbende is de game er wel een die alle vormen van nieuwsgierigheid ruimschoots beloont: als je denkt dat er ergens een geheim zou kunnen zitten dan is de kans 99 procent dat Nintendo het met je eens is en er iets voor je heeft neergelegd. Super Mario Odyssey is sowieso een van de beste games van dit jaar, en als je een Switch hebt en dit niet er bij haalt doe je jezelf ernstig tekort.

[Afbeeldingen © Nintendo]

Patrick Smeets

Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes...

Reageren is uitgeschakeld omdat er geen cookies opgeslagen worden.

Cookies toestaan Meer informatie over cookies