Resident Evil 7 brengt de angst terug die de serie nodig had

Resident Evil 7 brengt de angst terug die de serie nodig had

Zeker in VR

Vorig artikel Volgend artikel

Het werd verdomme tijd. Nadat Resident Evil 6 helemaal van het padje af was en iedereen zich er al bij neergelegd leek te hebben dat de serie na deel vier nooit meer echt goed zou worden is Resident Evil 7: Biohazard (leuk trucje: de serie heet in Japan Biohazard en kreeg daar als subtitel Resident Evil) een schijtenge terugkeer naar wat de serie ooit goed maakte. De game doet precies wat ik wilde: een moderne interpretatie geven van de eerste, originele Resident Evil met wat van de beste ideeën van de delen vlak daarna er bij gegooid. In VR, als je durft.

Welcome to the family

In tegenstelling tot vorige delen speel je in deze reboot geen professional, maar gewoon een gast genaamd Ethan wiens vriendin drie jaar geleden is verdwenen en opeens iets van zich laat horen. Zo eindig je dan in een vieze en half vervallen mansion in het zuiden van de VS, thuishonk van de familie Baker. Die zijn...eh...niet helemaal in orde, zullen we maar zeggen. De eerste helft van de game ben je ook voornamelijk bezig met ontsnappen uit hun gestoorde klauwen. Je probeert erachter te komen wat er loos is, waar je vriendin is gebleven en wat er in vredesnaam voor zorgt dat iedereen full mass murderer is gegaan. En dan zijn er ook nog monsters, en sta jij daar met je lullige mesje en een pistool met een paar kogels er in.

Old school

Als je bekend bent met de (oude) games in de serie is er veel dat je zult herkennen. Ten eerste die schaarste: of het nu kogels, helende items of andere nuttige dingen zijn, je hebt er te weinig van. Of bent te bang om ze te gebruiken omdat je niet weet wat er komen gaat. Je denkt namelijk steeds dat er iets komen gaat, ook al komt er niks. Doordat je – mede door de geluiden die je maar steeds blijft horen – in eerste instantie een paar keer vies verrast wordt loop je al snel heel gespannen rond, ook als er niets gebeurt. Doordat sommige van de dingen die je willen vermoorden nogal vasthoudend zijn en zich niet laten tegenhouden door een gesloten deur is het ook echt rennen geblazen als je gespot bent.

New school

Doordat de game niet meer met Hitchcock-achtige camerastandpunten werkt maar in de eerste persoon gespeeld wordt zie je letterlijk nooit wat er achter je gebeurt. De besturing, clever langzamer gemaakt dat je vermoedelijk gewend bent in first-person games, draagt ook bij aan het vasthouden van die spanning. Natuurlijk zijn er ook wat sloten die alleen met bizarre sleutels open gaan en andere mini-puzzels. Elke keer als het goed gaat komt er wel iemand (of iets) roet in het eten gooien. Het spel is uiteindelijk heel lineair maar doordat je al snel in de haast of paniek iets hebt gemist moet je vaker dan eens terug naar een gebied waar je al was geweest, en waar vermoedelijk nog allerlei monsterachtig gespuis zit. Nooit leuk.

resident-evil-7-baker-family-dinner.jpg.optimal
De Bakertjes. Fijn volk, hoor, als je ze leert kennen.

Blast from the past

Resident Evil 7 houdt de sfeer in de eerste helft heel goed vast. Belangrijk onderdeel daarin was het flashback-systeem dat gebruikt wordt, waarin een stuk van het verhaal vanuit iemand anders' perspectief wordt verteld maar dat je wel zelf speelt. Dat zet je in situaties met (opnieuw) beperkte wapens of in andere locaties. Sommige van die stukken zijn helemaal optioneel en speel je pas als je een videoband vindt met dat stukje verhaal er op. Leuk gedaan en goed voor de afwisseling én het verloop van het verhaal.

Naarmate het verhaal vordert zijn er echter wel een aantal problemen. De variatie in de monsters die je tegenkomt is niet groot genoeg, waardoor de angst op een gegeven moment toch iets wegebt. Op dat punt heb je ook vermoedelijk heel veel extra kogels, bommen en ander nuttig spul liggen dat je hebt gespaard voor het geval dat. Ik zeg: speel de game op normal, niet op easy. Dat houdt nog iets van spanning er in en je kunt toch onbeperkt saven dus zo veel kan er niet misgaan. De moeilijkheidsgraad die je vrijspeelt na de eerste ronde geeft je pas hardcore mode, waar je maar een beperkt aantal malen je voortgang kunt opslaan. Was mooi geweest als die optie er meteen aan het begin had ingezeten, voor een story-driven game die je niet snel nog een keer gaat spelen als je net klaar bent.

Alles bij elkaar is Resident Evil 7 een hele gave ervaring, maar als je echt een bruine broek wilt moet je de game vooral in VR spelen. Ik heb het niet gedaan. Ik ga het niet doen. Fuck die shit. No way. Tijdens het spelen op een tv in de avonduren ben ik al genoeg de bank ingedoken vanwege de schrikeffecten, dus VR gaat me echt te ver. De mensen die het in VR hebben gespeeld die ik heb gesproken zijn erg tevreden met de ervaring en als je toch al een PSVR hebt liggen moet je het zeker proberen. Maar doe het niet alleen.

Dit is een game die een nieuwe start wil maken, en wat mij betreft is dat deels geslaagd. Resident Evil 7 heeft in ieder geval begrepen dat psychologische spanning past bij de serie en dat het vaak effectiever is om te dreigen met iets dan het echt achter je aan te laten komen. Het vervalt nog af en toe in grote 'eindbaas'-gevechten die op zich niet slecht zijn, maar de soms schokkende 'kleinere' gevechten doen meer met je omdat ze zo fucked up zijn. Met wat meer variatie in wat je tegenkomt en meer focus op mentale horror mogen ze er van mij zo nog een paar maken. Deze is in elk geval al een meer dan OK begin.

[Afbeeldingen © Capcom]

Patrick Smeets

Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes...

Reageren is uitgeschakeld omdat er geen cookies opgeslagen worden.

Cookies toestaan Meer informatie over cookies