Ubisoft heeft gelukkig besloten om niet meer zo’n gigantische batterij aan Assassin’s Creed-games op ons af te vuren. In plaats daarvan maakt het games met iets meer focus en dat merk je meteen als je Shadows speelt. In deze review duiken we dieper in het spel.
Een spel maken dat zich in Japan afspeelt is enerzijds heel makkelijk, omdat het nu eenmaal een prachtige en geliefde plek is. Anderzijds komt het ook met de nodige controverse als het om deze game gaat. Dat je een op een echte plek gebaseerde tempel stuk kunt slaan, dat werd door de mensen die voor die tempel zorgdragen niet goed opgevangen. Dat is immers niet bepaald respectvol.
Ik heb het netjes gehouden, want ik hou veel te veel van Japan om daar heiligschennis te plegen. Sowieso heb ik een grote voorkeur voor games die zich in Japan afspelen: het land is prachtig, kent een rijke historie en er zijn veel sociale regels, die wat je doet in games meer gewicht geven. Ubisoft heeft er in dit spel duidelijk veel moeite voor gedaan om Japan levensecht na te maken en dat is wat mij betreft heel goed gelukt. Games spelen in een setting die ook echt mooi wordt neergezet maakt het al meteen een stuk betere ervaring.
Assassin’s Creed zelf is niet heel erg veranderd: het is nog steeds belangrijk dat je niet altijd als een botte boer iedereen aanvalt, maar dat je wel een bepaalde mate van stealth opzoekt. Sluipen, niet gezien worden, dat helpt je uiteindelijk wel. Hoewel er in het verleden zeker AC-games zijn geweest die moeilijk speelbaar waren door een veelheid aan bugs of andere gekke dingen, is er een ding altijd goed geweest aan deze franchise, en dat is die gameplay die gewoon heel lekker voelt. Je kunt jezelf AC heel snel eigen maken, zonder dat het per se allemaal heel erg simpel in elkaar zit.
Het verhaal draait om de strijd tussen de Assassin Brotherhood die vrede wil door vrijheden en de Templar Order die juist vrede willen krijgen door meer controle. Let wel, het is de 16e eeuw, dus toen gingen mensen daar nog heel anders mee om. In ieder geval ervaar je het door de ogen van de Afrikaanse samurai Yasuke en de kunoichi Fujibayashi Naoe. Er zijn mensen die liever 1 hoofdrolspeler in Assassin’s Creed willen spelen, maar ik vind die wisseling juist verfrissend. Het is net even andere gameplay, het is net even een andere blik op het verhaal en als je het ene niet zo tof vindt, dan kan de ander het nog redden.
Niet dat ik dat heel erg nodig vind, want in Shadows hebben beide hoofdrollen wat leuks te bieden. Naoe is wat meer traditioneel wat je van deze gamereeks kent, en Yasuke is meer een vechtjas. Naoe draagt een katana en is echt een sluiper en iemand die zich een wereld snel eigen kan maken, terwijl Yasuke een lange katana draagt en veel meer wapens tot zijn beschikking heeft. Yasuke is wat lomper en het interesseert hem niet echt op welke locatie hij is, hij wil gewoon een robbertje vechten. Een leuke wisselwerking.
Verder is dit een game waarin je heerlijk in een soort parcours-achtige gameplay door de wereld kunt gaan en dat voelt goed. Je raakt snel in een fijne flow, al ligt op de loer dat de gameplay in dit spel soms wat in herhaling valt. De achtergrond waarin dit alles plaatsvindt en het feit dat je met de fotomodus oneindig veel prachtige shots kunt maken, zorgen ervoor dat je die repetitiviteit vergeeft. Deze game laat het eindelijk weer cool voelen om Assassin’s Creed te spelen, nadat de franchise echt een paar jaar zijn DNA kwijt was.
Assassin’s Creed Shadows is verkrijgbaar op Xbox Series X, PlayStation 5 en PC.
