Het is gedaan: de laatste film uit The Conjuring is uit. In The Conjuring: Last Rites zien we hoe een jonge Ed en Lorraine Warren een nogal ingewikkelde bevalling meemaken van hun dochter. Fast forward naar wat later, en Ed en Lorraine zijn hartstikke gelukkig met dochterlief. Maar, tegelijkertijd zien we ook een gezin dat het minder goed afgaat: de Smurls hebben een spiegel in huis gehaald die misschien wel engelen aan de top heeft, maar de duivel aan de binnenkant…
We houden deze recensie zoveel mogelijk spoilervrij, zodat je er zelf vrij blanco ingaat. Hierdoor vertellen we niet te veel over het verhaal, maar focussen we ons vooral op hoe de film is gemaakt. De effecten in The Conjuring zijn enorm goed gedaan. Ik betrapte mezelf erop dat ik soms probeerde te zien hoe ze een bepaald effect hadden gedaan, maar de film haalt je snel genoeg uit dat gedachtentreintje door die hard te laten crashen tegen een jump scare.
Ik sta erom bekend vrij koelbloedig te zijn, maar veel mensen in de bios sprongen af en toe van de schrik echt wel even omhoog. De vrouw die ineens grijzend opduikt en een meisjespop die niet ongewone bewegingen maakt: het is prijzenswaardig hoeveel lagen regisseur Michael Chaves er aan horror in weet te stoppen. Soms neemt hij echt zijn tijd, zoals bij de spiegelruimte, andere momenten laat hij de afschuwelijkheden elkaar in rap tempo opvolgen. Soms blijkt er na een flinke opbouw niks aan de hand, soms denk je net opgelucht adem te kunnen halen en dan komt er toch nog een griezelmoment.
Mijn favoriete aspect aan The Conjuring is dat er zowel in-your-face-horror inzit als wat subtielere: dat onaangename gevoel, die schim die ‘dieper’ in het shot langsglipt, een duidelijk zichtbare persoon in het donker: dat is horror waar ik van hou. Maar misschien houd jij juist van de clichés van horror of de jump scares, zelfs gore: dan kun je ook terecht in The Conjuring: Last Rites. En dat is prijzenswaardig, want er moet ook genoeg rust in de film zitten, terwijl Chavis ook twee verhalen tegelijk probeert te vertellen.
Niet dat de hele film prijzenswaardig is: zo is niet alles even duidelijk. Meerdere mensen waarmee ik over de film nasprak zeiden: “Maar hoe is het nou uiteindelijk opgelost?” Dus daar mist wat context. Ook wordt er tegen het einde wel heel plotseling een vrij rigoureus besluit genomen, zonder dat we heel erg worden meegenomen in de gedachten van de jonge vrouw die deze beslissing neemt. Daar schort het af en toe wel aan in de film: horror genoeg, maar waarom mensen tot bepaalde beslissingen komen, dat is af en toe een vraagteken. Aan de andere kant is dit horror: je kunt altijd ‘het kwaad’ de schuld geven.
Dit is de laatste film in de Conjuring-reeks en dat is niet altijd helemaal merkbaar, maar er zijn wel degelijk toffe dingen toegevoegd om het geheel nog even goed in elkaar te vlechten. Denk aan het weerzien van verschillende zaken die in de filmreeks en de spin-offs voorbij zijn gekomen. Niet te veel trouwens: eerst zouden er nog andere schurken voorbijkomen, zoals The Crooked Man, maar Chaves wilde het toch liever wat emotioneler houden.
Uiteindelijk is The Conjuring: Last Rites een waardig einde van de serie: er komt bovendien zoveel voorbij, dat er voor iedereen wel iets inzit. Is het allemaal heel geloofwaardig? Niet per se. Dat het ook nog gebaseerd zou zijn op een waargebeurd verhaal doet de film misschien ook meer kwaad dan goed: je gaat toch steeds denken: ja hoor, wat een onzin dat deze film zo fanatiek stelt gebaseerd te zijn op waargebeurde feiten. Ook helpt het acteerwerk er niet altijd bij: soms is het van een dusdanig laag niveau dat je een beetje uit de algehele sfeer van de film wordt getrokken.
Heb je meerdere films van The Conjuring gezien, dan is het zeker de moeite waard om het af te sluiten door deze film te kijken, maar er zijn horrorfilms die net even wat meer verrassen. En hoeveel soorten horror er ook voorbijkomen in Last Rites, die andere horrorfilms zijn daardoor uiteindelijk nog veel griezeliger, en dat missen we in dit laatste ritueel wel.
