Final Destination-fans hebben het heel lang zonder een nieuwe film moeten doen. Nu is er, 14 jaar na dato, eindelijk een nieuwe film in de franchise. Eentje waarvan mijn collega vroeg of het de final Final Destination was. Ik vertel het je in deze spoilervrije review.
Wie het concept Final Destination niet kent, die heeft wat gemist. Het zijn horrorfilms die niet draaien om enge beesten die mensen lastigvallen wanneer ze net zijn verhuisd (verfrissend!). Het gaat erom dat ‘De Dood’ een appeltje met mensen te schillen heeft, omdat hij ze eerder al eens wilde vermoorden maar daarin niet slaagde. Tegelijkertijd doe ik met deze uitleg de franchise niet de eer aan die het verdient, want waar het juist om gaat bij Final Destination is dat een hoofdpersonage de brute wijze waarop iemand aan zijn einde komt al kan voorzien in een visioen. En die manieren waarop mensen dood gaan, dat is vaak heel creatief: het liefst met zoveel mogelijk kettingreacties achter elkaar.
Zo zagen we in deze reeks wel eens iemand sterven onder de zonnebank, doorboord worden door een boomstam (een echte klassieker) en het meisje dat werd verpulverd door een roltrap. De ene dood is vaak nog heftiger om te zien dan de andere, met soms extreem veel bloed en dan weer een extreem schrikmoment. Het liefste natuurlijk een combinatie van de twee. Het is een filmfranchise waarbij je soms denkt: gatverdamme! maar het eigenlijk vrijwel altijd gevolgd wordt door een lach. Klinkt cru als het gaat om mensen die doodgaan, maar dat is juist precies wat de makers van deze horrorfranchise willen.
In de nieuwe film zien we hoe het voorkomen van een aantal doden ervoor zorgt dat er nog jarenlang een kat-en-muisspel plaatsvindt tussen de doelwitten en ‘De Dood’, ook wel Death, in deze franchise. Kan het worden voorkomen, of komen alle mensen uiteindelijk toch noodlottig aan hun einde? We volgen een jong meisje dat allemaal verschrikkelijk nare dromen heeft. Ditmaal niet eens van wat er nog aan sterfgevallen staat te gebeuren, maar juist wat er in het verleden is gebeurd. Voor antwoorden op de vragen die ze heeft moet ze echter naar haar oma, waarmee ze geen contact meer heeft. En daar zijn redenen voor…
Verder zal ik niets van het verhaal spoilen en ook zeker geen doden navertellen, want daar moet je je lekker door laten verrassen in het rode fluweel. Wat ik wel kan zeggen is dat Final Destination terug is met een meeslepend verhaal dat je de hele 1 uur en 50 minuten lang zal vermaken. Het wordt nooit saai, het remt nooit te veel af: er zit altijd wel een lekker tempo in waar de personages -en natuurlijk De Dood- mee bezig zijn. Vrijwel alles wat gebeurt klopt op een bepaalde manier wel.
Wat ik vooral aan de film waardeer is hoe de regisseurs, Zach Lipovsky en Adam B. Stein, spelen met je verwachting. Je denkt: ‘Och ja, nu gaat hij daar staan en dan valt x op hem, of wordt hij gespiest door Y. Echter blijkt je het zeker niet altijd juist te hebben en dat verrassingselement is misschien nog wel leuker dan wanneer iemand juist wel op een of andere bizarre manier de pijp aan Maarten geeft.
In Final Destination hoef je niet te rekenen op een groot arsenaal aan steracteurs: juist niet. En ook: liever niet. Het is juist die onbekende cast die het spannender maakt. Vaak kun je aan de acteur al zien wat voor type hij speelt in een film, omdat ze nu eenmaal vaak dezelfde soort rollen krijgen. Ook kun je je laten afleiden door zo’n bekend gezicht. In Final Destination zijn bijna alle acteurs van hetzelfde kaliber en dat maakt het extra leuk om naar te kijken: wie weet ontdek je er nog nieuw acteertalent dat je eerder nog niet kende. In deze film zie je onder andere Brec Bassinger, Richard Harmon, Kaitlyn Santa Juana, Anna Lore en Max Lloyd-Jones. Frisse gezichten dus, en dat ze niet allemaal even overtuigend zijn in hun acteerprestaties, dat geeft niet: dat maakt deze horrorfranchise af en toe lekker campy en daar smullen fans van dit genre juist van.
Final Destination: Bloodlines is aan de ene kant precies wat je denkt -en hoopt-, maar tegelijkertijd weet het qua verhaallijn nog uit een redelijk verrassende hoek te komen. Al ligt de grootste verrassing absoluut in dat spelen met je verwachtingen en die geweldig creatieve wijzenn waarop we allerlei personen het loodje zien leggen. En om de vraag van mijn collega te beantwoorden: ik kan me niet voorstellen dat dit de final Final Destination is: daarvoor zit er duidelijk nog veel te veel creativiteit in het vat.
