Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Ooit was er een tijd waar de titel Ninja Gaiden ontzag inboezemde. Het stond fier bovenaan met titels als God of War en Devil May Cry. Tegenwoordig lopen gamers langs de restanten van wat ooit een geweldige serie was en kunnen alleen maar diep zuchten. Het nieuwste deel, Yaiba van Spark Unlimited, haalt de franchise alleen maar verder naar beneden.
Ninja Gaiden met zombies. Zodra dat idee op papier verschijnt, dan weet je dat het slecht met de serie gaat. Het schreeuwt een gebrek aan inspiratie en creativiteit. Het smeekt om het genadeschot, alles behalve dit. het hoeft nog geen slecht game te betekenen, Red Dead Redemption: Undead Nightmare maakte een uitstekende titel zelfs nog beter.
En toegegeven, Yaiba heeft zeker zijn momenten. De lelijke stijl past goed bij de situatie en de hoofdpersoon. Het mimespel van de zombies doet je af en toe glimlachen. Er zit verrassend voldoende variatie in verrotte vijanden. Het heeft ook wel iets om een ondode aan je haak te slaan om vervolgens zijn collega’s ermee om de oren te meppen.
De zombies zijn echter niet je grootste vijand. Regelmatig lever je een woeste strijd met de camera. Deze staat altijd in een vaste en vaak onmogelijke invalshoek. Hierdoor zie je aanvallen niet goed aankomen, jezelf in een horde ondoden opgaan of een paar (vaak fatale) seconden helemaal uit beeld verdwijnen. Ook mis je geheime upgrades omdat de camera niet te draaien is.
De vijanden helpen ook niet mee. Met de variatie zit het goed. Er zijn clownzombies, dronken ondoden en elektriciteitschietende en vuurspuwende zombies. Hun aanvallen zijn alleen te vaag om goed te blokken/ontwijken. De camera speelt een rol, maar ook de animatie die bij sommige tegenstanders gewoon afwezig is. Zo draait de vuurspuwer zich niet om, maar staat ineens in jouw richting.
Pijnpunt
Een ander pijnpunt is het heelsysteem. Yaiba krijgt zijn levensmeter pas vol als hij zwakkere zombies executeert. Dit kan je doen zodra er een uitroepteken boven hen verschijnt. Drie problemen. 1: Het symbool verschijnt een fractie van een seconde. 2: Je geneest niet gelijk maar moet het item pakken, wat vaak ver uit de buurt ligt. 3: Er lopen geen ondoden bij eindbazen rond. Gevolg: je gaat meer dood dan je heelt.
Om met de ellende door te gaan werken de levels ook nog tegen. Het is niet altijd duidelijk waar je heen moet of hoe je er komt. “Bazen” blijken vaak gewoon grote tegenstanders te zijn die regelmatig met zijn tweeën of drieën terugkomen. Eentonig hordes aan zombies slachten is het gevolg. Spark Unlimited blijkt verder buitengewoon zuinig te zijn met continue points. Doodgegaan na het verslaan van een tussenbaas? Doe hem nog maar een keer.
Als afsluiter zorgt de ‘humor’ van de game ervoor dat je definitief afhaakt. Zoals ik al zei kan Yaiba best grappig zijn. Meestal is hij het echter niet. Kotsende en vuurruftende zombies, een stomvervelende hoofdpersoon, platvloerse opmerkingen richting het vrouwelijk geslacht, het script klinkt alsof het door een puber is geschreven.
Yaiba spelen is ploeteren. Worstelen met de camera, met ondoorgrondelijke zombies en het hele ontwerp van de game. Tel daar de puberale humor bij op en je hebt een game waarvoor je een pak paracetamol per sessie gebruikt om de koppijn weg te spoelen. Zoek je een spirituele opvolger van Ninja Gaiden Black? Probeer Dark Souls 2 of Metal Gear Rising. Negeer deze game.