Het was volle bak gisteren tijdens de spectaculaire lancering van call of duty black ops. Terecht natuurlijk, want de ontegenzeggelijk grootste shooter die games heeft op dit moment moet in stijl de wereld in geslingerd worden. Het persbericht kwam al dagen van tevoren: “Black Ops zet nieuw (voor)verkooprecord neer” en de lancering moest dat uitstralen. Het was alles succes wat er blonk, met grote groepen jongens en mannen die helemaal klaar waren om grote groepen volk om te gaan schieten, voor de tigste keer.
Eerlijk is eerlijk: het is gelukt. Nog nooit was er voor één enkele game zo’n evenement in Nederland en de aankleding was perfect: overal schermen, demopods en genoeg plaats voor honderden Call of Duty-fans. En die kwamen ook, wellicht gelokt met de belofte van meer dan genoeg limited editions van de game, want dat op afstand bestuurbare autotje was toch maar heel beperkt te krijgen in de winkels. Maar er was ook nog genoeg te doen rond de game, zo net voor de eindstreep.
Naast het bijna verplichte praatje van de ontwikkelaars, dat heel aardig was maar zo kort op het verschijnen van de game toch voor veel mensen niet meer zo relevant is, was de avond vooral gevuld met het spelen, en dan specifiek multiplayer. Een paar gelukkige strijders mochten op het podium een paar rondes multiplayer spelen tegen de mensen op de andere lanceringsfeestjes, onder luid commentaar van de stuurlui aan wal in de zaal. Zelfs presentator Skate kon het niet laten om constant de bloednerveuze spelers te vertellen wat ze moesten doen. Maar goed, veel gamers hebben die neiging, dus het zij hem vergeven.
Datzelfde lot onderging celebrity deathmatcher Jamie Westland, beter bekend als de drummer van Di-rect, die tegen een aantal internationale sterren, waaronder een voetballer (Rooney?) uit de UK, toch wist te triomferen. Hij wist zich tegen het einde van het potje gesteund door het aanwezige publiek en kreeg de zaal plat. Dat kon niet gezegd worden van de muzikale ondersteuning van de avond: in vergelijking met Amerika, waar Metallica de avond opluisterde, kregen we als Nederlanders de jongens van The Opposites, waarvan je trouwens wel zou verwachten dat ze in deze testosteron-gevulde setting wel goed zouden vallen.
Dat viel helaas voor Willem en Twan een beetje tegen, maar misschien had het iets te maken met het late tijdstip: 12 uur kwam ras dichterbij en na een aantal uurtjes kijken naar andere mensen die de game aan het spelen waren (bij de aanwezige demostands stonden de mensen ook rijen diep) wilden de meesten gewoon spelen. De rush om na het oorverdovende geknal ten teken dat uur U was aangebroken dan bij de FRS-standjes de game op te pikken was ook enorm, waarna de Convention Factory vrijwel onmiddellijk leegliep. Er moesten immers met spoed grote groepen volk worden omgeschoten én de ziekmelding moet er dan natuurlijk nog door…
