Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Het lijkt geen goed idee: terwijl de triple-A games elkaar bijkans van de schappen stoten omdat het allemaal maar net past een game uitbrengen die al een jaar geleden op de Xbox One debuteerde, en dan nog een game met hele uiteenlopende recensies. Ik denk ook dat het geen goed idee is, maar dat heeft meer te maken met de timing dan dat ik denk dat Ryse: Son of Rome niet de moeite waard zou zijn. Dat is het, tot mijn grote verbazing inmiddels, namelijk wel.
Vooropgesteld: het is een game die maar voor een specifiek soort speler de moeite is, om precies te zijn de speler die het niet erg vindt om van punt a naar punt b te gaan zonder al te veel omzwervingen. Het Romeinse epos is lineair als de pest, waar nog bovenop komt dat het vechtsysteem iets te hard leunt op executies, die je kunt uitvoeren als Marius, je Centurion, genoeg klappen heeft uitgedeeld aan de barbaren die je tijdens de game vermoordt. Vanaf dat moment kun je in slow-motion gaan en door het drukken van de juiste knop zeer gewelddadig kelen doorsnijden, armen afhakken en dat soort fijne moves maken, waar je natuurlijk een bonus voor krijgt.
Maar goed, als je in de tijd van de Romeinen zit, dan gebeuren die dingen nou eenmaal. Ze gebeuren. Heel. Erg. Vaak. Ik had er persoonlijk geen moeite mee, want het blijft voor mij toch elke keer leuk om niet te gaan button bashen en toch de juiste knop te raken, zeker omdat de rest van het vechtsysteem niet overdreven moeilijk is, maar wel heel solide. Een soort van Bloody Batman, zeg maar. Dat wordt afgewisseld met manoeuvres met een heel cordon aan Romeinen waarbij je gebruik maakt van je schilden om veilig te blijven. Je maakt nog gebruik van je mede-legionairs die met speren kunnen gooien en dat is het wel zo’n beetje.
Er zit een upgrade-systeem in de game die het je makkelijker moet maken om te overleven, al moet gezegd worden dat het op de normale moeilijkheidsgraad al vrij simpel is. Dit is geen Bayonetta waarbij je alles uit de kast moet halen om in leven te blijven en sterker te worden, doordat het onderliggende systeem zo simpel is ben je al snel experience aan het verzamelen alsof het vanzelf gaat.
Is ook niet erg, want terwijl het zich allemaal afspeelt op je monitor of TV zul je telkens weer denken “man, wat ziet dit er goed uit.” Het is me wel helemaal duidelijk waarom dit toentertijd als showcase voor de kracht van de Xbox One werd neergezet, want ontwikkelaar Crytek haalt uit de relatief bescheiden PC-setup die ik heb (drie jaar oude i7 met HD7950) prachtige graphics. Niet alleen is het technisch indrukwekkend, ook de art direction is van een hoog niveau en zowel de goede voice-over als de muziek dikt alles nog eens extra aan. Spektakel van begin tot eind, al heeft het niet veel om het lijf.
Na een uurtje of 6, 7 heb je de campagne gehad en zit er weinig anders op dan de multiplayer, die gelukkig voor deze PC-versie wel is uitgebreid met alle DLC-pakketten die Ryse heeft gehad. Er valt wel nog iets te halen in de soort van Horde-mode maps waarbij je met een vriend of random speler verschillende golven vijanden probeert te pakken, dit natuurlijk ter vermaak van de mensen in het Coliseum. Je kunt hier ook nog allerlei aanpassingen voor je gladiator vrijspelen en het hele pakket kan je best even bezighouden, al zal het moeilijk worden om spelers te vinden als mijn ervaringen tot nu toe de norm zijn.
Gek genoeg maakte het me allemaal niet zo veel uit. Of het nu de oneindige stroom gezeik die Ryse over zich heen heeft gekregen in het afgelopen jaar is geweest waardoor ik geen enkele verwachting van de game had, of dat ik wel toe was aan een simpele game die ik even kon doorspelen zonder er al te lang bij na te denken, ik heb me oprecht vermaakt met Ryse. Een groot gedeelte daarvan zal er mee te maken hebben dat ik de benodigde €40 niet heb hoeven neertellen om het te spelen, dus ik denk dat als je dit overweegt, dat je primaire keuze moet zijn: Heb ik dat geld over voor twee, drie goede avonden aan spelen? Of wil ik wat meer diepgang? Wat ik twee paragrafen eerder al zei geldt ook in de algemene zin voor de Romeinse zoon: “Spektakel van begin tot eind, al heeft het niet veel om het lijf.”