De eerste beoordelingen van Tron: Ares zijn niet bepaald positief. De Disney-film, met een hoofdrol voor Jared Leto, lijkt af en toe zelf ook niet helemaal te weten in welk programma het nou precies zit. Toch is er ook veel om van te houden in deze derde Tron-film. We geven je vijf redenen om er juist wel voor naar de bioscoop te gaan.
Niemand snapt echt waarom er ineens gevoelens zijn, Jared Leto heeft veel te lieve hondenogen en de persoonlijkheden van de personages die wel mensen zijn, zijn flinterdun. Er is ontzettend veel kritiek die je op Tron: Ares kunt hebben. Vaak is de uitleg waarom dingen gebeuren totaal niet logisch -of niet te begrijpen-, zijn de oneliners om met je ogen te draaien, maar dat hebben we ook bij menig romcom. Het is bij Tron niet zozeer kijken naar wat het had kunnen zijn, het is kijken naar wat het is, en daar zit best wat moois tussen. Dit bijvoorbeeld:
Er is in deze film heel veel aandacht besteed aan de visuals. Die motoren blijven geweldig om te zien, die hele wereld van het grid, die mooie kostuums van de Programma’s: er is sowieso veel moois om naar te kijken, maar ook de symmetrie die vaak wordt gezocht in het beeld voelt heel ‘satisfying’ om naar te kijken. Hoe alles precies goed is uitgelijnd: het is gewoon lekker om naar te kijken. Verder is dit helemaal geen sexy film en dat hoeft ook helemaal niet, want de visuele stijl en keuzes die regisseur Joachim Rønning maakt zijn veel beter dan dat.
We zullen niks spoilen, maar in deze film weet je eigenlijk nooit helemaal wie nou de slechterik is. Er wordt op zijn minst veel gespeeld met dat concept: is er echt iets als goed en kwaad, kan dat niet naast elkaar bestaan? Is iedereen stiekem niet een beetje evil? Er wordt volop met je gevoel van: ‘Dit is de schurk van het stuk!’ gespeeld en hoewel het soms enorm voorspelbaar of cliché is, zitten er ook momentjes in dat je beseft: ‘Oh, dit personage is nu ineens een heel ander type personage geworden.’ Het komt er niet allemaal helemaal fantastisch uit omdat de personages an sich gewoon niet zo stevig worden voorgesteld aan de kijker, maar daar zit wel degelijk iets interessants.
Het is makkelijk om Tron: Ares weg te zetten als een zielloos geheel waar alleen maar computeranimatie in zit. Bedenk zelf maar eens hoe je iets als software zou uitbeelden? Actiefilms komen er al jaren mee weg om hacker alleen maar naar een zichzelf vullend voortgangsbalkje te laten kijken, terwijl er in Tron nog echt is geprobeerd om visueel te maken wat eigenlijk maar moeilijk te visualiseren is.
De synthesizer-tonen, zeker aan het begin, weten op prachtige wijze dat duistere, typisch Tron-achtige beeld te schetsen. Een beetje futuristisch, een beetje dystopisch, maar vooral lekker duister. Nine Inch Nails heeft speciaal voor deze film de soundtrack afgeleverd en die knalt er ook op precies het goede moment in. Een heel goede keuze om voor deze band te gaan, al zal je misschien eerst niet zo goed kunnen voorstellen hoe de gitaren erbij passen. En, eerlijk is eerlijk, er wordt op een bepaald emotioneel moment juist een heel verkeerde keuze gemaakt qua muziek, maar dat laten we aan jou over om je oordeel over te vellen. Nine Inch Nails is een heel goede keuze voor deze prent en ze leveren absoluut iets af waar de fans op hoopten.
IMAX is erg duur, maar het verschil tussen het scherm en de audio in de IMAX en de gemiddelde huis-, tuin- en keukenbioscoop is wel heel duidelijk merkbaar. Deze film is ook nog eens heel erg 3D gemaakt, waardoor je zeker aan het begin van de film af en toe duizelt van de shots, de doorkijkjes waar je vervolgens ook echt doorheen gaat en uberhaupt het visuele spektakel wat we net al beschreven. Dit is een film die gewoon is gemaakt voor IMAX, net zoals de nieuwe Avatar dat straks ook weer is. We zouden bijna willen stellen dat IMAX een must is voor deze film, want dan kijk je pas echt naar een kunstwerk, ook al is het wel zo’n kunstwerk waarvan je van sommige dingen zal zeggen: “Nou, geef me een kwast en dat kan ik ook.” In de IMAX zullen je meer dan op ‘gewoon’ beeld juist die dingen opvallen die je zelf niet kan.
