Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
De ontzettend aandoenlijk uitziende platformer Unravel weet het niet waar te maken. De weinig verrassende platformpuzzels geven de game te weinig inhoud om zich te onderscheiden van de rest van het genre, wat leidt tot een niet al te spannende en slechts tijdelijk vermakelijke game.
Het enige wat de Unravel echt waar weet te maken is de prachtige grafische stijl. De realistische vormgeving, met een flinke dosis blur op de achtergrond, laat de game uniek aanvoelen. Als de game dan ook nog dieren uit de achtergrond te voorschijn laat komen is het feest helemaal compleet. Gelukkig overdrijft Unravel dat leuke gegeven niet, waardoor het altijd weer speciaal is.
Minder speciaal zijn zoals gezegd het platformen en bijbehorende puzzels. Alles draait om draad in Unravel. Dat betekent dat je naast springen ook met je lasso voorwerpen moet verslepen en je aan punten vast moet grijpen om omhoog te klimmen of naar een ander punt te slingeren. Omdat de game zelf aan de hand van je positie bepaalt waar de lasso zich aan vast zal grijpen, zal enige frustratie je niet bespaard blijven, maar het blijft wel altijd werkzaam genoeg.
Daarbij zijn de puzzels niet al te origineel. Meestal gaat het om het verslepen van een voorwerp zodat je ergens anders op kunt springen, of van tak naar tak springen met behulp van je lasso. Wel leuk gevonden is het vastbinden van je draad tussen twee punten zodat je die als trampoline kunt gebruiken om hoger te springen.
Helaas wordt het nooit echt spannend, en puzzels die moeilijk leken blijken achteraf moeilijk te zijn omdat er heel gemeen een van de punten om je aan vast te grijpen verstopt blijkt. Dat geeft het gevoel dat het nooit de intentie was om de puzzels ook echt moeilijk te maken, en het lijkt dat de ontwikkelaar in de standaard valkuil is getrapt: wat voor de maker logisch is, is niet per se voor de speler logisch. En daar hoor je rekening mee te houden. (Bijvoorbeeld hoe The Witness dat uitstekend doet met het aanleren van bepaalde mechanieken.)
Aan de basis van Unravel ligt natuurlijk het feit dat je personage van wol is gemaakt, en dat je voor alles draad gebruikt. Bijgevolg raakt je draad ook op en zul je deze dus om de zoveel tijd moeten zien bij te vullen. Dat betekent dus ook dat je rekening moet houden met hoeveel draad je hebt en dat je dus niet verspilt, anders kun je niet verder lopen. Het is één van de weinige echt unieke onderdelen van de game en weet de anders gewone puzzels echt interessant te maken omdat naast de vraag hoe je je eindpunt bereikt, je je nu ook moet afvragen hoe efficiënt mogelijk dat kan.
Het maakt Unravel tot een bij vlagen aardige game om te spelen, maar nooit weet het echt te verrassen. Dat de mechanics en puzzels dan ook nog eens niet 100 procent perfect ontworpen zijn maakt het tot een niet al te interessante ervaring. Het verhaal dat verteld wordt weet ook nooit echt van de grond te komen en nooit veel dieper te gaan dan schattig en zielig, zonder echt uit te diepen waarom je dat zou moeten vinden. En uiteindelijk is dat alles niet genoeg, zeker niet voor een game in een genre dat al zo overbevolkt is en een aantal van de beste games die ooit gemaakt zijn bevat. Hoe schattig het allemaal ook is.