Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Ys is zo’n serie die aan de meeste mensen voorbijgaat, terwijl het één van de meest uitgebreide RPG-series is die er zijn. Nu heeft die uitgebreidheid veel te maken met de lust voor het heruitgeven van dezelfde games door de uitgever dan iets anders, want Falcom heeft geloof ik alleen al van Ys I en II zo’n 15 verschillende versies en combinaties uitgegeven (de serie zit intussen op zeven genummerde titels). Nu zijn de eerste twee delen van de actie RPG-serie ook wel de meest iconische en als je wat geeft om de historie van games en RPG’s anno 1987 is het verplichte kost. Toen waren ze koningen op het niveau van Square en Enix, maar de wereld gaat door en Falcom heeft de switch naar 3D niet zo succesvol kunnen maken als de anderen. Maar Ys is nog steeds leuk, zo bleek dit jaar toen XSEED twee games in de Engelse versie op Steam uitbracht.
Ys Origin is eigenlijk al een oudere titel (en dan bedoel ik niet vorig jaar, maar 2006), maar de vertaling heeft even op zich laten wachten. Die titel is een echt nieuwe telg in de Ys-familie en legt uit over waarom er in Ys een half stuk van het land in de lucht zweeft. Een prequel dus. Dat betekent ook dat de roodharige hoofdpersoon van de serie Adol Christin hier niet meedoet. Die zit dan weer wel in Oath in Felghana, dat feitelijk een remake is van Ys III (voor de goede orde: ook al uit 2005). Beide games zijn echter in precies dezelfde stijl gemaakt; actie-RPG met zo goed als vaste camerapunten die het doen voorkomen als een extreem 3D uitgevoerde actieplatformer.
The Good
Waar de meeste RPG’s op verhaal, setting of grootsheid draaien gaat het bij de Ys games toch doorgaans over de actie. Al vanaf de oude 8-bit Ysen is de game gemaakt om door te blijven gaan, vooral niet het momentum te verliezen. Dat is nog steeds overeind en dat maakt dat de games een vechtsysteem hebben dat op de één of andere manier beter past bij de eerste Playstation generatie dan de huidige. En voor de goede orde: dat bedoel ik op de best mogelijke manier. Er zijn geen moeilijke combinaties, spreuken, cooldowns, min-max methodes of welke andere “innovaties” dan ook te bekennen, je hebt een zwaard en als je op de knop drukt zwaai je daarmee. Raak de vijanden, word niet te veel geraakt, en de rest gaat vanzelf. Waarom dat nu zo eindeloos amusant is vind ik moeilijk uit te leggen, maar ik vergelijk het met de 30 seconds of fun waar mensen altijd over praten als ze uitleggen waarom de eerste Halo zo leuk was om te doen.
Het plezier wordt ook doorgetrokken naar de platformelementen van de game, die geholpen worden door het pseudo-3D 3/4e perspectief dat de game nog steeds gebruikt. Het voorgenoemde tempo blijft er altijd in en zo zit je altijd te springen tussen verschillende platforms terwijl je de mindere vijanden neersabelt, totdat je een vreselijk grote eindbaas tegenkomt die gepakt moet worden. En doordat het levelingsysteem van Ys games altijd heel specifiek is gekoppeld aan de omgeving waar je inzit en je vooruitgang zo goed als stilgezet wordt als je veel verder probeert te groeien dan de eindbaas die je nog moet verslaan komt het weinig voor dat je moet blijven hangen in een gebied. En is dat zo, dan is het altijd maar voor even, want één level meer of minder maakt in Ys wél alle verschil.
De muziek is trouwens ook fantastisch. Nu weet ik dat het hoogst subjectief is en het zal veel mensen aan hun reet roesten dat de composities van Falcom doorgaans meesterlijk zijn, maar het is wel waar. Het sfeertje dat gecreëerd wordt door de melodieën en de toon van de muziek geeft voor mij meer gewicht aan wat er op het scherm gebeurt dan de steeds verder escalerende koren en orchestrale bombast die veel ‘serieuze’ RPG’s ondersteunen. Voor mij was het (als fan) vooral leuk om de nieuwe versies van bestaande muziek te horen in Oath in Felghana, maar ook de nieuwe composities in Origin zijn van eenzelfde kwaliteit.
The Bad
Hoewel ik er zelf een bepaalde nostalgische waarde uithaal (ik heb de zomers van mijn jongere jaren met een MSX2 en Ys 1,2 en 3 doorgebracht) is het verhaal van de serie niet zo heel denderend. De karakters zijn niet heel diepgaand, de hele reden dat het allemaal misgaat in Ys is vergezocht en de tekstballonnetjes die je meestal krijgt als je met karakters praat zijn talrijker dan de gesproken momenten die het verhaal verder moeten helpen. Datzelfde geldt voor de uitleg van wapens, items en andere zaken die je nodig hebt om verder te komen in de game: het was voor mij wel duidelijk wat de bedoeling was, maar ik heb al meerdere games in de serie gespeeld en herken specifieke items met specifieke krachten wel. Dat had allemaal wat beter gekund.
Ook grafisch ga je geen indruk maken met deze game. Zowel Oath in Felghana als Origins zien er OK uit en passen zich nog redelijk aan als je de settings op high zet, maar een hoogvlieger is het niet. Ook hier dient zich de eerste Playstation-vergelijking aan en dit keer is dat wat minder positief. Het is allemaal niet lelijk, maar wel simpel en dus moet je het vooral in zijn context zien, zoals dat heet. Ik heb er geen last van gehad, het ziet er nergens slecht uit maar als je het met andere ogen bekijkt dan met “HD remix” in je achterhoofd zal het tegenvallen. Zeker in het geval van Origin, want die vertelt het verhaal van iemand die een toren (Ja, Darm Tower, inderdaad) beklimt en dus zie je -meer dan in Oath in Felghana- eh, meer van hetzelfde.
The Ugly
Ys zal als serie nooit echt serieus genomen worden. Het heeft het cachet niet van een Final Fantasy (al wordt dat ook steeds twijfelachtiger) of Dragon Quest, hoewel het voor de ontwikkeling van het genre ook best belangrijk is geweest en deze recentere games maar weer aangeven dat er aan de formule niet veel ontbreekt. Want eigenlijk is Ys zo actiegericht dat het meer een hack’n’slash is die RPG-elementen heeft dan andersom. Het simpele uiterlijk is al de eerste klap voor veel mensen, maar als je dan ziet hoe oppervlakkig de game eigenlijk is ben je al heel snel geneigd om het te laten voor wat het is. Maar er zijn echt veel mensen die -net als ik- heel veel lol uit deze games halen en het voordeel is dat ze weinig tot niks kosten en dat proberen dus weinig risico met zich meebrengt. En hoeveel RPG’s zijn op een echte mythische stad gebaseerd?
Conclusie
Als je liever monsters vermoordt dan aanhoort waarom iemand een pijl in zijn knie heeft gekregen en niet op tilt slaat als een game er niet per sé hedendaags uitziet dan zou je een van de Ys games wel eens kunnen proberen. Wil je kiezen, ga dan voor Ys Origin, aangezien die je het meeste waar voor je geld geeft en ook nog eens meerdere speelstijlen ondersteunt door de karakterkeuze. Weet echter dat beide games zonder enige voorkennis van de serie te spelen zijn en voornamelijk draaien op de actie. En die actie, die is meer dan prima. Dit is echt zo’n RPG waar de reis honderd maal belangrijker is dan de bestemming, of de reden. En als het naar meer smaakt? Er komt binnenkort ook nog een nieuwe Ys voor de PSP, dus het houdt niet op. En als de PC-versies van deze twee games succesvol zijn komt er misschien nog wel meer Ys uit op Steam. We kunnen het alleen maar hopen.
Ys: The Oath in Felghana, ontwikkeld door Falcom voor PC en uitgebracht door XSEED op 19 januari 2012
Ys Origin, ontwikkeld door Falcom voor PC en uitgebracht door XSEED op 31 mei 2012