Als je nog niet naar onze GOTY-podcasts hebt geluisterd kun je dat natuurlijk alsnog doen, maar waarom vijf, zes uur van je leven weggooien als je ook in 5 minuten een reden kunt vinden om het met ons oneens te zijn? Althans, de kans is groot dat er altijd wel een game bijzit of niet bijzit die in je eigen top tien hoog staat. Om te weten waarom dat allemaal zo is gegaan moet je gewoon luisteren, maar hier is het uiteindelijke resultaat: de tien games die ons het meeste hebben beziggehouden in het afgelopen jaar.
Voordat je iets gaat proberen op te maken uit de volgorde waarin deze tien games staan: onze jaarlijst is NIET genummerd. Als we geen reviewscores doen heeft het ook weinig nut om deze games -die toch al vaak moeilijk met elkaar te vergelijken zijn- in een andere rangorde dan alfabetisch te zetten, dus dat hebben we ook niet gedaan. Ze zijn wel alle tien méér dan de moeite waard om te spelen, als je de kans krijgt. Here we go:
Assassin’s Creed IV: Black Flag
Ubisoft – PS3/4, Xbox 360/One, PC
De review zegt het al: dit is Assassin’s Creed op zijn best. Speels, vrij van de beslommeringen van het “grote” verhaal waar de rest van de serie aan ophangt geeft het Edward Kenway de ruimte om gewoon een leuk karakter te zijn en met de lessen die Ubisoft in Far Cry 3 heeft geleerd is alles wat hij kan doen ook nog eens leuk. Er zitten nog wat overblijfsels van de serie die er nog uit gesloopt moeten worden, maar wie bij Ubisoft heeft bedacht dat piraten miscchien wel een leuk thema zou zijn voor deze serie mag een prijs krijgen. Het is onzeker of de serie nog ooit een betere match gaat vinden voor haar mechanieken dan in deze wereld, maar tot die tijd heb je met Black Flag een heerlijke speeltuin, zeker op de next-gen consoles.
Bioshock Infinite
Irrational Games – PS3, Xbox 360, PC
Ingewikkeld. Verwarrend. Niet altijd even goed als shooter. Maar wel prachtig. Intrigerend. Verrassend tot het einde. Bioshock Infinite had zoveel hype tegen zich dat het altijd wel ergens teleurstellend zou gaan worden, maar dat doet niks af aan het feit dat het verhaal rond Booker en Elizabeth je niet onberoerd zal laten. De wereld waar alles zich in afspeelt is één van de meest doordachte in lange tijd en de karakters daarin komen niet altijd tot hun recht, maar als Ken Levine & Co. raak schieten voel je het. Als je niet binnen een uur de wereld van Columbia ingezogen wordt is je nieuwsgierigheid aan vervanging toe, maar mis je ook één van de verhalen die er dit jaar het meest toe hebben gedaan.
Grand Theft Auto V
Rockstar Games – PS3, Xbox 360
Als je de reusachtige verwachtingen van miljoenen spelers kunt waarmaken en ze zowel een wereld kunt geven die ze willen blijven bewandelen én daar karakters weet in te zetten die ze aanspreken (of zelfs parodiëren in het geval van Trevor) op de ‘oude’ generatie consoles en dat zonder problemen weet te doen -of ja, zo lang niemand online probeert te gaan- heb je een sterk staaltje ontwikkeling neergezet. Het is nog steeds gewoon GTA, maar de schaal en afwerking zijn onnavolgbaar en dit gaat -terecht- de toon zetten als het gaat om het opbouwen van een open wereld.
Ridiculous Fishing
Vlambeer – iOS, Android
Fris, simpel maar diepgaand (jaja) en fameus gekopieerd voordat het uit was. Ridiculous Fishing laat zien dat er wel degelijk concepten zijn die helemaal thuishoren op touchscreen devices, hoewel het gek genoeg niet in eerste instantie daarvoor ontwikkeld was. De heerlijke mechanieken zijn lekker aangevuld met een progressie die je aan het spelen houdt door constant nieuw materiaal voor je neus te laten bengelen (op dreef!), gelukkig niet besmeurd met onnodige microtransacties of andere zaken die de meeste mobiele games irritant maken. Vlambeer heeft een geweldige game gemaakt die toevallig op een telefoon te spelen is; zoals dat hoort.
Rogue Legacy
Cellar Door Games – PC
Roguelikes, ze hebben de laatste tijd het indie-spectrum gedomineerd. En er is dit jaar geen betere uitgekomen dan Rogue Legacy. De strakste actie aan deze kant van Super Meat Boy gekoppeld aan de exploratie van een Metroid of Castlevania en daar bovenop nog een heel aantal leuke innovaties maken Rogue Legacy een cocktail die elke 2D-fanaat heerlijk zou moeten smaken. Doodgaan is geen keuze; het is een noodzaak. Maar stukje voor stukje word je beter, kun je meer, mag je kiezen hoe je verder wil en doordat de omgevingen semi-random gegenereerd worden is er altijd wat nieuws te beleven. Actieplatformers zijn gelukkig geen dood genre, zeker niet zolang mensen pareltjes als Rogue Legacy blijven maken.
Super Mario 3D World
Nintendo – Wii U
Super Mario 3D World heeft de meest geïnspireerde levels sinds Super Mario Galaxy, een heerlijk opbouwende moeilijkheidsgraad die eindigt bij het uittrekken van je haren, en kattenpakjes. Je gelooft niet hoeveel verschil de kattenpakjes maken. Meow! Het is Nintendo op volle toeren, reden genoeg om alleen voor deze game een Wii U te kopen en een triomf voor het platformgenre. Het hele pakket is dusdanig volgestopt met plezier dat je er niet lang tegenaan hoeft te tikken om de pretpiñata te laten exploderen in een nooit eindigende glimlach. het is zo clever, zo sympathiek (die muziek!) en zo goed dat er weinig anders meer te zeggen is: deze game moet je spelen.
The Last of Us
Naughty Dog – PS3
2013 was het jaar van vastgenageld aan de bank voor je uit zitten staren bij het rollen van de credits van een game, maar nergens was het zo’n knock-out als bij The Last of Us. De wereld waarin Joel de jonge Ellie onder zijn hoede neemt -na het nodige tegenstribbelen- is zó goed uitgewerkt dat alle details er toe gaan doen. Je moet nog steeds iets te veel mensen vermoorden maar de stealth-actie doet wat ze moet doen en laat het maar aan de makers van Uncharted over om de karakters natuurlijk in de wereld te laten bestaan. Je gelooft in de wereld van The Last of Us en juist daarom komen de laatste momenten van die game zo hard binnen. Zonder twijfel de actie-adventure game waaraan alle volgende gemeten gaan worden in de toekomst.
The Legend of Zelda: A Link Between Worlds
Nintendo – 3DS
De roze bril wordt steeds waziger naarmate je ouder wordt, maar Link to the Past op de SNES wordt door veel mensen gezien als één van de (zoniet de) beste Zelda die er is. En wat doet Nintendo dan? Ze maken er een vervolg op. Het is geen remake, geen volledig nieuwe game, maar iets daar tussenin, met gearrangeerde versies van al die prachtige muziekjes die nog steeds in je hoofd blijken te zitten, met graphics die wel zeker 3D zijn maar teruggrijpen naar de goede oude tijd en nog veel meer verwijzingen naar vroeger. Toen inderdaad alles beter was. Maar de nieuwe zaken die worden toegevoegd aan de formule, zoals het kunnen huren van materiaal en de vrijheid die dat oplevert en het ‘plakken’ tegen de muur, maken dat het toch weer net zo fris is als vroeger. En dan heb je opeens twéé old-school Zelda games van fantastische kwaliteit. Meer dan dat kun je toch niet vragen?
The Stanley Parable
Galactic Cafe – PC
Dit is een stukje over The Stanley Parable. Een stukje waarin ik je vertel dat….hee, wacht, waar ga je heen? Houden we ons wel aan de regels, ja? Ik schrijf, jij leest. Als we ons daar niet aan houden dan…waarom open je een ander browservenster? Is dit niet leuk? Vertel ik wat anders: ik heb bijna in mijn broek geplast van het lachen tijdens het spelen van The Stanley Parable, een game die op zijn langst een tien, vijftien minuten duurt. Korter als je wél naar de verteller luistert. Want dat is het: de verteller begint uit te leggen wat er aan de hand is met Stanley, maar jij bestuurt hem. En elke keuze die Stanley zou moeten maken kun je naar hartelust negeren. Het is niet moeilijk, je hoeft alleen te kunnen rondlopen in het ogenschijnlijk saaie kantoor waar Stanley in werkt, maar de interactie met de verteller terwijl je van het script afwijkt is hilarisch en laat zien hoe tricky het is om games te maken waarin mensen vrijheid hebben. Ook in deze game: de beste achievement ooit. Niet voor iedereen, maar wel voor iedereen die het kan waarderen als een spel doorheeft wanneer je het probeert te fucken.
Tomb Raider
Crystal Dynamics – PS3, Xbox 360, PC
Deze serie loopt al zo lang games enigszins serieus genomen worden door een grotere groep mensen dan bebrilde jongetjes. Lara Croft is een icoon, maar deze game laat zien hoe de first lady van games de avonturierster geworden is die ze in al die games verbeeldt. Dat verhaal, waarin een bang meisje gedwongen wordt om ass te kicken werkt niet helemaal met het moordfeest dat nodig is om alle vijanden uit de weg te ruimen, maar Crystal Dynamics weet wel nog waarom we in eerste instantie zo’n fan waren van de serie: omdat het leuk was je door onbekend terrein te begeven en te kijken hoe je van A naar B kunt komen. Dit keer niet in tombes, die nog maar een beperkte rol spelen, maar in de gehele omgeving van het eiland waar Lara gestrand is. Door heel slim steeds een techniek of tool toe te voegen aan Lara’s arsenaal blijft het plezierig om van A naar B te gaan. En daar gaat het ook om.
