Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Ouderdom is een raar iets, je bent er bang voor totdat je het krijgt en niets natuurlijker voelt. Want ouderdom, dat is verval. Althans, dat denk je. Zo voelt het soms. Zeker in games, waar ouderdom meestal ook echt serieus verval betekent. Een industrie die zo jong is als games heeft nog veel te leren en dus gebeurt er in tien jaar zo duizelingwekkend veel dat een game als Halo: Anniversary Collection alleen maar leuk kan zijn voor spelers die nog even een nostalgisch tripje willen maken, toch? Nou, nee. Het is redelijk schrikbarend hoeveel games in het huidige shooterlandschap nog schatplichtig aan deze game zijn, al betekent dat niet dat de game as is kan meedraaien met de absolute top van het genre op dit moment. Want verval, daar ontkomt ook Master Chief niet aan.
Het verhaal is inmiddels bekend: Master Chief, de groene supersoldaat komt per toeval op Halo terecht en leert gaandeweg de game samen met AI Cortana waar de cirkelvormige geconstrueerde wereld voor dient, en dat dat niet is wat de Covenant -vijanden van de mensheid- denkt. Het is een leuke achtergrond voor een hoop geschiet van de bovenste plank en -in die tijd uniek- gevechten vanuit voertuigen. Samen met een andere nieuwigheid, het steeds weer regenererende levensbalkje, werd first person shooter historie geschreven: de eerste game van zijn soort op een console die de moeite van het spelen waard was. Dat daarmee in één klap de Xbox als console gerechtvaardigd werd was voor Microsoft een mooie bonus.
The Good
In alle Halo discussies wordt altijd gerefereerd aan Bungie’s befaamde “30 seconds of fun, over and over again.” Dat was de leidraad voor de gevechten in de game en die is nog steeds overeind gebleven. De manier waarop de Grunts, Jackals, Elites en, als je heel erg pech had, Hunters zich gedroegen en hoe ze in verschillende combinaties samenwerkten om je als speler de das om te doen is weliswaar in alle volgende Halo games aangepast, maar de basisopstelling kun je hier zien en die was al fantastisch. Zeker als je op Heroic of Legendary speelt komt naar boven hoe goed de AI van de tegenstanders is en dan valt ook meteen op hoe goed de levels kunnen zijn. Op zijn beste momenten zet Halo de meeste hedendaagse shooters gewoon in hun hemd als het om level design en de interactie met de vijanden daarin gaat. Het bronmateriaal is dus prima in orde.
Voor een succesvolle remake moet de eerste vereiste echter zijn dat je er meer aan hebt dan domweg de oude game op te starten en daarin slaagt Anniversary Collection met vlag en wimpel. Meest in het oog springend is natuurlijk de grafische makeover (zie beneden voor een vergelijkende video) en die brengt het geheel op een niveau dat niet kan tippen aan het beste op de Xbox 360, maar wel erg goed werkt. Omdat je in je hoofd een oude game aan het spelen bent neem je de ietwat houterige animaties (die nog steeds dezelfde zijn als in het origineel) voor lief. Maar het gave van de makeover is dat je zo goed als real-time (het duurt een seconde of drie) kunt wisselen tussen de nieuwe en de originele graphics. Alleen dat al maakt dat je als terugkerende speler vaak zult wisselen uit nieuwsgierigheid en wat meer de moeite neemt om rond te kijken.
Dan zul je misschien ook wat van de nieuwe toevoegingen kunnen waarderen, zoals de toevoeging van de terminals die elk een filmpje herbergen met daarin extra fanvoer in de vorm van scènes waarin Guilty Spark 343 figureert. Dit is eigenlijk alleen maar leuk voor fans van de serie. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor de mogelijkheid om objecten in de gamewereld te scannen, waarvoor je ook nog eens een Kinect nodig hebt. Als je die hebt is het echter als fan genieten geblazen, wat ik trouwens ook heb gedaan met de stemherkenning die in de game is gebouwd. Het werkt -mits rustig in de hut- erg goed en ik kan er nog steeds van genieten om “classic” te roepen tegen mijn Xbox en zo te zien hoe het slagveld waar ik me in bevind er tien jaar geleden uitzag, of “analyze” en “scan” om te zien of er nog iets te archiveren valt. Het zijn de non-essentiële commando’s die leuk zijn om via Kinect te geven, want voor dingen als “reload”, “grenade” of “switch” weapon is er geen tijd in echte gevechten. Als alle games dit soort Kinect support zouden toevoegen zou ik me veel beter voelen over de aankoop van mijn boze oog.
The Bad
Oh, pistool uit Halo, wat heb ik je gemist. Wat was je toch een prachtig en veel te sterk wapen. En wat ben ik blij dat er een versie van je in de nieuwe multiplayer zit bij de Anniversary Collection. Wat het is wel echt iets nieuws, die multiplayer. En daarmee ook het grootste smet op Halo’s next-gen blazoen, want de fans wilden natuurlijk graag een teruggang naar hun 8 Xbox-LAN tijdperk, met precies die multiplayer. Ze moeten het helaas doen met een aantal maps die in de Halo: Reach multiplayer gedropt zijn met aparte playlists en dus ook een aantal aanpassingen zoals een standaardpistool dat de helft van de powerwapens overbodig maakt. Ik vind het prachtig (mijn multiplayer begon met Halo 2), dus er is objectief niks mis mee, maar herinneringen winnen het meestal van de realiteit dus het is een heikel punt voor multiplayer fans van het eerste uur.
OVer heikele punten gesproken, één van de redenen om deze game te spelen is de kans om hem eindelijk met iemand te kunnen spelen die niet naast je op de bank zit. De mogelijkheid tot online co-op wordt echter een beetje verstoord door het feit dat de tweede speler (die de game niet gestart heeft) bijna zonder uitzondering (en niet afhankelijk van je verbinding) met hakkelend beeld zit te spelen. Dat maakt de game voor je co-op partner in het beste geval af en toe vervelend en in het ergste geval zo goed als onspeelbaar. Dat is vies jammer, al verwacht ik wel dat het probleem binnen nu en snel gepatcht gaat worden. Maar wees gewaarschuwd.
En om even terug te komen op de 30 seconds of fun: die heeft Bungie erg letterlijk genomen, want de omgevingen passen diezelfde truc ook nogal toe. Voor elk briljant stukje zoals de opening op Halo en de strandlanding van The Silent Cartographer laat dat laatste level zich van zijn slechtste kant zien als je voor de vijftiende keer langs dezelfde cirkelvormige kamer komt en over dezelfde brug loopt. En ja, The Library zit er ook nog steeds in. Er zijn kort gezegd te veel momenten waarop je hetzelfde speelt als een tijdje terug en in sommige stukken komen die zo vaak achter elkaar dat je echt zit te wachten op verlossing. Die komt altijd, maar de pijn tot op dat punt is tegenwoordig groter dan tien jaar geleden, zo blijkt.
The Ugly
Het is angstaanjagend om te zien hoe veel minder mooi Halo er uit zag als ik me kon herinneren. Het bewijst eens te meer dat veel remakes er goed aan doen om het verleden flink op te poetsen, zodat mensen zien wat ze zich denken te herinneren, in plaats van wat ze gespeeld hebben. De verandering in stijl is erg goed gedaan, met ontzettend veel extra detail dat zeker voor fans veel meer herkenningspunten oplevert, al wordt de setting wel bijna structureel veranderd: waar het origineel zich vaak leek af te spelen in het donker, is de setting in de remastered variant opeens veel lichter en neigt het meer naar een dagsetting. Geen probleem, wel anders. De geremasterde audio valt veel minder op, maar dat zegt meer over de fantastische soundtrack die het origineel had dan het werk dat aan de nieuwe versie is gedaan.
Conclusie
Als alle belangrijke games uit de historie een behandeling krijgen zoals Halo die nu heeft gekregen, mogen we met zijn allen tevreden zijn. Als je wilt zien wat Halo voor (console)shooters heeft gedaan en hoe goed deze game overeind is gebleven na 10 jaar kun je moeiteloos instappen en gaan, zeker met de real-time keuze tussen de geremasterde en de originele graphics. Het verschil daarin blijkt enorm, zodat je af en toe vergeet dat je een oldtimer van een game aan het spelen bent. Dat schuurt af en toe, maar laat vooral zien wat een magistrale prestatie Halo in 2001 is geweest. En als je die nu ook -of nog eens- wilt beleven, geef ik je groot gelijk. Want Master Chief’s eerste avontuur heeft ondanks zijn ouderdom nog weinig aan speelbaarheid ingeboet en is dus nog steeds een verdomd goede game. Opa kan nog wel wat.
Halo: Anniversary Collection, ontwikkeld door 343 Studios voor de Xbox 360 en uitgebracht door Microsoft Game Studios op 15 november 2011