Meten van de long-tail: een voorbeeld

The Long Tail, het veel geprezen en gelezen boek van Chris Anderson, is hier en daar al eens besproken. Om ’t ‘ns concreet te maken wellicht ook handig er een keer een voorbeeld bij te pakken, aan de hand van een van de mooiste producten als je ’t mij vraagt: wijn.

Rethink Wineblog geeft inzicht in cijfers van IBG Wineries en keek naar de long-tail in de verkoop.

Uit analyse bleek ’t aantal verkochte flessen onevenredig samen te hangen met hun vertegwoordiging in de voorraad, logisch. De vertegenwoordiging daarvan in de omzet bleek ook behoorlijk in pas te lopen met de grafiek van de long-tail.

Rethink deelde de sales-cijfers op in gelijke kwarten van ieder 25%. Ze schrijven dat 0,83% van ’t aantal flessen in aanbod de eerste 25% van de sales genereerde, 2,36% de sales tot 50%, 7,51% van de flessen de sales tot 75% en maar liefst 89,3% van ’t totaal aantal flessen was goed voor de laatste 25% van de sales. De sales van de eerste 3 kwarten samen genereerde ieder ‘slechts’ 22% van de omzet, het laatste kwart 36%. 89% van de flessen bleek dus goed voor 25% van de sales, bij een vertegenwoordiging in de omzet van 36%.

Een conclusie is dat de flessen uit die laatste 25% van de omzet een hogere prijs per fles hebben. De riserva’s bijvoorbeeld, waar de liefhebber graag wat meer voor betaalt, en die Anderson vermoedelijk ‘niche’ zou noemen. Een gegeven waar je wat mee kunt richting je inkoop, en voor ’n online wijnwinkel ’n reden om ‘ns na te denken over de wijnen die zij displayen op de homepage. Lopen die nog in pas met de vraag en welke marge zit er op de fles? Iemand een vergelijkbaar patroon?