Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
Tien jaar geleden kwam hij dan eindelijk uit. We hebben het natuurlijk over Zelda Twilight Princess. Wij kunnen ons nog een mooie E3 2004 presentatie herinneren. De eerste beelden van de toen nog titelloze Zelda wisten vele fans te bekoren. Want alhoewel Windwaker een dijk van een game was wist de grafische stijl niet iedereen te imponeren. Nintendo speelde toen op safe door een meer duistere en volwassen grafische stijl te hanteren voor Twilight Princess.
De game verscheen nog net op de Gamecube maar werd tevens uitgebracht op de Wii. En daarmee viel deze telg net een beetje tussen wal en schip. De game werd redelijk goed ontvangen, maar sneeuwde uiteindelijk toch onder. Er was iets mis met Twilight Princess, iets maakte de game niet zo memorabel ten opzichte van de andere mooie Zelda games. Waar de reeks altijd innovatie op heeft gezocht leek het bij Twilight Princess alsof Nintendo bewust alleen maar gekozen heeft voor conventionele elementen, en daarmee een hele veilige Zelda heeft neergezet. Het resultaat is alsnog een tof avontuur, maar niet dat epische kaliber wat we gewend waren van andere iteraties uit de reeks. Toch wist deze HD remake ons op sommige momenten wel degelijk te bekoren. Benieuwd hoe? Lees gauw verder!
Laten we maar meteen beginnen met hetgeen wat bij opstarten direct opvalt, de graphics. Want bij gebrek aan beter – de nieuwe Zelda moet nog steeds een release datum krijgen – is dit zonder twijfel de mooiste Zelda game die je nu kunt spelen. De volwassen grafische stijl komt toch echt het best tot zijn recht in deze hoedanigheid. Iets wat tien jaar geleden niet echt gelukt was op de Gamecube en Wii.
De omgevingen zien er prachtig uit en laten nu wel een blijvende impressie achter. Vooral het moment dat je voor het eerste Lake Hylia ziet wanneer het bevrijd is van de Twilight. Of dat gevoel van triomf als je King Bulblin voor het eerst verslagen hebt en jouw trouwe paard Epona overwinnend laat steigeren op de brug. De muziek en de camerahoek geven dat gevoel wat Zelda games zo leuk maken. Zo leuk dat we even vergeten waren hoeveel mooie momentjes deze game eigenlijk wel niet had.
Er zit ook een keerzijde aan de grafische pracht en praal. Want waar de omgevingen er echt imposant uitzien is er een groot contrast met de character models. Vooral wanneer we iets dichterbij gaan staan wordt het pijnlijk duidelijk dat dit toch een game uit 2006 is. Sommige gezichten zijn plat, in andere gevallen zie je dat Nintendo niet zijn uiterste best heeft gedaan om de polygonen mee te nemen naar 2016. Het zijn details en ze mogen de pret niet drukken. Maar toch, als je als bedrijf dan besluit een HD remaster te doen, pak dan ook alles mee.
Net zoals ‘die andere Zelda HD Remake’ heeft Nintendo hier ook wat kleine aanpassingen gedaan om het speelplezier te verbeteren. In Twilight Princess heeft een enge tovenaar een vloek over Hyrule verspreid. Deze vloek bestaat uit een soort wolk van duisternis die over het land hangt. Iedereen die zich daarin bevindt veranderd in een geest of een monster. Behalve Link dan, die verandert in een wolf.
Je hoeft natuurlijk geen raketgeleerde te zijn om te verzinnen dat jij als Link die vloek moet verbreken. Dit doe je in etappes. Elke keer als Link een stukje Hyrule bevrijdt wordt de tempel van die regio ook speelbaar. Om die stukken te bevrijden moet je elke keer de zogenaamde Tears Of Light verzamelen. In de originele uitgave waren dat er zestien, en dat waren er eigenlijk zestien teveel. Want dat proces was tenenkrommend om te doorlopen. Gelukkig heeft Nintendo besloten er nu maar twaalf te verstoppen. Wat op zijn beurt zorgt voor een klein beetje meer vaart in de game.
Ook het zoeken van Poe’s – een bekende collectible in de reeks – is wat makkelijker gemaakt door middel van een Ghost Lantern. Nu kun je de spookjes ook overdag zien wat voor de verzamelaars onder ons de boel een stukje makkelijker maakt. Daarnaast heeft Link vanaf het begin een grotere portemonnee waardoor hij vijfhonderd Rupees bij zich kan hebben. En dat is toch een stukje meer dan driehonderd. En meer is altijd beter, toch?
De laatste “slimme” toevoeging zijn de Amiibo. Ook in Twilight Princess kun je deze gebruiken. Zo vullen Link en Toon Link het aantal pijlen aan. Zelda en Sheik vullen de hartjes van onze held aan. En Ganondorf zorgt ervoor dat Link twee keer zoveel schade ontvangt. De nieuwe Wolf Link Amiibo geeft je toegang tot een nieuwe kerker. Deze zogenaamde Cave of Shadows telt veertig niveaus vol met vijanden en obstakels en is optioneel. Mocht je dus geen Amiibo hebben maakt dat de game niet onspeelbaar, en mis je eigenlijk niet echt veel.
Een ander noemenswaardig verschil is natuurlijk de besturing. Nintendo heeft vol gebruik gemaakt van de opties van de Gamepad en met name het spelmenu op het tweede scherm werd door ons als een voordeel gezien. Het mikken met de pijl en boog of boemerang was dan weer iets minder handig. Het blijft een beetje een gimmick, want bij de lange speelsessies is het grote formaat van de Gamepad niet echt comfortabel en grepen wij al snel naar een Pro controller.
Een ander nadeel aan het gebruiken van de Gamepad zijn framedrops. Mocht je ervoor kiezen om te willen spelen op het kleine scherm zul je merken dat bij veel actie de boel een beetje stroef verloopt. Ook het paardrijden op Epona verloopt soms niet helemaal vlekkeloos en haalt aardig de vaart uit de game. En dat is typisch, want voor de rest speelt de game behoorlijk vloeiend weg. Het bewegen en vooral de gevechten verlopen lekker soepel en snel. Als je ervoor kiest om dit alles op jouw TV te bewonderen dan.
Zelda Twilight Princess was op z’n minst gezegd een aparte titel in de reeks. De game kwam op twee platformen uit, werd de hemel in geprezen maar viel uiteindelijk wel mee. En sneeuwde uiteindelijk onder tussen The Wind Waker en Skyward Sword in. Wij vonden het dan ook opmerkelijk dat Nintendo de keuze maakte om juist deze titel te voorzien van een nieuw HD jasje.
En nu we het avontuur opnieuw beleefd hebben snappen we deels wel waarom. Twilight Princess ziet er prachtig uit en komt nu stiekem veel beter tot zijn recht dan tien jaar geleden. Er zitten wel wat slordigheidsfoutjes aan die we liever ook weggepoetst hadden gezien, maar daar valt voorbij te kijken. Het gekke is dat we vergeten waren hoe gaaf sommige tempels in deze game waren. En hoe de game toch wel degelijk wat memorabele momenten weet neer te zetten. Ja, het is de meest veilige Zelda die Nintendo ooit gemaakt heeft. Maar dat hoeft niet te betekenen dat deze per se slecht is.
Maar desondanks dit alles zit er wel een apart smaakje aan deze release. Je kunt stellen dat het apart is dat er op de WiiU nog steeds geen ‘echte nieuwe Zelda‘ is uitgekomen. En dat de HD remakes stiekem zoethoudertjes zijn bij gebrek aan beter. Zodat mensen toch nog misschien een WiiU in huis halen. Maar dat is een discussie voor een later tijdstip of een ander artikel.
Om te concluderen en er nu toch echt een klap op te geven: Ja, het is erg leuk om Twilight Princess opnieuw in HD te kunnen beleven. Als fan van de reeks kunnen we de toffe momenten en het aparte sfeertje van deze Zelda zeker waarderen. Er is niets mis met genieten van een mooi avontuur. En mocht je deze game om wat voor reden dan ook nooit gespeeld hebben kunnen wij hem warm aanbevelen. Het zijn juist die gamers die hem al gespeeld hebben, of die gamers nog twijfelen over de aanschaf van een WiiU. Is dat het allemaal waard?
Vanuit economisch standpunt kunnen we dan een kort advies geven en dat is nee. Hoe mooi de game ook is, op moment van schrijven is 64,99 euro toch aardig wat geld voor een remaster. En om nou een console in huis te halen voor een tien jaar oude game? Tsja, dan wint onze Hollandse nuchterheid en adviseren wij je liever die zuurverdiende centjes apart te houden voor al het moois wat nog gaat komen dit jaar.