Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
De nieuwe Zelda is uit! Na jaren wachten werden we onlangs niet getrakteerd op één, maar twee versies van de nieuwste telg in de reeks. Dit heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat onze Japanse vrienden van Nintendo onlangs ook een splinternieuwe console op de markt gebracht hebben. We kunnen daar ook boekwerken over schrijven, maar dat bewaren we voor een ander artikel.
Omdat wij vonden dat we jullie niet half werk wilden voorschotelen hebben we twee Gamecowboys opgezadeld met een behoorlijke klus. Patrick Smeets en Perry Rodentijs mochten namelijk pas beginnen met typen als ze de aftiteling van de nieuwe Zelda bereikt hadden. Om het nog completer te maken hebben we ook beide versies onder de loep genomen, zo heeft Patrick de testrit gedaan op zijn nieuwe Switch en heeft Perry zijn oude vertrouwde WiiU weer afgestoft. Ben je benieuwd wat beide heren van deze game vinden? Lees dan gauw verder!
Perry: Als Zelda-fan van het eerste uur mocht ik aftrappen op de WiiU en het eerste wat mij meteen opviel was de grote van deze game. Waar in veel 3D Zelda titels de eerste keer Hyrule Field altijd imposant aanvoelt is het Breath Of The Wild die de overtreffende trap geeft. Het was echt even schrikken toen ik voor het eerst de grote speelwereld mocht ontdekken.
Het mooie is ook dat je in deze fraai vormgegeven versie van Hyrule van alles te doen hebt, eigenlijk voelde het in de eerste uren nogal aan als overdaad. Ik wilde alles ontdekken en verzoop in de opties. Zo gebeurde het vaak dat ik de verleiding niet kon weerstaan om Ganon en zijn narigheid even te laten voor wat het was en de prioriteit gaf aan een subquest. Dat is ook helemaal prima. De game geeft je een lekker gevoel van vrijheid om alles te doen op de manier zoals jij het wilt.
Dat is niet iets nieuws in Zelda games, maar vooral in deze game komt het net een stukje beter uit de verf. De vorige games gaven je een gevoel van vrijheid, maar toch moest je de lineaire volgorde van tempels bewandelen voordat je alles kon ontdekken. Hier is dat niet het geval. Er is een grote overkoepelende queeste. Maar je bent vrij om dit op jouw eigen tempo en keuze door te lopen.
Maar het is natuurlijk niet slim om meteen naar de grote eindbaas te sprinten. Het zal ongetwijfeld mogelijk zijn, maar een beetje doorwinterde Zelda speler zal weten dat dit waarschijnlijk tot een erg moeilijk gevecht zal leiden. Over de moeilijkheidsgraad gesproken, ik ben in de eerste uren mezelf wel vaak tegengekomen. Waar ik in vorige Zelda titels vol de aanval in ging heb ik in Breath Of The Wild op de harde manier moeten leren dat dit soms niet de beste optie is.
Er lopen gedrochten rond die arme Link in een klap naar de eeuwige jachtvelden kunnen sturen. Bovendien moet je in deze game niet materialistisch ingesteld zijn, want elk wapen, boog en schild heeft een gebruikerslimiet. Dus als je gesteld bent op dat zuurverdiende zwaard loont het juist om de gevechten uit de weg te gaan.
Patrick: Het klopt wat je zegt, dat Breath of the Wild je een enorme vrijheid geeft in wat je kunt doen. Ik was in eerste instantie geen fan, om eerlijk te zijn. Niet dat ik een enorme pijl met ‘FOLLOW’ wil hebben die me door de wereld leidt, maar op het moment dat je de zweefglijder krijgt en de wijde wereld in kunt vliegen heb je geen enkel idee van wat je kunt, waar je heen moet of hoe de dingen werken. Ontdekken en uitvogelen hoe het zit, dat is waar deze game om draait. Je weet, ik ben ontiegelijk fan van de Souls-games en die doen precies dat, in elk geval de eerste keer dat je er eentje speelt. Ik snap dus zelf ook niet helemaal waarom ik het in deze Zelda irritant vond.
Een deel daarvan heeft wel met de besturing te maken: Nintendo’s keuze om ook voor de switch de knoppen op de controller precies andersom in te delen dan iedereen op de hele wereld met een controller doet irriteert me mateloos en de manier waarop de verschillende onderdelen van de game qua interface werken helpen daar ook niet mee. Het koken is onhandig, het snel weggooien van een wapen als je een beter exemplaar hebt gevonden is gedoe en bijna alle interacties met het menu zaten mijn lol in de weg. Voor elk ding dat Nintendo verkeerd doet wat mij betreft hebben ze ook wel weer iets gaafs bedacht, dat moet ik wel zeggen.
Ik ben vooral groot fan van hun chemistry engine, zoals ze ‘m zelf noemen. Alle objecten in de wereld zijn onderhevig aan dezelfde regels, regels die verder gaan dan zwaartekracht en inertie. Als iets van hout is, dan kan het branden. IJzer is te verplaatsen met een van je speciale krachten en zal in een onweersbui bijna gegarandeerd er voor zorgen dat je geraakt gaat worden door de bliksem. Lichte dingen gaan met de (steeds wisselende) wind mee, en ook temperatuur speelt een grote rol. Nintendo laat zich dan weer van zijn beste kant zien door al die mogelijkheden niet alleen maar an sich op je pad te leggen, maar ook er voor te zorgen dat je met een beetje inventiviteit allerlei handige, leuke en ronduit fantastische scenario’s kunt creëren met die bouwstenen.
Dat systeem, in combinatie met de duidelijk handgemaakte maar tegelijkertijd enorme wereld die zich voor je uitstrekt is voor mij wat Breath of the Wild redt. Want eerlijk? Ik heb nog meer te zeuren. De tempels, bijvoorbeeld. Er zijn er meer dan honderd van, die je allemaal mag vinden, openen en voltooien om meer hartjes en stamina (oh, daar kom ik ook nog op terug) maar die zoals je al zei verre van verplicht zijn. Mijn probleem ermee is dat ze me niet stimuleren. Dat heeft alles te maken met de scheiding tussen puzzels en actie voor mij, althans in 95% van de game.
De echte dungeons zoals we die kenden zijn er niet, want een tempel is niks meer dan één puzzel die je moet oplossen. Natuurlijk, al die kleine mini-puzzels zijn leuk bedacht, inventief en laten je gebruikmaken van je hele arsenaal, maar omdat ze op zichzelf staan doe ze me niks. Juist de combinatie van puzzels op een plek waar je ook moet vechten of in elk geval overleven mis ik. Er zijn sporadische momenten dat het openen van een tempel gekoppeld wordt aan een puzzel in de wereld, soms zelfs een hele locatie, en dat is echt cool. Ik vind echter niks frustrerender dan dat ik twintig minuten iets cools heb gedaan in de overwereld, de tempel in ga (waarbij ik niet snel genoeg XXXXXXX kan drukken om niet voor de zestigste keer diezelfde animatie te moeten kijken van de lift naar beneden) en dan niet eens een puzzel krijg maar gewoon dezelfde beloning als in willekeurig welke andere tempel.
Zelda’s wereld zit vol met verrassingen, maar voor mij voelde het vaak alsof je vijftig kado’s voor je verjaardag krijgt, in verschillende dozen, maar er uiteindelijk in elke doos één M&M. Leuk voor surprises, maar ik wil spanning en spektakel in mijn games, niet dat kabbelende gedoe.
Perry: Ik vond het daarentegen juist verfrissend om heel Hyrule uit te kammen en elke keer wat gaafs tegen te komen. Het klopt helemaal dat de kleine tempels je niet echt belonen met iets heel substantieels. Daarnaast zijn ze inderdaad optioneel – alhoewel het zeker aan te raden is om er een stuk of vijftig te doen, anders wordt de game echt pittig – maar mij ging het meer om het gevoel van overwinning als ik zo’n kreng had gevonden.
Want ze zitten – net als al het andere leuke – zeer goed verstopt. Wat ik oprecht gaaf vind is dat er overal wel wat te doen is in deze fraaie versie van Hyrule. Er zijn heel wat open wereld games die hier de plank misslaan en puur een open wereld hebben om esthetisch iets toe te voegen. Ik heb echt heel vaak meegemaakt dat ik begon met iets en drie uur later in een totaal andere regio op zoek was naar bijvoorbeeld een lichtgevend paard. Het feit dat ik totaal geen notie heb gehad van de tijd en het oprecht naar mijn zin had zegt iets voor me. Ik heb zelden de game als een sleur ervaren terwijl ik toch best vaak dezelfde handelingen aan het verrichten was. Dat is best knap van Nintendo.
Dat de boel niet echt lekker samenhangend is vind ik discutabel. Enerzijds mis ik ook een beetje de grote lijn van de game en verlang ik stiekem ook naar die typische tempels waar we in feite mee opgegroeid zijn. Anderzijds vind ik het wel stoer dat Nintendo toch iets nieuws probeert en dit toch nog kan laten voelen als een Zelda game. Het ronddolen in Hyrule deed mij heel erg terugdenken aan het gevoel van ontdekken wat ik in A Link To The Past had. Terwijl dat juist in tegenstelling tot mijn favoriete 3D Zelda’s een relatief kleine game was. Er zijn meerdere wegen naar Rome en stiekem vind ik dat een heel fijn gevoel en onmiskenbaar de Zelda “vibe” hebben.
De besturing had ik in eerste instantie ook even ruzie mee en het klopt helemaal dat de flow van de game vaak een beetje gebroken wordt door verplicht inventory-management. Voor mij maakt het de game niet onspeelbaar en was het meer iets waar ik even aan moest wennen. Ik merk wel dat als ik onverwacht in een gevecht terecht kom het heel af en toe nog wel een beetje aanklooien is voor ik weer lekker in de modus zit.
Ik vond de voice acting wel een puntje van zorgen omdat ik het niet echt heel geloofwaardig vond klinken. Het is zeker gaaf dat we eindelijk voice acting hebben en ik zou ook graag willen zien dat Nintendo dit blijft doen in volgende Zelda‘s. Maar ik miste een beetje de authenticiteit van echte acteurs. De prinses klonk een beetje als een zeur en ik had bijvoorbeeld moeite om het New Yorkse accent van de Goron serieus te nemen. Het had iets beter gemogen. Maar dan ben ik wel erg aan het zeuren over details, aangezien ik er qua speelplezier niet echt last van heb gehad.
Patrick: Ja, dat klopt: hoe het verhaal door de game heen geweven wordt is niet bijster interessant, terwijl ik wel het idee heb dat de insteek misschien wel de origineelste is die een Zelda ooit gehad heeft. Daarentegen vond ik wel alle gesprekken die je hebt met de zijdelingse karakters die je tegenkomt grappig, zelfs in het Nederlands! Ik heb inmiddels nog meer gespeeld dan ik al had en het valt me wel op dat ik met elk gespeeld uur toch iets positiever word. Het begin is gewoon een beetje aanklooien, maar als je powers eenmaal in de pocket zijn, je genoeg hartjes hebt om niet voor alles weg te hoeven rennen en – vooral – je genoeg stamina hebt om niet elke dertig seconden als een rokende hartpatiënt naar adem te snakken als je iets gaat doen.
Rondzweven, teleporteren, paardrijden of gewoon wandelen geeft een bepaalde voldoening, zeker als je zoals je zegt onderweg iets leuks of interessants tegenkomt. Er is zo veel te ontdekken dat ik inmiddels een soort Ubisoft-achtige iconenbrij op mijn kaart heb, want ik kan nooit of te nimmer onthouden wat ik waar ben tegengekomen. Opeens ergens in the middle of nowhere een locatie tegenkomen die allerlei geheimen herbergt is prachtig, ook al weet ik inmiddels dat er niks meer dan een tempel op me wacht als ik er doorheen ben. Ik vind je Link to the Past-vergelijking wel grappig, want ik snap wat je bedoelt, maar ik vind juist dat LttP je precies genoeg vrijheid geeft en het intussen toch nog overzichtelijk houdt. Ik hou van overzicht, van clever gemaakte locaties die op ingenieuze wijze op elkaar aansluiten, en voor mijn smaak is Breath of the Wild nét iets te veel van het goede.
Dat doet niks af aan de kwaliteit van deze game: ik begrijp heel goed waarom mensen hier geen genoeg van kunnen krijgen, want dit is het soort openwereldgame waar alle anderen aan afgemeten gaan worden. Misschien hang ik ook gewoon wel vast in wat Zelda was en kan ik daarom dit niet goed zien voor hoe goed het is. Horizon Zero Dawn, waar ik me net hiervoor kostelijk mee vermaakt heb, is ook een openwereldgame, dus het is niet zo dat het genre me niet meer ligt. Het moet iets anders zijn, maar ik kan mijn vinger er irritant genoeg niet op leggen. Weet echter dit: elke keer dat ik nu Zelda begin te spelen, ben ik tot ik gedwongen word iets anders te doen aan het spelen. Wat ik er voor de rest van vind is dan misschien niet zo heel belangrijk meer.
Perry: Ik kan nu eindeloos blijven vertellen over hoe moddervet deze game wel niet is, maar er komt ook een moment dat we er een klap op moeten geven en deze recensie af te sluiten. Ik moet jullie bekennen dat ik met de aankondiging aardig kritisch was. De aanloop naar de Switch en dan ook nog eens de dubbele versies, maar ook de DLC aankondiging werd deze doorwinterde Zelda-fanaat niet vrolijk van. Toch verdween de scepsis als sneeuw voor de zon toen ik eindelijk mocht beginnen aan deze geweldige game.
Elke minuut in het fabelachtige Hyrule voelt fijn. De game klopt gewoon. Het ontdekken van nieuwe raadsels, subquests en toffe wapens blijft gaaf, maar ook de kleine hintjes naar vorige Zelda games zijn voor de kenner iedere keer kleine cadeautjes. Je merkt dat er in dit product veel liefde is gestopt, ik kan dat niet zeggen van andere openwereldgames. Het is een staaltje vakmanschap en zoals Patrick net ook stelt zou dit best wel eens de nieuwe blauwdruk kunnen zijn voor een goede open wereld game.
Ik ben om: laat die DLC maar komen en als Nintendo besluit om op dezelfde engine een soort Majora’s Mask te maken sta ik vooraan in de rij. Wat een game, wat een ervaring.