Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
De Nintendo Switch mocht deze maand Night in the Woods verwelkomen, een walking simulator vol met dierlijke mensen en ietwat kinderlijke stijl. Niet echt mijn smaak. Dus waarom zat deze game van Alec Holowka en Infinite Fall in mijn top tien van 2017?
Mae Burowski keert na terug naar Possum Springs. Ze verliet haar geboorteplaats om te gaan studeren, maar om vage redenen besloot ze te stoppen. Ze trekt weer bij haar ouders in en wordt al snel geplaagd door vreemde dromen. Ook is een van haar vrienden verdwenen.
Al snel blijkt dat Mae alles behalve een modelstudent/dochter is. Op middelbare school sloeg ze om onbekende redenen een medescholier in elkaar, bij terugkomst hangt ze doelloos rond met haar vrienden en ze flapt er van alles uit op een vaak bijzonder tactloze manier.
Possum Springs is niet veel beter: hoge werkloosheid, leegstaande winkelpanden, drugsgebruik en een algeheel gevoel van depressie. De inwoners hangen maar rond, zweven van baan naar baan en houden zich vast aan hun enige pleziertjes.
Niet zo vreemd dat er in Night in the Woods weinig lijkt te doen. Mae wordt wakker, praat met haar moeder, verkent Possum Springs, hangt en praat wat met haar vrienden, besteed wat tijd met haar vader en gaat weer slapen.
Waarom zou je doorspelen? Twee redenen. Er hangt een paranormale geur aan Night in the Woods. Maes dromen blijken niet alleen gebaseerd op zaken uit het verleden, maar op iets veel duisters. En dan wordt er iemand gekidnapt. Dat houdt de spanning vast.
Maar het is vooral de familiariteit die zo aantrekkelijk is – vooral voor mij. Het brengt mij terug naar mijn twintiger jaren van zoeken naar werk, aangenomen worden, ontslagen worden en weer zoeken naar werk. Tussen banen (en solliciteren) door slenter je door de straten op zoek naar iets nieuws of iets te doen.
In Night in the Woods zitten zulke karakters, Mae voorop, maar ook haar vrienden komen zo bekend voor. Alle drie werken ze in een winkel (want daar vinden (ex)studenten het snelste werk) en allemaal willen ze eigenlijk meer (want iedere student denkt zo), maar de realiteit heeft andere plannen voor hen (wat ook regelmatig gebeurt).
Iedereen kent wel mensen die werkloos en zielloos thuis zitten, die alleen maar over sport kunnen praten, die hun talenten verspillen achter de toonbank van een winkel, die van baan naar baan wisselen of die rare gedachtes of gewoonten hebben. En Night in the Woods zit daar vol mee.
Velen moet je echter actief opzoeken. Dat betekent dagelijks iedere hoek – en vooral de daken – van Possum Springs afspeuren op zoek naar iets nieuws. Dat zal niet iedereen waarderen, maar het is de enige manier om bijvoorbeeld die vreemde tiener die tussen de treinrails slaapt te vinden.
Maar het is vooral de aardsheid van Night in the Woods die voor mij de doorslag geeft. Het vertelt over de gedoemde pogingen van de gemeenteraad om een stervend stadje weer tot leven te wekken, over Maes vriendin Beatrice die niet meer durft te dromen over een toekomst omdat ze de winkel van haar vader moet runnen en een pastoor die – af en toe – niet meer in de heer geloofd.
Life is Strange stond hoog in mijn top tien van 2016. Maar Night in the Woods raakt mij meer. Het vertelt je wat er na je studie gebeurt; wanneer al je ideaalbeelden die je tijdens je studie droomt op niets uit lopen, waar je vrienden naar de ratsmodee gaan en waar blijkt dat je niet voorbereid was op de échte wereld. Daar kan geen campus drama tegenop. (En even voor de goede orde, het gaat nu prima met mij).
Er is wel wat op Night in the Woods aan te merken. Het verhaal komt laat op gang en in de tussentijd moet je écht zoeken naar vertier. Er zitten wat puzzels en DDR momenten tussen, maar voornamelijk ben je het aan rennen en springen en heel veel tekst aan het lezen. Een veredelde walking simulator kunnen we het beter noemen.
Maar het heeft persoonlijkheid – en daar kom je een eind mee. Het is de meest humane én herkenbare game van vorig jaar, en nu is hij ook op de Nintendo Switch gearriveerd. Je rent door Possum Springs en denkt ‘oh mijn god, hem ken ik’ of ‘oh jezus, zo was ik ook’. Dat krijgen weinig titels voor elkaar. Een pluim voor Night in the Woods.