Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
Mortal Kombat is net pindakaas, wie is er niet groot mee geworden? Vroeger vooral bekend als de fighting game die alle stoere vriendjes en vriendinnetjes speelden omdat er veel bloed en andere narigheid in zat. Mijn eerste Mortal Kombat herinnering dateert uit het SNES tijdperk, ik weet nog heel goed dat ik na het grijs spelen van Killer Instinct wel dacht alles gezien te hebben. Totdat een oudere broer van een vriend Ultimate Mortal Kombat 3 in zijn SNES deed en mij voor het eerst een fatality liet zien. De game was toen al een tijdje uit, maar dat was best een cultuurschok voor mijn arme jonge zelf.
Inmiddels zijn we al aardig wat jaartjes en Mortal Kombat iteraties verder, maar de reeks is nooit echt een serieuze speler in de fighting game wereld geworden. Het is natuurlijk ook best lastig concurreren in zo’n verzadigde markt, de concurrentie zit immers nooit stil en slingert er te pas en te onpas weer een nieuwe telg van hun reeks uit. Het is als fighting game connaisseur een mooie tijd om te leven, maar als ontwikkelaar zou ik met de handen in het haar zitten. Toch moet je NetherRealm Studios het meegeven dat ze de laatste paar jaren een paar keer mooi raak geschoten hebben. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de twee Injustice games, beide waren zeer solide titels waarin je met DC helden rake klappen kon uitdelen. Maar de studio houdt niet van stil zitten en heeft in de tussentijd ook de Mortal Kombat reeks een heuse reboot gegeven met de – onofficieel – negende game in reeks.
In 2016 was het vervolg op de reboot een feit en konden liefhebbers van smerige en bloederige gameplay weer los met Mortal Kombat X. De game deed het goed dus een vervolg kon uiteraard niet uitblijven en inmiddels zit ik met een glimlach achter een lichtelijk overspannen PlayStation 4 te bedenken wat voor potje ik nu weer ga spelen.
Maar hoe knokt het met een hoofdletter K?
Sorry, ik val terug op flauwe grapjes. Maar de game maakt het heerlijk simpel aangezien ze veel woorden expres verkeerd gespeld hebben met een K. Mortal Kombat 11 lijkt qua speelstijl erg op zijn voorganger X. Toch zijn er wat verschillen, zo zijn met name de arena’s waarin je los kunt gaan een stukje kleiner. Dat nodigt uit om wat tactischer te spelen en juist niet te bashen. Daarbij zijn de smerig fijne X-Ray Moves verwisseld voor zogenaamde Fatal Blows. Qua presentatie ziet het er nog steeds even goor uit dus daar hoef je jezelf geen zorgen om te maken. Wel is de aanpak iets anders, de uitvoer is vrij simpel aangezien beide schouderknoppen genoeg zijn voor vuurwerk op het scherm. Het grote verschil is echter dat je gezondheid onder de 30% moet zijn om een zo’n aanval uit te kunnen voeren.
Eenmaal uitgevoerd moet de tank ook even bijgevuld worden, dus je hoeft niet bang te zijn dat er met deze aanvallen gespammed kan worden. Wel is het extra zuur als je de Fatal Blow net verkeerd timed, als jouw tegenstander deze namelijk goed blokt of je gewoon als een amateur de eerste klap mist kun je het shaken want je dekking staat uiteraard wagenwijd open als je een poging doet. Ik moet hierbij wel aangeven dat een dergelijk soort “super aanval” zeker niet de originaliteitsprijs verdient, maar in geval van Mortal Kombat voelt het stiekem wel extra lekker als je die X-RAY beelden erbij gepresenteerd krijgt.
Los van de soms ietwat absurde Fatal Blow aanvallen voelt Mortal Kombat 11 als een volwassen fighting game aan waar timing en strategie de boventoon voeren. Het enige nadeel aan de gameplay – als ik zo vrij mag zijn om hem even te vergelijken met de concurrentie – is dat Mortal Kombat nog steeds gebruik maakt van een blok knop. Blokken door naar achteren te bewegen zit immers zo ingebakken in mijn systeem dat een knop hiervoor gebruiken onlogisch aanvoelt. Maar hierdoor kun je een tegenstander dus ook lastiger uit zijn of haar dekking krijgen en haalt dat de flow uit het gevecht. Het resultaat ziet eruit als een klungelige combinatie van animaties, jammer.
Wat zit er nog meer in de doos?
Het vijfentwintig koppen tellende roster lijkt in eerste opzicht vrij karig, maar na wat uurtjes in de diverse modi snap je ook meteen waarom. Zo zijn allebei – verleden en heden – versies van de personages speelbaar, maar ook kun je een custom versie maken van ieder personage. Naast de vele fraaie visuele onderdelen zijn ook de type aanvallen en zelfs fatalities aanpasbaar. Wil je bijvoorbeeld een Sub Zero waar de focus vooral op magische ijs aanvallen ligt? Of wil je toch liever een iets meer traditionele speelstijl met wapens? De keuze is reuze, maar het nadeel is dat je wel alles moet vrijspelen voordat je los kunt gaan.
Daar zit stiekem ook een beetje een van de nadelen van Mortal Kombat 11, want eenmaal vrijgespeeld dien je de items nog aan te schaffen met in-game currency. Deze verdien je weer door veel potjes te spelen. Maar als je bijvoorbeeld een specifiek item wilt moet je dus afwachten totdat je deze vrijspeelt. Je hebt niet echt controle wanneer wat vrijgespeeld wordt, de items verschijnen willekeurig dus dat is wel een klein beetje zuur. Als je iets sneller items wilt vrijspelen kun je er ook voor kiezen om wat tijd te spenderen in The Krypt, deze modus is ten opzichte van Mortal Kombat X behoorlijk opgepoetst maar het principe blijft nog steeds hetzelfde. Spendeer je in game currency om schatkisten te openen om daar hopelijk wat toffe items in te vinden. Als je centjes op zijn kun je ervoor kiezen om weer wat potjes te spelen, of je trekt de portemonnee een geeft de uitgever wat echte zuurverdiende centjes om verder te gaan. De grind is dus aan in deze Mortal Kombat.
Laat ik dan afsluiten met een positieve noot, want naast de traditionele Towers en het gloednieuwe Towers of Time zit er ook nog een zeer fijne tutorial in de game. Normaal gesproken spendeer ik nooit heel veel tijd in een tutorial modus, aangezien je in soortgelijke titels vaak een beetje de basis uitleg krijgt en daarna special moves en combo’s maar moet aanleren in de practice mode. Dat moet anders kunnen zal NetherRealm Studios gedacht hebben. Het resultaat is een zeer uitgebreide uitleg waar zelfs ieder personage volledig uitgelegd wordt. Denk daarbij aan een uitleg van een special move, maar ook waarom en wanneer je deze move het beste kunt inzetten. Echt gaaf om op die manier de personages goed onder de knie te krijgen, want geloof me je gaat het nodig hebben want de game straft hard als je even niet de goede timing toepast.
Verhaaltje voor het slapen gaan
Okay, fighting games staan erom bekend dat ze niet het beste platform zijn voor serieuze storytelling. Maar het is toch tof als een ontwikkelaar zijn best doet om iets neer te zetten wat in ieder geval voldoende entertainment biedt om te blijven knokken om de aftiteling te halen. Als je een oogje dichtknijpt en het wat karige plot kunt waarderen voor wat het is moet je NetherRealm Studios in ieder geval meegeven dat ze iets leuks neergezet hebben.
De nieuwe baddie in dit verhaal heet Kronika en zij is een soort godin van tijd. Ze is pissig op Raiden omdat hij in de vorige game de gevallen god – en tevens zoon van Kronika – Shinnok een kopje kleiner heeft gemaakt. Zij heeft hierop besloten dat een tijdlijn zonder Raiden beter is voor iedereen en besluit daarom het verleden en het heden in een blender te gooien. Dat klinkt natuurlijk niet als een puik plan en de gevolgen zijn ook niet mals. Zo schakelt ze de hulp in van personages en overleden schurken uit de vorige games die uiteraard het pad kruisen met – soms dezelfde – personages in het heden.
Ik moet toegeven dat ik met mijn gelimiteerde kennis soms ook even een wiki erbij moest halen om te checken wie er nu weer verscheen en waarom het personage waarmee ik speelde pissig was. Maar los daarvan is het een originele opzet en vond ik het vermakelijk om de story mode uit te spelen. Je speelt namelijk met diverse personages waardoor het nooit echt saai wordt, ik moest vaak op het puntje van mijn stoel zitten omdat ik bijvoorbeeld niet echt de sterren van de hemel speel met Sonya Blade – en dat terwijl zelfs MMA badass Ronda Rousey model heeft gestaan voor haar – Ik kwam bijvoorbeeld veel beter uit de verf met Scorpion (wie niet eigenlijk?) en was dan stiekem ook wel weer blij als ik weer een stuk met hem mocht spelen.
Tot slot
Mortal Kombat 11 is gewoon een heerlijk compleet pakketje geworden met hier en daar wat eigenaardigheden maar geen showstoppers. De uitgebreide tutorial mode maakt dit de perfecte Mortal Kombat om in te stappen. Maar ook de Krypt modus en alle vrij te spelen goodies zorgen voor een goede dosis fanservice waardoor liefhebbers van de reeks ook zullen genieten van de titel. Volgens mij hangt er ook nog wel wat DLC in de lucht – Cyrax, Sektor? – waardoor de game ook nog wel eventjes meekan. Tot die tijd ga ik nog eventjes door met wat fatalities vrijspelen.