Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Ninja Theory stond altijd onderaan de AAA-totempaal. Het was absoluut geen slechte developer (met Enslaved: Odyssey to the West en de Devil May Cry Reboot) maar ze bleven altijd in de schaduw van de concurrentie. Tot dit jaar. Hellblade: Senua’s Sacrifice is een van de beste titels van het jaar, met een paar schoonheidsfoutjes.
Hellblade mixt de klassieke roman Dante’s Inferno met Noorse mythologie en een flinke dose aan psychoses. Senua daalt af naar Helheim (de Noorse versie van de hel), op zoek naar de ziel van haar geliefde. Ze kampt echter met iets wat ze “de duisternis” noemt. Hoe langer de game duurt, hoe duidelijker wordt wat ze daarmee bedoelt.
Een zware combinatie die weinig ontwikkelaars aan zouden kunnen, vooral omdat Senua niet je typische heldin is. Doodsbang en vertwijfeld vecht ze tegen ondode Vikingen, maar vooral tegen zichzelf. Haar doel klinkt nobel, de werkelijkheid is echter veel aardser en wanhopiger: haar dode geliefde is het enige licht in haar duistere, duistere leven.
Senua kampt met stemmen in haar hoofd. Dit geeft niet alleen een paranoïde, intimiderende sfeer, maar ook af en toe handige adviezen. De furiën, zoals de makers ze noemen, waarschuwen je ook als tegenstanders je dreigen te raken. Hellblade weeft daarmee de eeuwige tutorial op een elegante manier in de game.
Niet alleen daar. Eerst leert de game je op symbolen te ‘focusen’, om deuren te openen. Later moet je die tekens in uitstekende balken en ander materiaal zien te herkennen of kapotte bruggen zien te ‘fiksen’ door je blik op de juiste te plek te concentreren. Dit klinkt niet spannend (en soms frustrerend) omdat je alleen maar op de juiste plek moet staan.
Maar vervolgens laat Hellblade dat allemaal los en dán schittert de game. Wanhopig zoekend naar symbolen, terwijl er een brandende ‘meute’ naar jouw op jacht is. Tastend door de duisternis, terwijl er om je heen dodelijke, maar blinde beesten zwermen. Rennend van lichtpunt naar lichtpunt, terwijl ergens een monster in de duisternis wacht om je te grazen te nemen.
Helheim is als Silent Hill; haar angsten en herinneringen worden rücksichtslos tegen haar gebruikt. Het zijn ook de momenten waarin de besturing volledig het verhaal én de artistieke visie dient. Daardoor vergeet je even dat je een game aan het spelen bent – en zit je op het puntje van je stoel.
Hellblade maakt daarbij uitstekend gebruik van de graphics om het verschil tussen het licht en Sensua’s duisternis aan te tonen. het mooiste voorbeeld is een prachtige toren badend in de zon, maar de ziel van je geliefde bevind zich in de duistere versie daarvan… Nogmaals: alles staat in dienst van de artistieke visie; alles bestaat voor een reden.
Helaas gebeurt dat niet altijd – en voornamelijk tijdens de gevechten. Met het knokken is weinig mis; het aanvallen, blokken en ontwijken verloopt vloeiend. De camera staat echter te dicht op de rug van Sensua gericht – en vooral in de kleine ruimtes blijkt dat een enorme handicap. Dat irriteert enorm als blijkt dat veel gevechten alleen maar als opvulling dienen.
De game beweert verder dat als je te vaak dood gaat dat dan je save-file wordt gewist. Het lijkt echter meer bedoeld om met je te sollen dan als een serieus dreigement. Het geeft je een extra stukje onzekerheid, zeker, maar ook ergernis. Wil je de hele game overnieuw doen nadat je halverwege de genadeklap heb gekregen? En als het niet serieus is, voel je je dan niet een beetje bekocht?
Het zijn momenten die je laat realiseren dat je een fighting game speelt met alle bijbehorende clichés, in plaats van een heroïsche / wanhopige zoektocht naar je geliefde. Over het einde valt ook te twisten (ik had liever iets anders gezien), maar moest het eindigen met zo’n zoetsappig nummer? Het voelt zo inspiratieloos en kitscherig – en dat voor zo’n creatieve en meeslepende titel.
Uiteindelijk blijft het muggenziften over een werkelijk fenomenale titel. Het duurt even voordat het op gang komt, maar eenmaal op stoom, dan is Hellblade: Senua’s Sacrifice een van de beste en meest artistieke games van het jaar. Een hele prestatie voor zo’n kleine AAA-developer.