Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Er is voor de gamesliefhebber weinig dat kan tippen aan het gevoel dat een nieuwe console je kan geven: nieuwe ronden, nieuwe kansen, zowel voor het apparaat als de speler. Die eerste keer dat ding uit de doos halen, van alle kanten bekijken, inpluggen, opstarten, kijken wat alles doet, dat spel opstarten waar je reikhalzend naar hebt zitten uitkijken; het hoort er allemaal bij.
Maar tegenwoordig hoort er meer bij. Een systeemupdate van een uur. Instellingen, wachtwoorden, netwerken, koppelingen. Een nieuwe console bij de lancering kopen is tegenwoordig een risico. Maar laat mij maar gevaarlijk leven; Nintendo’s nieuwste mag dan wel wat tegenstribbelen, de leuke nieuwigheden en -verrassend!- de games maken het voor mij meer dan goed. Voor wie pas net inschakelt: de Wii U is dus een geheel nieuwe console, geen toevoeging op je originele Wii. Je kunt je oude Wiimotes (mits voorzien van Wii Motion Plus) wel gebruiken maar verder is het allemaal nieuw dat de klok slaat.
In de basis krijg je de console (het is net een Wii, maar dan ronder en met HDMI-kabel) en het belangrijkste gedeelte: de nieuwe controller, oftewel het Gamepad. Half standaard gamecontroller (dus met het volledige aantal knoppen dat je daarbij verwacht), half tablet is het een combinatie die er in eerste instantie raar uitziet maar die, eenmaal in de handen, hardstikke natuurlijk aanvoelt.
Het enige jammere is dat het scherm helaas geen multi-touch scherm is, je kunt dus bijvoorbeeld niet het tweevinger-gebaar maken om in of uit te zoomen bij het bekijken van een webpagina, bijvoorbeeld. Het lijkt eigenlijk heel erg op het 3DS-scherm dat zich uiteindelijk beter laat bedienen met de in de Gamepad ingebouwde stilus dan met je vingers (scherpe nagels daargelaten) maar in het algemene gebruik in deze eerste dagen voelt het wel responsief (ook wel bekend als ‘prima’) aan en hoefde ik niet op het schermpje te hengsten om een selectie te maken. De rest van knoppen en sticks op de gamepad is net zo goed als alle andere Nintendo controllers ooit: geweldig.
Als je een Wii U gaat kopen, probeer dan trouwens te kijken of je nog ergens een zwarte versie vindt. Niet alleen krijg je dan Nintendo Land erbij, de game die je duidelijk maakt wat de Gamepad allemaal kan zoals Wii Play of Sports dat deed voor de eerste Wii, je krijgt ook nog een stuk meer intern geheugen en een dock voor je Gamepad. Nu lijkt dat niet zo belangrijk, maar zowel de opslag (want alle retailgames worden op dag van uitkomen toegankelijk gemaakt in de e-shop) als de stand zijn heel handig. Dat laatste vooral omdat je anders een losse adapter moet laten slingeren voor de Gamepad. Wat blijkt? Een van de redenen dat het ding zo lekker licht in de hand ligt is dat er weinig batterij in zit, maar dat betekent wel dat je na een uurtje of drie spelen je Gamepad aan de zuurstof moet hangen. Na elke speelbeurt moet hij dus opladen, en met een stand die aan de adapter vastzit vergeet je dat minder makkelijk.
De aller-, aller-, aller-, allergrootste irritatie bij het gebruik van de Wii U is het intens trage systeem. Als je vanuit het hoofdmenu iets gaat doen, of dat nu de instellingen zijn, de webbrowser, of welke app dan ook, je bent gemiddeld zo’n 15 seconden aan het wachten totdat je er bent. Lijkt dat niet veel? Neem een tablet, klik op een app. Tel 15 seconden af op je horloge en ga dan pas aan de slag. Doe dat bij elke wisseling (al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat het soms op de terugweg sneller gaat) en je snapt dat het ver irritant is. En hoewel veel consoleinterfaces relatief langzaan zijn (de 360 is tegenwoordig ook al niet meer vooruit te branden) gaat dit helemaal nergens over. Het is echt erg genoeg om de verder vreselijk innovatieve mengeling tussen social media en schetsblok die Miiverse is teniet te doen en dat is ontzettend jammer.
Want Miiverse, dat vraagt de aandacht, constant. Als je de Wii U opstart word je begroet door een verzameling Mii’s die zich scharen rondom iconntjes van veelgespeelde games en applicaties. Elke game heeft zijn eigen community, waarin alle commentaren gebundeld worden die erdoor gegenereerd worden. De games zijn er op gemaakt om je bij mijlpalen er aan te herinneren dat je die kunt delen, dus na elk level in New Super Mario Bros U krijg je de vraag of je iets wilt zeggen. En dat wordt in grote getale gedaan. Tekeningetjes, opmerkingen, tips, verwensingen richting Bowser, je ziet het allemaal voorbij komen en niet alleen in Miiverse, maar ook in de game zelf.