Er zijn films die je vermaakt achterlaten — en films die je met spanning in je maag achterlaten. A House of Dynamite, de nieuwe Netflix-thriller van Oscarwinnaar Kathryn Bigelow, hoort zonder twijfel in die tweede categorie. In slechts anderhalf uur ontvouwt zich een nachtmerrieachtig scenario: ergens wordt een ongeïdentificeerde nucleaire raket gelanceerd op de Verenigde Staten. De overheid heeft precies 18 minuten om te beslissen wat te doen.
Sinds de release domineert de film de Netflix-lijsten: met 22,1 miljoen kijkers in drie dagen is het de best bekeken Engelstalige film van het moment. Niet gek, want Bigelow — bekend van The Hurt Locker en Zero Dark Thirty — levert hier haar meest compacte, claustrofobische werk in jaren af.
Bigelow weet als geen ander hoe je spanning opbouwt zonder clichés. De film speelt zich grotendeels af in beveiligde vergaderkamers, commandocentra en ondergrondse bunkers, waar de klok onafgebroken doortikt. In plaats van grote explosies draait A House of Dynamite om de psychologie van macht en verantwoordelijkheid.
De cast is ronduit indrukwekkend: Idris Elba als president, Rebecca Ferguson als nationaal veiligheidsadviseur, Jared Harris als de koelbloedige generaal, en Gabriel Basso als jonge analist die het morele geweten vormt. Hun dialogen zijn scherp, haast journalistiek.
“It’s not about who fired it. It’s about who we become in the next eighteen minutes,” zegt Elba in een van de meest memorabele scènes.
De cinematografie is sober, haast documentair. De camera beweegt nauwelijks, het geluid van telefoons en militaire communicatie houdt de kijker gevangen in de tijdsdruk.
De kracht van A House of Dynamite zit in de eenvoud. Er is geen tijd voor politieke speeches of heroïsche reddingsacties; er is alleen de vraag: reageren of wachten?
Elke minuut die verstrijkt, verhoogt de kans dat het echt is — of dat juist een overhaaste reactie een wereldbrand veroorzaakt. De film toont hoe mensen onder extreme druk logica verliezen, hoe ego’s botsen, en hoe elke beslissing tegelijk rationeel en emotioneel is.
Het script houdt bewust afstand van een traditioneel einde. Wanneer de klok de achttiende minuut tikt, laat Bigelow de kijker zelf nadenken over wat er daarna gebeurt. Dat maakt de film intens, maar voor sommigen ook frustrerend.
Op sociale media noemen kijkers de film “beklemmend” en “pijnlijk realistisch”. Tegelijk vinden sommigen dat de film “te abrupt stopt” en “meer politieke context had mogen geven”. Toch zijn critici opvallend unaniem: Bigelow heeft een meesterlijke oefening in suspense afgeleverd.
De film kreeg lovende recensies op zowel het Venice International Film Festival als het New York Film Festival. TIME noemde het “herkenbaar Bigelow — strak geregisseerd, moreel complex en oncomfortabel echt.”
Hoewel A House of Dynamite fictie is, voelt het als een documentaire over wat vandaag zou kunnen gebeuren. Bigelow toont hoe afhankelijk we zijn van technologie, en hoe kwetsbaar besluitvorming wordt wanneer mensen onder extreme druk moeten handelen.
Het resultaat is geen ontspannende vrijdagavondfilm, maar een film die blijft hangen. Een herinnering dat de wereldorde letterlijk kan draaien op 18 minuten en één verkeerde beslissing.
A House of Dynamite is nu te zien op Netflix.
Fotocredits: © 2025 Netflix, Inc.
