Zou je het internet, social media en je smartphone inruilen voor de periode voor het digitale tijdperk? Hoe handig al die technische snufjes ook zijn, heel af en toe verlangen we nog wel eens terug naar de periode waarin ons leven niet werd geregeerd door dat kleine aanraakschermpje. Heel af en toe maar hoor, en dit zijn dan de dingen die we missen.
Vroeger als iemand op vakantie was geweest, dan had je niet al in de fotodump op Instagram kunnen zien wat hij of zij allemaal had meegemaakt. Die beelden, plus tekst en uitleg, kreeg je dan live tijdens een dia-avondje. Of een foto-avondje. Het kan natuurlijk nog steeds door bijvoorbeeld digitale foto’s op televisie te laten zien, maar door social media is dat toch iets minder gangbaar geworden.
In het verlengde hiervan missen we ook fotoboeken, waar je geprinte foto’s in plakte en dan commentaar of grapjes bij schreef. Nog steeds kun je dat maken, of je kunt een geprint fotoboek laten maken, maar het gebeurt niet zoveel meer. Mensen zetten dat op Facebook of in de cloud en dat was het. Eigenlijk zonde, want zo gaat er soms wel veel context verloren en je laat dat toch minder snel aan iemand zien.
Dit is een lastige, want enerzijds missen we het totaal niet: je hebt je games, films, series en muziek nu altijd bij je omdat het digitaal is, maar het was vroeger wel leuker om zoiets aan iemand cadeau te doen, omdat je dan echt een fysiek object had om aan iemand te geven. Ook was de tweedehands markt toen veel levendiger, of bijvoorbeeld het kunnen lenen van videobanden bij de videotheek of games bij de bibliotheek. Dat is nu toch een stuk minder.
Vroeger toen je nog geen smartphone had, dan moest je als je ergens afsprak heel duidelijk zijn in waar dat was en hoe laat. Tegenwoordig wordt dat nog wel eens voor lief genomen: dan sommeert iemand je toch ineens om ergens anders heen te komen of wordt er gemeld dat iemand later is. Dat is op zich handig, dat je weet waar je aan toebent, maar vroeger leken mensen wat meer moeite te doen om dus ook op tijd te komen om te zorgen dat er geen verwarring ontstond.
Dit is een beetje een breed begrip, privacy, maar wat we vooral bedoelen zijn dingen als de blauwe vinkjes op WhatsApp. Mensen veroordelen elkaar soms echt als iets gelezen is, maar er nog niet geantwoord is. Of als er niet snel genoeg wordt geantwoord. Vroeger was het leven wat dat betreft veel meer ‘slow’. Je hoefde wat minder.
Je werd ook niet afgeleid door notificaties of dat gevoel dat je alles moet vastleggen omdat je er anders niet echt bent geweest. Het kan soms best stressvol zijn dat mensen verwachtingen hebben. Vroeger als je bijvoorbeeld aan het daten was, dan belde je misschien wel, maar dan was je elkaar niet de hele dag aan het appen. En dan was het helemaal niet zo raar als je een dag niks van elkaar hoorde: nu gaan er soms zelfs relaties uit als mensen elkaar een dag niet horen (of lezen).
Als iets nu stuk is, dan gooi je het weg en koop je een nieuwe. Vroeger waardeerden we spullen iets meer en probeerden we een knoopje opnieuw aan te zetten of een wasautomaat te fiksen. We wisten ook zelf hoe we dingen moesten doen, in plaats van dat er YouTube-tutorials aan te pas moeten komen. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor verdwalen: vroeger verdwaalde je en ontdekte je zo bijvoorbeeld een geweldig restaurantje, maar tegenwoordig kijken we allemaal of het wel 5 sterren heeft op TripAdvisor en dat is eigenlijk jammer.
Natuurlijk kun je veel van deze dingen nog wel doen, maar ze hebben nu eenmaal minder waarde gekregen door alle technologische ontwikkelingen. Heel soms verlangen we nog wel eens terug naar een wat rustigere tijd, waarbij een televisieprogramma het gesprek van de dag was, want dat was wat iedereen dan -op hetzelfde moment- had gekeken. Tegelijkertijd zouden heel veel dingen niet mogelijk zijn zonder dat digitale tijdperk. Deze website bijvoorbeeld, dus we kiezen toch echt liever wel voor 2025.
