Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Vroeger. Oh, vroeger, toen ik nog meer tijd dan geld had, toen ik de kwaliteit van games nog deed afmeten aan hoe lang ik er aan kon spelen voordat ik
weer geld moest uitgeven om iets nieuws te spelen, vroeger had ik The Order: 1886 helemaal de grond in geboord. Want ja, deze third-person shooter die vorige week exclusief voor de Playstation 4 is uitgekomen is nogal aan de krappe kant qua lengte. Als je er een uurtje of tien aan speelt is het lang, en doordat de game puur een lineair verhaal volgt en geen enkele vorm van multiplayer heeft is je prijs per uur relatief hoog.
Ik vind dat niet zo heel erg.
De reden: ik heb tegenwoordig minder tijd dan geld, en hoewel het op het randje is, denk ik dat mensen die in hetzelfde schip zitten het niet zo erg vinden om te betalen voor een mooi stukje entertainment. En als ik mooi zeg, dan bedoel ik dat letterlijk, want, fucking hell, dit is zonder twijfel, met afstand, niet overdreven, de mooiste game die ik ooit gezien heb.
Dat ontwikkelaar Ready at Dawn technisch goed onderlegd was bewezen ze al met hun PSP-games, maar dit is toch van een heel ander kaliber. De setting,
Steampunk-light Londen in het jaar van de here 1886, wordt prachtig neergezet en of je nu door de straten van Whitechapel loopt en je vergaapt aan de architectuur en het detail op de stenen (de stenen!) of dat je in hartje Londen voor een tafel met twee dampende koppen thee staat en je blind staart op de ruimte om je heen, elk detail is prachtig, de lichtinval is onwezenlijk goed en zowel de personen als hun bewegingen in deze game zijn beter dan echt. Ik dacht dat Uncharted er goed uitzag, maar dit gaat helemaal nergens meer over.
Maar goed, een mooie shooter is nog geen goede shooter. Echter,
The Order is in dat opzicht meer dan competent. Het is, simpel gesteld, Gears of War maar dan met veel meer (prachtig gemodelleerde) snorren. Geen probleem, want Gears was een fantastisch leuke game om te spelen. The Order geeft Playstation-fans nu ook eens de mogelijkheid om daar van te genieten, al moet gezegd worden dat er iets te weinig te spelen valt. Zeker in het begin moet je wel bereid zijn om de controller losjes in de handen te laten liggen, want er wordt onevenredig veel tijd besteed aan het uitlichten van het verhaal. Daarbij wordt er wel van je verwacht dat je op het gepaste moment op een knop drukt om aan te geven dat je meegaat in wat je getoond wordt, via de zogenaamde Quick Time Events.
Dat is een bewuste keuze geweest van de ontwikkelaars, die zo veel mogelijk filmisch te werk wilden gaan, maar het is iets waar veel spelers niet van houden. Er zijn meer nadelen die aan deze instelling kleven: doordat er net zoals bij een blu-ray film zwarte balken boven- en onderaan het scherm zitten blijft er niet zoveel effectieve ruimte over voor het speelveld. Dat zorgt er in sommige gevallen voor dat je niet zo goed kunt zien wat er gebeurt, zeker als de actie even hectisch wordt in een kleinere omgeving. Daarnaast laat
The Order wel heel weinig ruimte voor eigen expressie, want als het spel heeft bepaald dat je iets gaat doen, dan ga je dat doen. Niet gehoorzamen aan de instructies op het scherm betekent één van twee dingen: er gebeurt niets, of je mag het laatste stukje nog een keer doen, totdat je het wel correct doet.
Het werkt in het kader van het verhaal, en de setting (met half-weerwolven, een tot ‘Q’ gedegradeerde Nicola Tesla en een organisatie die afstamt van de Ridders van de Ronde Tafel – de originele!) maakt in dat opzicht veel goed, maar je moet wel klaar zijn om in de achtbaan te gaan zitten en de handjes binnenboord te houden totdat het afgelopen is. Het kan ook niet verbloemen dat er weinig vlees op de botten zit, want zoals gezegd zijn de gedeeltes waarin je vijanden mag neermaaien (of besluipen) dun gezaaid. Extra zout wordt er in de wonde gestrooid door het feit dat de gave wapens zoals de Arc Gun of de ‘zand & brand’ Thermite Gun maar heel af en toe in de handen genomen mogen worden en je voornamelijk met dezelfde automatische wapens bezig bent als in alle andere games van deze soort.
Het mag duidelijk zijn dat
The Order: 1886 niet voor iedereen geschikt is. Als je iemand bent die enorm kon genieten van de production values van een game als Uncharted 3 en het ook niet erg vindt om het gebaande pad van een goed uitgewerkt (maar niet zonder clichès) verhaal te bewandelen, terwijl je af en toe heel leuk vijanden mag afschieten, mag je je afvragen of die ervaring het geld waard is. En de rest? Die zal, net als ik vroeger, denken dat ze helemaal van de pot gerukt zijn bij Ready at Dawn en Sony. En misschien hebben ze wel gelijk.