Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Hotline Miami 2: Wrong Number is meer Hotline Miami, op een andere manier. Een manier die mij zeer aanspreekt, maar niet iedereen zoals inmiddels wel is gebleken. Het heeft voornamelijk met de opzet van het verhaal en de levels te maken, maar misschien ook met (over) romantisering van het eerste deel. Dat was een geweldige game, dat zeker, en daar kun je inderdaad Rambo-stijl een level inrennen en alles uitmoorden, maar vergeet niet dat zoiets pas na tientallen keren doodgaan kon. En als je die gedachte meeneemt naar zijn opvolger, eerst vele malen doodgaan en oefenen op een level, dan verschilt Hotline Miami 2 nauwelijks van het eerste deel.
Hotline Miami 2 doet meerdere dingen anders. Zo is de levelopbouw diverser en vooral groter. Een level bestaat uit grotere ruimtes en langere gangen. Waar je voorheen nog makkelijk het gehele level kon zien vanaf de ingang, moet je nu tactischer te werk gaan. Simpelweg een gang inrennen is er niet meer bij, je wordt gegarandeerd neergeschoten. Het draait nu allemaal om vijanden weg te lokken door even achter een muur vandaan te stappen, of door die shotgun ook op andere dingen dan vijanden te schieten. Waar in deel een jij naar de vijand moest, is dat hier gecombineerd met vijanden die ook naar jou toe moeten. Dat betekent echter niet dat je volledig afhankelijk bent van de wensen van de AI. Die werkt namelijk dusdanig robuust en consequent dat – met voldoende kennis en oefening – een level in een grote schoonmaak is uit te spelen.
Grotere levels bieden ook meer mogelijkheden. Zo zijn er enkele nieuwe vijanden die zich in een bepaald aantal levels laten zien en een extra uitdaging bieden. Ook wordt er veel meer met ramen gewerkt, wat ervoor zorgt dat je ook als er geen vijanden in beeld zijn moet opletten waar je loopt. Maar vooral op visueel gebied is er flinke vooruitgang geboekt. Omgevingen zijn diverser, waar je eerst alleen maar flatjes afging, ga je nu van de jungle naar een autogarage, om vervolgens weer naar een riool te gaan.Daarnaast bestaat een level niet per se meer uit twee verdiepingen, nu zijn er ook (meerdere) naast elkaar gelegen gebieden.
Verhaaltechnisch was Hotline Miami al een vreemde bedoening, en nu zijn alle stoppen volledig doorgeslagen. Ik heb geen flauw idee van wie-wat-waar, maar er gebeuren vreemde dingen. Dat betekent overigens niet dat het verhaal niet interessant is, het is enkel iets dat je zelf bij elkaar zult moeten puzzelen, waarschijnlijk door de game meerdere keren te herspelen. Bereid je maar alvast voor op meerdere aha-erlebnissen.
De game wordt nu ook met meerdere personages gespeeld. Een aantal nieuwe, maar ook oude bekenden uit de eerste game. Dat brengt ook beperkingen mee: een level kan alleen met het (of een van de) huidige personage(s) gespeeld worden. Geen enorme lijst aan maskers meer, maar afhankelijk van het personage een beperkte selectie, of zelfs geen masker. Die beperking wordt echter goed gemaakt doordat alle maskerkeuzes die je nu krijgt hele gave mogelijkheden bieden, waar in het eerste deel ook wat opvulling tussen zat:
vous parlez français? Persoonlijk vind ik het een verbetering, om niet te zeggen een verademing, aangezien ik in
Hotline Miami maar al te vaak hetzelfde masker koos.
Van al die verschillende personages gaat speciale aandacht uit naar The Fans, een stel compleet losgeslagen psychopaten die erop los moorden omdat ze dat leuk vinden. Het zijn als het ware projecties van gamers die de eerste
Hotline Miami wel zagen zitten. Iemand openscheuren met een kettingzaag is geen probleem voor deze gasten. Daartegenover staat dan weer de schrijver, Evan, die alles non-lethal doet. Een game die de meest gestoorde dingen portretteert kan op die manier dus ook een beetje pacifistisch zijn. Hotline Miami 2 blijkt daarmee net zo – misschien zelfs nog iets meer – gewelddadig als het eerste deel. Niet dat andere games op dat punt hun handen in onschuld wassen overigens.
Het is dus
Hotline Miami, maar dan net iets anders. Het zijn nieuwe invalshoeken op de reeds bekende formule. Iets wat ik alleen maar kan toejuichen. Er komt ook meer denkwerk aan te pas: je moet je route door een level perfect uitkienen. In die zin is het wel een beetje Dark Souls, je moet je vijanden kennen en je moet weten waar ze staan, anders wordt je op brute wijze afgeslacht.
En dat is geen overdrijving.
Want ja, de game is echt extreem gewelddadig.