Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Het stadje Wellington Wells heeft een drugsprobleem. Nou ja, het zijn niet zo zeer de verdovende middelen zelf. Zodra iedereen aan de Happy zit gaat het allemaal piekfijn met de plaatselijke bevolking. De perikelen beginnen pas als je niet aan het spul zit.
Onze hoofdpersoon wil dolgraag in rehab. Hij zou ook Wellington Wells willen verlaten. Helaas blijken zijn dorpsgenoten er van overtuigd dat als iemand niet aan de Happy is, hij waarschijnlijk een “Downer” zal zijn. En die worden voornamelijk doodgeknuppeld.
En dat blijkt de helft van het probleem. De andere Downers (het deel van de populatie dat niet high wordt van Happy en naar een afgesloten deel van het dorp is verbannen) vinden jou ook niet erg aardig, omdat je veel te trendy kleren draagt. Kortom, je staat er helemaal alleen voor.
We Happy Few doet erg denken aan de eerste Bioshock. Geen gekke vergelijking. Alles en iedereen houdt je in de gaten, draagt maskers en staat je voornamelijk naar het leven. Bizarre tv- en radiouitzendingen klinken door de hele stad en heerst een buitengewoon grimmige en drugs beladen sfeer.
Een overigens zeer Britse sfeer – met een psychedelische jaren zestig sausje er overheen gegoten. De geprerenderde gebouwen komen uit de typische Engelse dorpjes en worden bevolkt door oude dametjes, chaps en Bobbies die je tegen de grond slaan als je ze verkeerd aankijkt.
Terugvechten kan, maar wel met mate. Je hebt maar tien dagen de tijd om uit Wellington Wells te ontsnappen en iedere keer dat je dood gaat begin je opnieuw – met de verstreken tijd. Daarom probeer je zoveel mogelijk de Downers te ontwijken en zo weinig mogelijk de aandacht van de Happy Few te trekken.
Daarbij struin je het dorp af, op zoek naar voedsel en water om in leven te blijven. Helaas blijkt veel eten en drinken vol met Joy te zitten, waardoor je langzaam zo high als een Vlaamse papagaai wordt. Neem je teveel in, dan krijg je een overdosis en is het terug bij af.
Ontsnappen doe je onder andere door voorwerpen bij elkaar te zoeken om daarvan bijvoorbeeld sleutels te fabriceren. Wat nog meer nodig zal zijn, kunnen we nog niet zeggen. We Happy Few zit in Early Access en ontwikkelaar Compulsion zegt dat nog meer gameplay wordt toegevoegd.
We Happy Few is sowieso niet erg scheutig met informatie. De developer naast me wist mij redelijk op weg te helpen, waardoor ik wist dat ik langs politie checkpoints moest zien te komen om uiteindelijk te ontsnappen. Hoe dat voor elkaar te krijgen dat bleef me echter onduidelijk.
De game intrigeert wel. Waarom zit iedereen aan de Happy? Wie is die man achter de tv- en radiouitzendingen? En wat zeggen al die rare posters met Winston Churchill en Nazi’s nou eigenlijk echt?
We Happy Few klinkt als een zeer bijzonder concept. De uitvoering blijkt echter zeer vaag – en daar bedoelen we niet de vreemde sfeer mee. Ik ben er nog steeds niet helemaal over uit wat er in deze game allemaal kan, waarschijnlijk vanwege Early Access. Hopelijk zal de uiteindelijke versie duidelijker zijn.