De globale media hebben afgelopen vrijdag een klopjacht opgezet naar de man die eerder op de dag 26 mensen, waaronder 20 kinderen, vermoordde in de Sandy Hook Elementary School in Newtown, Connecticut. Die man werd door de politie eerst -onjuist- geïdentificeerd als zijnde Ryan Lanza. Zoals dat ondertussen gebruikelijk is wanneer zich dit soort tragedies voordoen, veranderden niet enkel journalisten, maar ook mensen op Twitter en Facebook op slag in detectives, of erger nog, in specialisten in de Amerikaanse wapenwet. Voor Ryan Lanza was het kwaad toen al geschied.
Toen zijn naam werd vrijgegeven duurde het enkele minuten voordat de eerste nieuwsagentschappen foto’s op internet publiceerden met titels als “Is this Ryan Lanza, the Connecticut school shooter?” en “First Possible Photo of Suspected Sandy Hook Shooter” aan de hand van foto’s die ze hadden teruggevonden op Lanza’s Facebookpagina.
Ook bijvoorbeeld de Telegraaf strooide de niet geverifiëerde naam rond (het bericht is ondertussen aangepast, maar in de url is nog altijd sprake van Ryan). En zo veranderde Ryan Lanza, een boekhouder bij Ernst & Young, in enkele minuten in Amerika’s meest gehate man. Zijn naam en foto gingen in sneltempo de wereld rond. Tot de politie bekendmaakte dat niet Ryan Lanza, maar diens broer Adam Lanza de moordenaar was.
Toen Lanza na zijn werk de bus naar huis nam vernam hij via CNN dat er iets flink mis was en dat zijn naam daarbij werd vermeld. Op zijn smartphone zag hij dat Facebook al 8 haatpagina’s telde met titels als ‘Ryan Lanza deserved to die‘ en ‘Ryan Lanza should burn in hell‘. De profielfoto van Lanza, die met de schietpartij niets te maken had, stond op iedere pagina.
Op PandoDaily vraagt David Holmes zich nu af of Facebook hierin geen rol van betekenis kan spelen. Hij maakt de vergelijking met de aandelenbeurzen die de handel in een aandeel stilleggen waneer op te korte tijd te grote koersverschillen worden genoteerd.
Hij stelt in zo’n geval voor alle profielen van mensen die de naam van de verdachte dragen te blokkeren en enkel de betrokkenen zelf toe te laten berichten op hun profiel te posten. Verder denkt Holmes dat Facebook proactief haatgroepen moet verwijderen tot er duidelijkheid is omtrent de feiten. “Indien we bereid zijn de handel in aandelen van een bedrijf op te schorten om de reputatie ervan niet te schaden, waarom wordt die hoffelijkheid ook niet voorbehouden aan mensen wanneer hun reputatie (en hun leven) op het spel staat?“
Anjali Mullany van Fast Company is het daar niet mee eens. “Je kan de pers niet verhinderen haar werk te doen en informatie te verzamelen. Wel doet ze er goed aan zich in de wedloop naar de ultieme primeur te bezinnen over wat de gevolgen van verkeerde informatie kunnen zijn.”
Een mogelijk andere optie is dat Facebook iedere persoon met een profiel dat de naam van de verdachte draagt via e-mail gaat verwittigen met de vraag hun status te updaten om duidelijk te maken dat ze niets met de feiten te maken hebben. “Wanneer je 1 miljard leden telt, mag je wat verantwoordelijkheid nemen wanneer de menselijke cybermoordmassa je platform gebruikt om het leven van anderen te verwoesten. Vooral wanneer het exact 10 minuten tijd in beslag neemt om iemands reputatie te redden,” besluit Holmes.
