Wie de jaren ’90 bewust heeft meegemaakt als pc-gamer, herinnert zich de machtige Mammoth Tanks, Tesla Coils en de bombastische “Hell March”-soundtrack alsof het gisteren was. Tempest Rising, een nieuwe RTS van Slipgate Ironworks en 2B Games, ademt datzelfde DNA – en dat is geen toeval.
In een tijd waarin het RTS-genre schaarser is dan ooit, probeert deze game het vuur opnieuw aan te wakkeren. Het resultaat? Een verrassend geslaagde mix van nostalgie, klassieke gameplay en moderne visuals.
Wat meteen opvalt: Tempest Rising probeert niet het genre opnieuw uit te vinden. Gelukkig maar. Het begint zoals het hoort – je rolt een MCV uit, zet je power plants neer, bouwt een refinery, en vanaf dat moment ben je weer thuis. In plaats van Tiberium verzamel je Tempest, een radioactieve energiebron die centraal staat in het verhaal en de gameplay.
Grafisch is het dik in orde. De game draait op Unreal Engine 5, met mooie lichteffecten, scherpe eenheidsmodellen en een interface die doet denken aan de gloriedagen van Command & Conquer Red Alert en Tiberian Sun. Alles is herkenbaar, maar nergens gedateerd.
De campaign laat je kennismaken met twee strijdende partijen: de Global Defense Forces (GDF) en de Tempest Dynasty. De GDF voelt als de klassieke ‘goede’ kant, met veel tanks, luchteenheden en stevige verdedigingslinies. De Dynasty pakt het anders aan – met stealth, psionische troepen en guerrillatactieken.
Beide facties zijn goed uitgewerkt, met hun eigen units, tactieken en sfeer. Binnenkort komt er nog een derde partij bij: de mysterieuze Veti. Dat zou de balans en variatie nog verder moeten versterken.
Een RTS staat of valt met zijn sfeer – en die zit hier goed. Dat komt grotendeels door de soundtrack van niemand minder dan Frank Klepacki, de componist die ooit de sound van Command & Conquer bepaalde. Zijn muziek in Tempest Rising is direct herkenbaar: zwaar, ritmisch en energiek. Het is alsof je in een vergeten C&C-campagne bent beland, maar dan in HD.
Ja. De besturing voelt vertrouwd, eenheden reageren snel, en de combat heeft pit. Zeker op hogere moeilijkheidsgraden of in multiplayer potjes moet je echt je strategie afstemmen op de tegenstander.
De AI is soms wat voorspelbaar, en de pathfinding is niet altijd vlekkeloos. Maar over het algemeen staat de gameplay als een huis – en dat is knap, in een genre waar balans en overzicht essentieel zijn.
Multiplayer doet z’n werk met ranked 1v1 en 2v2, en er wordt actief gepatcht op basis van communityfeedback.
Tempest Rising is goed, maar nog niet af. Twee facties is net genoeg, maar op lange termijn zul je meer willen. Ook zijn sommige QoL-functies (zoals unit stances of waypoint chaining) wat beperkt. Het is geen dealbreaker, maar de echte strategen merken het.
De ontwikkelaars zijn wél actief en transparant over hun plannen. Meer maps, balanceringsupdates en uitbreiding met de derde factie zijn al onderweg.
Voor iedereen die met weemoed terugdenkt aan de glorietijd van Command & Conquer is Tempest Rising een verademing. Geen overcomplicatie, geen battle pass nonsense – gewoon ouderwets strategisch knokken met moderne visuals en een dikke soundtrack.
Is het de perfecte RTS? Nog niet. Maar het is precies het soort game dat het genre nodig heeft: gemaakt met liefde voor het origineel, zonder krampachtig hip te willen zijn.
Meer weten? Check de website of de pagina op Steam.
