Na de publicatie van onderstaande artikelen – die overigens eveneens op Climategate.nl verschenen – heb ik een aantal weken mee gediscussieerd binnen artikelfora op Climategate. Elk artikel biedt namelijk zijn eigen artikelforum als reactiemogelijkheid.
Doel van mijn verblijf binnen deze artikelfora was om een gedetailleerder beeld te ontwikkelen van wie nu precies die klimaatontkenners zijn en wat hen uiteindelijk drijft? Overigens noemen klimaatontkenners zichzelf steevast ‘klimaatrealisten’, omdat ze daadwerkelijk geloven het gelijk aan hun zijde te hebben. Binnen dit artikel blijven we hen niettemin klimaatontkenners noemen. Het is immers de globale klimaatconsensus van het IPCC die ze ontkennen!
Zowel de schrijvers van artikelen als de deelnemers binnen de artikelfora zijn bijna zonder uitzondering 70+ en man. Dit heb ik kunnen vaststellen aan de hand van foto’s en/of geboortedata die veel deelnemers online delen. Ongeveer negentig procent van de deelnemers ziet zichzelf als anti-AGW, anti-IPCC en dus als ‘klimaatrealist’. AGW staat hierbij voor ‘Anthropogenic Global Warming’, oftewel door de mens veroorzaakte wereldwijde opwarming.
De sfeer op de artikelfora is enigszins jaren 70 patriarchaal. De tijd dat mannen de belangrijkste zaken buitenshuis regelden. Onverstoorbaar, dominant, fatsoenlijk. Als gevolg hiervan verlopen de discussies binnen de artikelfora buitengewoon fatsoenlijk. Ook helpt het dat de berichten strak worden gemodereerd. Zowel voor- als tegenstanders van de AGW-hypothese kunnen hier hun ei kwijt, zonder dat er sprake is van onheuse bejegening.
Omdat ondergetekende geen klimaatwetenschapper is en het overgrote deel van de deelnemers op Climategate mijns inziens eveneens deze cruciale classificatie ontbeert, is er op grond van feitelijke argumenten niet eensluidend vast te stellen welke partij er nu gelijk en welke ongelijk heeft. Het blijft daardoor bij vermoeiende en stagnerende welles-nietes discussies.
In dergelijke gevallen kan een metafysische analyse echter meer duidelijkheid bieden, omdat deze onafhankelijk van de uitgewisselde argumenten zich meer op de grammatica van het conflict (i.c. de organisatie van of achter de argumentatie) dan op de spelling (i.c. de inhoudelijke of feitelijke argumentatie) richt. Metafysische analyses bieden hiermee potentieel meer inzicht in stagnerende meningsverschillen en discussies tussen tegenover elkaar staande groepen.
Schrijvers van artikelen op Climategate zijn doorgaans abstract en hoog opgeleid. En hoewel ze in sommige gevallen best veel kennis van het klimaat of van de energietransitie meebrengen, blijven het stuk voor stuk pure solisten. Solisten die onafzienbaar en met veel trots en ijver steevast binnen enkele A4’tjes proberen aan te tonen waar(om) het IPCC er grondig naast zit. En juist hier wringt de spreekwoordelijke schoen! Ergens hebben deze fanatieke solisten afslagen gemist naar het huidige moderne klimaatbeleid, dat volledig is gebaseerd op integrale samenwerking en collegiale consultatie.
In al hun ijver voorzien van hun jaren 70 patriarchale autoriteit veronachtzamen ze namelijk het feit dat de huidige moderne klimaatwetenschap met tot wel 54 verschillende variabelen, positieve en negatieve terugkoppelingen rekening moet houden. Het overzicht van al deze interacties is eenvoudigweg niet meer te behappen voor één persoon, hiervoor volstaan slechts nog ingewikkelde computermodellen.
Computermodellen die zijn samengesteld door tientallen nauw samenwerkende wetenschappelijke expertises. Het klimaatverhaal is eenvoudigweg te groot geworden voor één persoon om alle wetenschappelijke onderzoeksresultaten, expertises en interacties zelfstandig te kunnen overzien. Vakgebied overschrijdende samenwerking blijkt hiervoor essentieel.
Hetgeen nog maar pakweg 30 jaar terug – niet-toevallig overeenkomend met de hoogtijdagen van de huidige generatie schrijvers en deelnemers – volstrekt ondenkbaar was. Uit dit moeilijk te verkroppen gegeven ontspringt hoogstwaarschijnlijk een groot deel van de frustraties van deze ‘would be-klimaatwetenschappers’ op Climategate. Bovendien kan metathesiofobie een wezenlijke rol gaan spelen bij toenemende leeftijd.
Niettegenstaande bovenstaand vastgesteld feit menen veel deelnemers op Climategate steevast binnen enkele A4’tjes en een beperkte hoeveelheid formules en grafieken het definitieve ongelijk van de globale klimaatconsensus aan te kunnen tonen. Waarschijnlijk niet in de laatste plaats, omdat dit hen houvast biedt in een onzekere wereld. Hun solistische aanpak contrasteert echter sterk met de huidige moderne klimaatwetenschap.
Hetgeen zich zichtbaar vertaalt in terugkerende warrige verhalen waarom de CO2-concentratie van de aardatmosfeer verzadigd zou zijn, waarom de positieve terugkoppelingen van waterdamp en andersoortige klimaatgevoeligheden door het IPCC sterk overdreven zouden worden en waarom meer CO2 in de atmosfeer onze wereld juist ongekende voordelen zou bieden. Warrige verhalen geenszins ondersteund door de toepasselijke computermodellen en/of de brede consensus onder klimaatwetenschappers.
Hun argumenten en uiteenzettingen blijven daarom permanent steken in oneliners, abstracte uiteenzettingen en/of visueel aantrekkelijke grafieken zonder inherente overtuigingskracht. Ze ontberen immers de vakgebiedoverschrijdende integrale benadering en samenwerking die klimaatwetenschap tegenwoordig noodgedwongen kenmerkt.
Een niet-onaanzienlijk deel van de aantrekkingskracht van Climategate zit hem tenslotte in het feit dat klimaatontkenners van allerhande pluimage zich hier onder hun gelijken kunnen begeven. Voor deze groep van 70+ mannen in de herfst van hun leven vormt klimaatontkenning hoogstwaarschijnlijk een belangrijk onderdeel van hun steeds beperktere sociale leven. Een en ander heb ik af kunnen leiden aan de hand van de regelmatige en niet zelden uiterst tijdrovende bijdragen (i.c. tijdsbesteding) van veel deelnemers.
Uiteindelijk schat ik in dat slechts een hele kleine minderheid van deelnemers de aperte leugens en misleiding op Climategate bewust aanjaagt vanuit bedenkelijke financieel-economische motieven en/of lobbygroepen. Hetgeen betekent dat de overgrote meerderheid van de deelnemers weinig anders dan hartstochtelijk volger en tegelijkertijd argeloos slachtoffer is.
Mijn oprechte deelneming heren volgers, hoewel dit jullie natuurlijk geenszins vrijpleit!!
[Fotocredits – Adobe Stock]
