Al Gore’s beroemde film ‘An Inconvenient Truth’ heeft zo ongeveer aan de wieg gestaan van het hedendaagse globale klimaatbewustzijn. Helaas heeft de film tevens angstige en onzekere klimaatontkenners in spé tot pseudowetenschap en desinformatie gedreven.
Gezien het feit dat ik mij al jaren ‘groen en geel’ erger aan de schaamteloze leugens en misleiding die doelbewust door klimaatontkenners worden verspreid, neem ik hierbij de handdoek op om anderen hierop te (onder)wijzen.
Mijn uiteenzetting wordt in een serie van twee delen gepubliceerd. Binnen deel 1 ben ik dieper ingaan op klimaatontkenning, klimaatontkenners als zodanig en op de valse en misleidende methodieken die ze gebruiken. Binnen dit tweede deel zal ik een drietal concrete klimaatontkenningsmythes ontkrachten die met enige regelmaat door klimaatontkenners worden verspreid.
Ontkrachting van drie concrete klimaatontkenningsmythes.
Een bij uitstek leugenachtig narratief vormt de valse theorie met betrekking tot het zgn. verzadigingspunt van de CO2-concentratie in de atmosfeer.
Klimaatontkenners verkondigen alom de verzonnen theorie van CO2-verzadiging van de atmosfeer. Ze stellen dat er in de aanwezigheid van overdadige andere natuurlijke broeikasgassen, zoals o.a. waterdamp, sprake zou zijn van een gemaximeerde hoeveelheid door CO2 actief te absorberen energie in de vorm van golflengtes vanaf het aardoppervlak en vanuit de atmosfeer. Waarna deze gemaximeerd veronderstelde hoeveelheid energie vervolgens zou worden teruggekaatst naar de interplanetaire ruimte, de atmosfeer, de aarde of qua direkte warmte-energie zou worden afgegeven aan de omliggende moleculen van de atmosfeer.
De desinformatie bestaat er uit dat er ten onrechte wordt uitgegaan van een niet-dynamische toestand en een hierdoor veronderstelde éénmalige gemaximeerde absorptie van energie in de vorm van golflengtes door CO2 en andere natuurlijke broeikasgassen vanaf het aardoppervlak en vanuit de atmosfeer. In de overdadige aanwezigheid van deze andere natuurlijke broeikasgassen, zoals o.a. waterdamp, zou als gevolg van verdringing dan immers al vanaf een bepaalde CO2-concentratie de maximale hoeveelheid energie door CO2 vanaf het aardoppervlak en vanuit de atmosfeer zijn geabsorbeerd. Niet toevalligerwijs zou deze grens ergens liggen onder of rond de huidige waarde van 430 ppm. Komt dat de klimaatontkenners eventjes goed uit, want dan zouden we namelijk überhaupt geen klimaatactie meer hoeven te ondernemen in relatie tot CO2!
Daarentegen is er echter juist sprake van een dynamische toestand waarbij CO2 en andere natuurlijke broeikasgassen meervoudig/continu de toepasselijke energie in de vorm van golflengtes absorberen en terugkaatsen naar de interplanetaire ruimte, de atmosfeer, de aarde of qua direkte warmte-energie afgeven aan de omliggende moleculen van de atmosfeer. De maximum hoeveelheid af te geven warmte-energie door CO2-moleculen hangt hierdoor niet langer samen met enig te bereiken verzadigingspunt, maar eenvoudigweg met de concentratie van CO2 in de atmosfeer. Bovendien gaat het argument van een mogelijke verdringing door andere overdadige broeikasgassen, zoals o.a. waterdamp, sowieso niet op binnen de in overgrote meerderheid koudere en drogere bovenlagen van onze atmosfeer.
Als er namelijk meer CO2 in de atmosfeer aanwezig is, dan zal het proces van absorptie en terugkaatsing/afgifte gewoonweg frequenter plaatsvinden waardoor er per saldo uiteindelijk meer warmte-energie aan de omliggende moleculen van de atmosfeer wordt overgedragen. Zolang het overgrote deel van de betrokken golflengtes nog steeds naar de interplanetaire ruimte verdwijnt, kan er nooit sprake zijn van enig verzadigingspunt, maar slechts van een verhoging van de afgifte van direkte warmte-energie aan de omliggende moleculen van de atmosfeer door een frequentere absorptie/terugkaatsing/afgifte door CO2.
Klimaatontkenners maken in dit opzicht dankbaar gebruik van een door henzelf opzettelijk geïntroduceerd misverstand met betrekking tot de werking van de aardatmosfeer. Meer uitgebreide en ongetwijfeld wetenschappelijk meer accurate uitleggen van dit verzonnen en niet-bestaande verzadigingspunt van de CO2-concentratie in de atmosfeer zijn hieronder terug te vinden:
– Is the CO2 effect saturated? (beschrijvend artikel, leestijd 5 minuten)
– Is the CO2 greenhouse effect saturated? (vlog van ruim 14 minuten)
Daarnaast verkondigen klimaatontkenners regelmatig het misleidende narratief dat de plantenwereld bij hogere CO2-concentraties juist efficiënter zal floreren. Aangezien planten aan de basis staan van al het leven op aarde kan dit niet anders dan goed uitpakken voor de wereld, toch? Ze voeren aan dat kwekers de CO2-concentraties in hun kassen immers ook kunstmatig verhogen tot wel 1000 ppm. Bovendien zou de toekomst van de wereldvoedselproductie op deze manier veilig gesteld kunnen worden, zo beargumenteren ze. In zoverre het sec de plantenwereld op land betreft, valt er inderdaad weinig in te brengen tegen dit ogenschijnlijke goednieuws verhaal.
In de marge van het interview wordt nog even aangestipt dat de 180 ppm CO2 tijdens het hoogtepunt van de laatste ijstijd (18.000 jaar geleden) slechts 30 ppm van de dood van al het plantenleven op aarde verwijderd zou zijn geweest. Foei, is dat dystopische beeld eventjes schrikken voor iedereen! Tussen de regels door wordt in een afgebroken zin zelfs nog gesuggereerd dat de mensheid deze fragiele balans zou hebben hersteld. Dit ondanks het feit dat de CO2-concentratie aan het begin van de industriële revolutie reeds een comfortabele 280 ppm bedroeg. Wederom concrete wetenschappelijke informatie met schaamteloze leugens ertussendoor verweven teneinde te hersenspoelen.
Met beide argumenten wordt het volstrekt valse beeld gecreëerd dat een verhoging van de CO2-concentratie beter is voor alle leven op aarde. Hierbij wordt er echter volkomen voorbij gegaan aan het feit dat het niet bij uitstek de absolute CO2-concentratie is die momenteel en toekomstig voor problemen zorgt, maar juist de ongemeen snelle verandering ervan in de afgelopen en aankomende decennia. Waarbij de absolute CO2-concentratie overigens wel degelijk een probleem kan vormen voor het zeeleven, omdat veel kalkafhankelijk zeeleven niet langer kan voortbestaan bij een verdergaande verzuring van de oceanen.
Vrijwel alle huidige klimaat- en ecosystemen komen ernstig onder druk te staan bij een verdergaande snelle verhoging van de wereldwijde CO2-concentratie. De met de globale opwarming gepaard gaande geografische verschuivingen van zowel klimaatzones als de biodiversiteit vormen bij uitstek het heikele punt. Veel organismen zijn niet of nauwelijks in staat om zich aan te passen aan zulke snelle geografische verschuivingen.
Echter, ook onze maatschappij, landbouw en voedselvoorziening kunnen worden geconfronteerd met veranderingen waarop ze niet of nauwelijks zijn ingericht. Het klimaat zal immers sneller veranderen dan dat het ooit eerder in de aardse of humane geschiedenis heeft gedaan. Afgezien misschien van de een of andere wereldwijde catastrofe als gevolg van de inslag van een enorme meteoriet. Waarbij het laatste argument uiteraard buitengewoon illustratief is voor de ernst van het argument qua snelle verandering van de CO2-concentratie.
Doormiddel van niet van toepassing zijnde argumenten en door henzelf geïntroduceerde misverstanden proberen klimaatontkenners dus af te leiden van de boodschap dat een hogere CO2-concentratie in de atmosfeer op termijn zeer ernstige klimaat- en biodiversiteiteffecten met zich mee zal brengen. Ook brengen ze het zo dat het feitelijk de ontvanger van de boodschap is die de beoogde conclusies trekt. Uiteindelijk zeggen klimaatontkenners hiermee figuurlijk: ‘na ons de zondvloed’. Als zodanig vrij toepasselijk voor een geloofsbelijdenis!
Tevens laten klimaatontkenners het – waar mogelijk – niet na om hen tegensprekende wetenschappelijke resultaten te bagatelliseren door te trachten de toepasselijke grafieken en onderliggende data in hun voordeel te manipuleren. Dit doen ze onder meer door het toepassen van niet-toepasselijke tijdschalen en/of niet-toepasselijke schalen van andere variabelen binnen grafieken. Een beeld zegt immers meer dan duizend woorden. Omdat dit over het algemeen lastig valt te volgen voor wetenschappelijk niet-goed ingewijden, hebben klimaatontkenners hiermee een krachtig instrument in handen om hun argeloze volgers te manipuleren. Klimaatontkenning als geloofsbelijdenis krijgt hiermee daadwerkelijk handen en voeten.
Een uitstekend voorbeeld van de beoogde bagatellisering van de globale temperatuurstijging vormt de voorafgaand aan dit artikel weergegeven grafiek. Door een volstrekt niet-toepasselijke temperatuurschaal te kiezen tussen -20 en +50 graden Celsius lijkt de stijging van de globale temperatuur op het eerste gezicht immers te verwaarlozen. Daarnaast lijkt ook dit artikel zich grotendeels te wijden aan het eerder behandelde pseudowetenschappelijke argument van een niet-bestaand verzadigingspunt aangaande de CO2-concentratie in de atmosfeer.
Tenslotte zullen klimaatontkenners de argumenten binnen dit artikel ongetwijfeld afwijzen op grond van het feit dat ondergetekende totaal geen ‘credentials’ heeft binnen de klimatologie. Wat natuurlijk ook helemaal niet nodig is. Als gevolg van hun schaamteloze leugens en misleiding blijkt het namelijk betrekkelijk eenvoudig om hun wetenschappelijke ongelijk aan te tonen. Ook zonder bepaalde ‘credentials’ binnen de klimatologie.
Het daadwerkelijke dispuut komt er echter op neer dat klimaatontkenning tot een geloofsbelijdenis is verworden. In zoverre valt er voor mij als wetenschappelijk goed onderlegde onderzoeksjournalist eigenlijk nauwelijks meer eer aan te behalen!
