The Last Guardian: aangrijpend en irritant tegelijk

The Last Guardian: aangrijpend en irritant tegelijk

PS4 review

Vorig artikel Volgend artikel

Eindelijk, hij is er. Als je nog nooit eerder van The Last Guardian hebt gehoord dan in de laatste twee maanden ben je niet alleen. Fumito Ueda, de grote man achter deze game, is er echter wel al bijna tien jaar mee bezig. De originele releasedatum was 2011 maar door omstandigheden (ook wel bekend als development hell) lukte dat niet. Ueda is zo'n designer die veel aanzien geniet, maar wiens games niet veel commercieel succes hebben gehad en dus ook niet heel veel bekendheid genieten.

Ico (2001) en Shadow of the Colossus (2005) waren fantastische games voor hun tijd, die speelden met je eigen inbreng als speler en daar een emotionele lading aan wisten te koppelen. The Last Guardian ligt in de directe lijn van die games en weet gelijkwaardige emoties los te maken, al zul je wel vaker tussendoor de irritatie van je af moeten schudden die de ouderwetse en onhandige technische aspecten van de ervaring met zich mee brengen.

Kat...vogel?

Je speelt de game als een jongetje die wakker wordt in een ruïne met een gigantisch geketend beest naast zich dat het midden houdt tussen een vogel en een kat. Hij heeft geen idee wat er gaande is maar besluit het beest, genaamd Trico, te helpen. Je hoort terwijl je speelt af en toe een oudere man het narratief vertellen en dat geeft niet alleen context, maar vaak ook een hint over wat je moet doen in deze actie-puzzelaar. Het doel van het jongetje is om terug naar huis te gaan en Trico begint in het verhaal als een hulpmiddel; iets dat gebruikt kan worden om verder te komen waar het jongetje het alleen niet kan.

Jij bent klein en past dus door kleine doorgangen, maar Trico is groot en sterk. Je kunt je (net zoals in Shadow of the Colossus) aan zijn vacht vasthouden en hem gebruiken als levende trapladder of zich zelfs laten vervoeren, hij kan met zijn gevaarlijke staart obstakels uit de weg ruimen en als er op een gegeven moment vijanden opduiken is Trico degene die ze opruimt, terwijl je als speler hulpeloos probeert weg te rennen. Aan de andere kant is Trico na grote gevechten of andere grote inspanningen hongerig en moet je voedsel gaan zoeken voordat 'ie weer verder wil en moet je als speler even alleen zoeken, klauteren, deuren openmaken en terugkomen met een tonnetje vlinders, blijkbaar het dieet van grote katvogels.

the-last-guardian
Het verschil in grootte wordt goed uitgebuit in de game.

Who's a good boy?

Dat mechaniek, van een ander karakter dat je als speler verder kan helpen doordat het dingen kan die je zelf niet kunt, is al vaker met succes gebruikt in andere games. De genialiteit van The Last Guardian is echter dat doordat Trico een beest is, je instinct ook onmiddellijk is om het zo te behandelen. Voor iedereen met een huisdier is dat tweede natuur en ook ik was al na twintig minuten aan het kijken of Trico wel meeliep, begon tegen het beest te praten en behandelde het in feite niet anders dan dat mijn eigen kat met me mee op avontuur was. Dat schept op de één of andere manier een band en dat komt niet alleen omdat de gedragingen en animaties van Trico zo overtuigend dierlijk zijn, maar ook omdat de band van twee kanten lijkt te komen.

De mate van controle die je hebt over wat Trico wel of niet doet neemt steeds een klein stapje toe, soms simpelweg omdat de game zegt dat het vanaf nu kan, maar soms ook organisch doordat je doorhebt wat een bepaalde tic of geluidje betekent. Hoe verder je komt, hoe beter het gaat en naarmate jullie reis moeilijker en gewelddadiger wordt, wordt die band alleen maar versterkt. Je begint je relatie met Trico door een speer uit hem te trekken en dat is iets dat je daarna nog meerdere malen doet. Ik heb na het uitspelen van de game eigenlijk geen idee of het wel echt nodig is, maar ik deed het wel. Zo snel het kon. Ik heb 'm gekalmeerd na gevechten, eten voor 'm gehaald, hem verzorgd en dat heeft Trico honderdmaal terugbetaald door me van een wisse dood te redden op allerlei manieren.

Ouderwets

Tegen de tijd dat je het einde van The Last Guardian bereikt hebt is je eigen ontsnapping nog maar secundair en wil je vooral dat alles goedkomt met Trico. Die hechting is een belangrijk onderdeel van wat deze game zo speciaal maakt en als je dat niet zo voelt wordt dit geen leuke ervaring. Dat heeft alles te maken met de geschiedenis van deze game: het was origineel bedoeld voor de PS3, acht jaar geleden, en dat zie je terug in de manier waarop de ontwikkelaars het klaar hebben gekregen om zowel de besturing, de camera én Trico een eigen wil te geven. Dat laatste zou bewust gedaan kunnen zijn, om nog maar eens extra in te peperen dat Trico geen hulpmiddel maar een levend wezen is dat niet onmiddellijk doet wat je van 'm vraagt. Je kunt je echter zeker als doorgewinterde gamer niet aan de indruk onttrekken dat de AI van Trico domweg niet altijd doorheeft wat je met je commando's bedoelt of ze niet kan uitvoeren omdat het beest een paar centimeter te ver naar voren of achteren staat om de beweging te maken die je vraagt.

De camera en de besturing zijn echter gewoon ondermaats. Zo lang alles er redelijk vreedzaam aan toe gaat en je gewoon met Trico op het gemak door de ruïnes aan het puzzelen bent is het prima, maar zo snel er iets van tijdsdruk is erger je je dood omdat het lijkt alsof je instructies via een inbelmodem van je controller naar de PS4 gaan. De camera is ook vreselijk op een manier die je vaak kritieke punten in een omgevingspuzzel niet goed laten zien of je in de weg zitten bij actiemomenten. Het is af en toe om horendol van te worden en dan word je wel even uit het verhaal getrokken door je frustratie. Ook technisch is het geen hoogvlieger en zelfs op een PS4 Pro hakkelt de game af en toe, laat staan op een 'oude' PS4. Het doet echter niks af aan het belangrijkste dat The Last Guardian weet te bereiken, namelijk de heel serieuze band die het je laat opbouwen met een digitaal dier. Het heeft te lang geduurd voordat deze game is uitgekomen en dat merk je aan alles, maar het is het desondanks meer dan waard.

[Afbeeldingen © Sony]

Patrick Smeets

Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes...

Reageren is uitgeschakeld omdat er geen cookies opgeslagen worden.

Cookies toestaan Meer informatie over cookies