Nintendo Switch: wat wil je nog spelen naast de nieuwe Zelda?

De meeste mensen die een Nintendo Switch hebben gekocht zijn inmiddels wel klaar met spektakelstuk Zelda: Breath of the Wild. Misschien ben je op zoek naar iets anders, maar wil je niet wachten tot de grote titels als Super Mario Odyssey of andere op de E3 aangekondigde games gaan uitkomen. Je hebt nog een hele zomer! Wat nu?

De andere games die op dit moment beschikbaar zijn voor het platform zijn wellicht wat minder uitgebreid, maar dat wil niet zeggen dat je ze allemaal moet negeren! We pikken er een aantal voor je uit die wellicht de moeite waard zijn:

Shovel Knight: Treasure Trove

Patrick: Shovel Knight was een fantastische reconstructie van een 8-bit game, gedaan met alle kennis over games van nu. Het lijkt ouderwets, maar de geweldige muziek, 8-bit stijl graphics en vooral die allesverzengend hete platform-gameplay laten je vergeten dat er zoiets bestaat als 4K consoles en Teraflops. Shovel Knight is pure platform-perfectie en ideaal voor een console als de Switch.

Nu is die game al een paar jaar oud, maar inmiddels is het eerste vervolg Plague of Shadows ook al uitgekomen en spin-off/prequel Specter of Torment is nóg een andere variatie op datzelfde thema. Die laatste volgt ook een ander karakter met andere speciale moves, wat het platformen naar een nieuw niveau brengt.

Met z’n drieën bij elkaar is het een collectie van jewelste en voor de prijs (25 euro voor het stel) hoef je het niet te laten. Natuurlijk kun je Specter of Torment ook apart kopen voor een tientje, maar welke keuze je ook maakt: dit zijn games zoals Nintendo (of Capcom) ze vroeger ook maakte: tot in de puntjes verzorgd.

Super Bomberman R

Robin: Bomberman is zo’n game waar ik deels mee groot geworden ben. Het bood altijd simpele gameplay om met vrienden te spelen. Het is in de basis zo’n simpel, maar vermakelijk spel. Bommetjes gooien, wegen vrijmaken en vijanden opblazen. Wat wil je nog meer?

Het is voor mij de eerste keer dat ik de game op een handheld speelde (als je de Switch zo mag noemen) en ik moet zeggen dat het prima werkt. Zowel op tv als op de mobiele console speel je tot vier spelers lokaal multiplayer en met tot wel acht online. Je kunt in de game kiezen of je de verhaallijn volgt of dat je online de strijd aangaat. In de verhaalmodus moet je velden vrijmaken van obstakels en monsters opblazen totdat je bij de vaak nog best pittige eindbaas van een level komt.

Zo doe je dit met een zestal bazen en dan ben je er wel doorheen. Leuk om de game te leren kennen, maar relatief kort. Wat wel leuk is, is dat je snel even iemand mee kunt laten spelen door co-op random in/uit te schakelen. Gewoon joinen terwijl iemand al bezig is is dus geen probleem.

De echte lol van de game komt pas naar voren als je lokaal of online tegen echte spelers gaat vechten in de arena’s. Dit zijn best snelle potjes en hierin dien je de andere spelers te blokkeren tussen bommetjes terwijl jij de bommen van de andere ontwijkt. Lokaal heb ik het op de Switch nog niet kunnen testen met meer dan twee mensen, maar online heb ik al meerdere potjes gespeeld en me prima vermaakt. ondanks de behoorlijke vertraging in sommige potjes. Het was niet constant, maar vaak wel merkbaar, wat de speelbaarheid niet ten goede kwam. Hopelijk gaat Konami dat nog aanpassen.

Super Bomberman R is een leuke game maar het grote minpunt aan deze game is echt de prijs. Als downloadtitel voor een paar euro was het echt leuk geweest, maar 50 euro is wel veel voor wat je krijgt.

Fast RMX

Patrick: De toevoeging van Fast RMX aan de launch line-up van de Switch is eigenlijk Nintendo die zegt: “vergeet die nieuwe F-Zero maar. Not gonna happen.” Hoe triest dat ook moge zijn, Fast RMX is net iets meer dan een reserve F-Zero. De game is net zo snel, minstens zo uitgebreid en op de ‘bekende’ karakters uit Nintendo’s race-serie na is er niet eens zo veel verschil tussen de twee.

De grootste vernieuwing die RMX doet ten opzichte van de inspiratie is het switchen van polariteit. Je schip kan blauw en geel worden om zo gebruik te maken van de boost pads die op de racebanen liggen. Heb je de juiste kleur, krijg je een flinke snelheidsverhoging, zit je verkeerd, rem je af. Die toevoeging doet genoeg om het verschil te maken en ik ga er dan gemakshalve vanuit dat je de Wii U-versie van deze game (die toen nog Fast Racing Neo heette) nooit gespeeld hebt.

Niet dat dit veel uitmaakt, trouwens: Fast RMX is een race-game update zoals je die op andere platforms ook vaak ziet: een aantal dezelfde tracks als de eerdere versie, met heel veel er bij en vooral een technisch indrukwekkende upgrade. Of je de game ooit op de Wii U hebt gezien of niet, de Switch versie gaat als een malle en ziet er ook nog eens goed uit. Los daarvan is het een heel goed alternatief voor F-Zero, dus als je van futuristische racers houdt moet je dit zeker even bekijken.

I am Setsuna

Robin: Het was voor mij al weer even geleden dat ik een Japanse rpg had gespeeld dus ik was blij dat ik met de port van I am Setsuna voor de Switch aan de bak kon. Natuurlijk is er veel te reviewen op het moment en durfde ik wel een lange rpg te starten naast Zelda? Ik ben blij dat ik het gedaan heb!

In deze game speel je een huurling, genaamd Endir, die direct al de opdracht krijgt om het hoofdkarakter van de game (Setsuna) te vermoorden in de eerste vijf minuten. Game over denk je dan? Nee, natuurlijk niet. In plaats van deze dame direct om te leggen, ga je een avontuur aan met haar en andere kompanen om de wereld voor het kwaad te behoeden zoals in bijna elke Jrpg wel een beetje standaard is.

In hoofdlijnen zit de verhaallijn prima in elkaar. Ook krijg je hier en daar nog zijverhalen die je kunt volgen van je kompanen, maar deze zijn vele malen minder uitgewerkt en hier had meer in gezeten. Dit had de houdbaarheid van de game ook kunnen verlengen gezien de game je nu ongeveer 20 uur in zijn greep zal houden vooraleer je bij het einde bent, wat relatief kort is voor een rpg.

In de game wordt de beproefde methode van diverse karakters om mee te vechten ook weer aangehaald. Je hebt zwaardvechters, maar ook magische strijders en zo moet je mix van je party goed zijn om bepaalde monsters te kunnen verslaan in de turn-based gevechten. Hoewel, het is een soort van turn-based gezien er een meter gevuld wordt voordat je mag aanvallen. Dit wisselt per personage en soms kun je snel twee keer aanvallen voordat het monster dat doet, dus er komt iets meer tact bij kijken dan puur turn-based.

Wat wel jammer was is dat je geen echte aanpassingen aan je karakter kunt doen. Als je stijgt in level wordt je wel iets sterker, maar je speelt geen nieuwe gaven vrij. Je kunt deze net zoals wapens wel kopen in de shops. Verder is er ook geen mogelijkheid om je karakter op enige vorm aan te passen qua uiterlijk wat ook wel jammer is.

Als laatste wil ik ook nog benoemen dat het grafisch best in orde is en dat de sfeer echt prima is in de game, maar dat de muziek van de game snel eentonig wordt. Het helpt ook niet mee dat het allemaal pianodeuntjes zijn die na verloop van tijd gewoonweg irritant worden. Iets meer variatie had hier echt wel op zijn plaats geweest. I am Setsuna is l zoals gezegd wat kort, maar de game speelt leuk en het verhaal biedt voldoende om er plezier aan te beleven.

VOEZ

Patrick: VOEZ (spreek uit: voice) is een ritmegame, maar dan wel een heel aparte. Niet zozeer vanwege het systeem: zoals je in de video kunt zien is het ‘gewoon’ een game waarbij noten naar beneden vallen en het is aan jou als speler om op het juiste moment het scherm aan te raken om ze af te spelen. Dat is eigenlijk het opvallendste aan VOEZ: de game maakt geen enkel gebruik van de controllers van de Switch. Het is een pure touchscreen game, die je dus ook alleen in handheld-modus kunt spelen.

De reden is dat het een port is: de game is al sinds 2016 uit op tablets en is daar free to play. De versie voor de switch is niet veel anders, behalve in het aantal nummers dat je er bij krijgt in deze premium versie: meer dan 100. Het is echter allemaal helemaal in de anime/J-pop sfeer (met een hoop dubstep erbij) dus verwacht geen enkel nummer dat je kent.

Dat gezegd hebbende is de basale gameplay van VOEZ wel gaaf, omdat het net iets meer van je vraagt: kijk naar de bovenstaande play van een heel lastig nummer en het zal je opvallen dat de verticale banen waar de ‘noten’ uit vallen niet statisch zijn. Die gaan met de muziek mee en er zijn zelfs links/rechts icoontjes die je moet swipen naar de juiste kant, maar die dan ook de baan meenemen naar die positie zodat je ook een vinger daar klaar moet hebben.

De manier waarop de game dat inleidt is prima gedaan, maar het is een beetje overkill aan nummers en doordat je niets herkent blijf je al snel een beetje steken. Het is leuk, maar je moet wel van ritmegames houden an sich om dit te kunnen waarderen én je moet fan zijn van het soort zoetige pop waar Japanse games in grossieren om de songselectie te kunnen waarderen.

1-2 Switch

Patrick: dit is de andere ‘grote’ game van Nintendo en als zodanig zou je misschien verwachten dat we ‘m apart hadden bekeken, maar om heel eerlijk te zijn is het pakket daarvoor te niche. Niet dat 1-2 Switch niet heel leuk kan zijn, want dat is het zeker, maar dit is een game die je af en toe uit de kast haalt bij een feestje of met je kids speelt, maar niets dat je op langere termijn zal bezighouden.

1-2 Switch is gevuld met mini-games die binnen de minuut of twee afgelopen zijn. Het is een aaneenschakeling van momentjes die je beleeft met twee spelers tegelijk en een hele goede showcase voor wat je met losse Joycon-controllers allemaal kunt. Van slaan met een zwaard, het melken van koeien, dansen, een catwalk aflopen tot aan het duelleren met pistolen als in het wilde Westen, de bijna 40 minigames gaan alle kanten uit en bieden je een flinke variëteit.

Elke activiteit is volledig op beweging gericht en je hoeft in bijna geen enkel geval naar het scherm te kijken om de mini-games te spelen. Je hebt wel geluid nodig, wat het lastiger maakt om de game in een party-setting te spelen. Als je kids hebt is het lachen gieren brullen, maar dit is geen succes voor iedereen.