Robin Sprokkereef
Robin speelt alles wat los en vast zit zo lang hij zich kan herinneren. Heeft een passie voor PC's, motors en reizen
Playdead Studio heeft ons een tijdje terug twee games gegeven die toch wel wat teweeg brachten. Een vernieuwende stijl met beklemmende gameplay-elementen. Ik heb het dan natuurlijk over Limbo en Inside. Ik zou me moeten schamen dat ik deze titels nog niet eerder gespeeld had, maar ik kreeg de kans ze beide te gaan spelen op de Nintendo Switch. En naderhand kwam het besef dat ik toch echt iets gemist had.
In beide games start je in een duistere wereld waar je eigenlijk niet weet wat er precies aan de hand is. Je begint te lopen en gaandeweg kom je obstakels of vijanden tegen die het op jouw gemunt hebben. Waarom? Dat wordt eigenlijk nooit echt duidelijk. Er zijn van beide games genoeg theorieën te vinden op internet en ik kan me in sommige best wel vinden en die geven de game eigenlijk een nog zwaardere lading mee dan het oorspronkelijk al had. Als een game dit soort zaken naar boven brengt in gamers die het spelen dan weet je dat het gewoon goed zit.
Tastbare angst
Hoewel de games qua opbouw en gameplay veel overeenkomsten hebben is er toch voldoende onderscheid. In Limbo wordt vooral ingespeeld op onderbewuste angsten en interne demonen. Je loopt door een duister bos, wordt opgejaagd door grote spinnen en komt de meest lugubere vallen tegen. Bij Inside speelt de angst meer op een volwassen niveau. In het begin van de game zie je mensen die in vrachtwagens geladen worden en afgevoerd, vijanden met geweren en bloeddorstige honden. Het doet allemaal een beetje denken aan oorlog en deportatie. Verder in de game wordt het allemaal wat bizarder als je in een complex terecht komt waar je schijnwerpers moet ontwijken, maar je ook vreemde menselijke drones tegenkomt die je kunt gaan besturen.
Limbo speelde ook in op angst zoals ik al eerder zei, maar bij Inside voelt het allemaal wat realistischer aan en minder cartoony. Bij beide games vind ik de reis overigens veel beter dan de eindes. Die lieten mij toch wat, zeg maar veel, vragen na en hier had wellicht iets meer in mogen zitten. Maar dit is natuurlijk ook omdat de eindes wel voldoende eigen interpretatie toelaten en ieder zijn eigen beleving hiermee kan spiegelen, dus misschien zeur ik gewoon en ben ik op zoek naar afsluiting.
Wat Inside ook wat heftiger maakt is dat de wereld meer zichtbaar is. In Limbo was alles duister en kon je wel zien wat er gebeurde als je dood ging of dat er iets naars op de grond lag, maar bij Inside wordt dit allemaal even wat duidelijker en tastbaarder in beeld gebracht. Soms word je verscheurd door honden, zie je jezelf al stuiptrekkend verdrinken of word je gegrepen en weggesleurd door nare mannen. Het grijpt je iets meer bij de keel dan Limbo vond ik zelf.
Vreemde geluiden
Qua moeilijkheid moet ik zeggen dat ik Limbo een grotere uitdaging vond bieden dan Inside. Niet dat de puzzels hier heel makkelijk zijn, maar wel wat minder uitdagend. Het voelt alsof de game meer om de beleving draait dan de uitdaging, waar bij Limbo deze balans beter gevonden was en ik soms echt goed moest puzzelen hoe iets nu werkte om verder te komen. De game kent een auto-save functie wat het snel herspelen van een deel simpel maakt als je weer eens in een val bent gelopen of opgegeten bent. Vaak hoef je gelukkig maar een kleins stukje van de map over te doen.
Het geluid in beide games is wel heel tof. De soundtrack (als je het zo mag noemen) klinkt onheilspellend en soms is er enkel maar het geluid van de wereld om je heen en de onheilspellende wezens die in het duister op je wachten. Ik kreeg af en toe toch vreemde blikken van mijn vrouw naast me op de bank als er weer een vreemd gekraak of gejank uit mijn Switch kwam zetten.
Zoals ik al eerder zei oogt Limbo wat meer cartoony en is het vooral erg donker in de game. Dit was vooral als je de game in handheld modus speelt soms erg irritant als er teveel licht op je scherm scheen. Als je de game via de Switch op je tv speelt komt deze meer tot zijn recht vind ik persoonlijk. Inside kent dit probleem veel minder. Ook deze game spat qua kleur niet van je scherm af, maar licht wordt op een andere manier gebruikt en er zijn andere omgevingen zodat je handheld altijd prima ziet wat je aan het doen bent en wat er op je pad gaat komen.
Beide games zijn trouwens niet heel lang. Als je een beetje doorloopt ben je per game zo’n 4 tot 6 uur bezig, afhankelijk hoe vaak je dood gaat natuurlijk en hoe snel je de puzzels oplost. Op zich vond ik dit geen ramp, want de games bieden ondanks de beperkte speelduur echt een toffe beleving. Je wilt gewoon weten hoe het verder gaat en wat voor bizarre zaken je verderop in de game gaat stuiten.
Het is heel lastig om te zeggen welke van de twee nu de betere horrorgame is. Ze spelen beide op een andere manier op angst in, maar toch zijn ze ook allebei weer heel gelijk aan elkaar qua opbouw. Qua verhaal is Inside wellicht de wat meer duistere keuze, maar Limbo kent dan weer moeilijkere puzzels. Eigenlijk moet je ze gewoon allebei spelen, want zoals ik in het begin al zei mis je gewoon iets als je deze games overslaat.