Speelde jij vroeger altijd de LEGO-games omdat je alles gewoon volledig kapot wilde maken? Geniet jij van het hacken en slashen in God of War? Dan zal de nieuwe Donkey Kong-game je ook wel bevallen. Ja echt, een Nintendo-game. Lees waarom in deze review van Donkey Kong Bananza.
We leerden de nieuwe Donkey Kong kennen op het preview-event van Nintendo. De ‘begeleider’ naast me zei: “Wow, je hebt dingen ontdekt die ik in al die uren previews geven nog niet eens heb gevonden!” Heel tof, maar ik worstelde een beetje met deze game: het was zo’n enorme chaos met de camera, daarnaast kun je werkelijk alles stukmaken en graven, dus je weet eigenlijk van gekheid niet meer wat je moet doen.
Je wil eigenlijk alles zien, alles stukmaken, alles verzamelen, maar dan doe je ineens vele uren meer over het spel en je hebt nu eenmaal ook een missie om te volbrengen. Plus, op zo’n previewevent staat er dus de hele tijd iemand naast je en krijg je maar zo lang de tijd: stress alom dus.
Nu de game eenmaal uit is, was ik vooral benieuwd of het nog steeds zo’n chaos was. Het lijkt minder hevig te zijn als het om de camerastandpunten gaat. Ook game ik een stuk lekkerder als ik gewoon onderuit op de bank kan zitten en er geen tijd loopt, niemand meekijkt, en ik dus gewoon de stiekeme completionist in me kan loslaten. Ik ben veel te nieuwsgierig voor dit spel, ik wil elk hoekje, elk gaatje, elk twinkeltje: ik wil het allemaal.
Niet alleen omdat ik completionist ben trouwens: ook omdat het heerlijk voelt om alles in die gamewereld compleet aan gort te slaan. Met je gigantische apenarmen kun je heel wat aan en er zijn ook veel manieren om iets te doen: half klimmend, springend en slaand op de grond, of gewoon maaien met die armen. Je weet soms van gekkigheid niet welke knoppen je inramt. Daarnaast kom je ook regelmatig nieuwe vijanden tegen die allemaal weer hun eigen aanvalsmethoden hebben. Ze zien er allemaal uit alsof ze in de game horen, met vrolijke kleuren en bijzondere uitdrukkingen op hun gezicht.
Het verhaal in dit spel is trouwens dat een schurk Banandium steelt, een heel dure banaan-achtige edelsteen, en dat Donkey Kong dieper en dieper in de planeet gaat om het terug te krijgen. Elke laag is een nieuwe wereld en zoals we dat gewend zijn van Nintendo is elke wereld rijkelijk gevuld met sfeervolle en kleurrijke achtergronden. Bovendien hoef je het niet allemaal alleen te doen, want je hebt onder andere Pauline bij je. Ze is zo uit de Donkey Kong-games uit de jaren ‘80 gekomen (al maakte ze ook regelmatig haar opwachting in Mario-games daarna) en helpt nu Donkey Kong door op zijn schouder mee te reizen.
Haar stem zorgt dat je makkelijk een volgend checkpoint of andere interessante plek vindt en ze kan Donkey Kong meer krachten geven. Dat is een fijne toevoeging, al moet ik zeggen dat het me verbaasde hoezeer dat smashen met Donkey Kong al die urenlang toch leuk bleef. Ik dacht dat het op den duur saai zou worden, maar dat is niet het geval. En of dat nou echt door Pauline komt: ik betwijfel het. Ik denk dat de mooie 3D-werelden die Nintendo heeft gebouwd absoluut helpen om deze game iets magisch te geven.
Dit is bovendien een spel zoals we dat nooit hebben gespeeld: er is niets dat hier echt op lijkt. En eerlijk is eerlijk, je bent ook niet alleen maar aan het slopen: er zijn ook levels waarin je in een mijnwagentje gaat racen, of er zijn momenten waarop je juist moet zorgen dat je iets goed gooit. Het is niet alleen maar lomp. En dan zijn er ook nog momenten waarop je ineens in een struisvogel of in een zebra verandert. Er is dus wel degelijk heel veel geregeld door Nintendo om te zorgen dat het absoluut niet alleen maar slopen is, maar dat het juist veel meer wordt dan dat. De skillpoints die de game een soort RPG-jasje aandoen maken het ook een wat minder hersenloos aanvoelend spel.
Deze game lijkt dus op het eerste gezicht, zeker als je net begint te spelen, veel eenvoudiger in elkaar te zitten dan wat het eigenlijk is. Je zou eerst bijna gaan onderschatten hoe creatief de mensen bij Nintendo zijn, maar het duurt niet lang of je beseft dat je natuurlijk wel had kunnen rekenen op creatieve uitspattingen, maar de hoeveelheid daarvan en de manier waarop ze elkaar in een fijn tempo opvolgen, dat verraste mij de hele game lang, tot het vrij pittige einde aan toe.
Als je een Nintendo Switch 2 hebt, dan is dit absoluut een game die je jezelf moet gunnen: hij is tijd meer dan waard, want zeker na een lange dag werken biedt dit een heerlijk moment om even lekker te ontspannen. Ja, ook als dat betekent dat je even een uitlaatklep nodig hebt.
