Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Telltale Games blijft scoren met Tales from the Borderlands. Het mag dan niet het emotionele niveau van een aflevering van een concurrerende episodic game halen, het is bij verre de leukste in zijn genre. Het vierde deel Escape Plan Bravo doet daar niets aan af.
De beste actiescène van het jaar kan zomaar naar Tales from the Borderlands gaan. Het heeft alles: spectaculaire vuurgevechten, massa’s aan vijandelijke accountants en de flitsende QTE’s die we onderhand van de serie gewend zijn. Er ontbreekt slechts één ding: en we zeggen niet wat.
En dat ene missende element maakt de scène zo ontiegelijk briljant. Het steekt speels de draak met de keiharde cultuur van de financiële zakenwereld, heftige Rambo-fantasiën en ergens ook met QTE’s. En het laat je tegelijkertijd voelen als een ware Chuck Norris.
Telltale Games weet hoe het personages – en scènes – neer moet zetten. Drie bovengenoemde karakters stelen dit keer de show in Tales from the Borderlands – Escape Plan Bravo. Ze doen bijna de rest van de cast vergeten, ook al speel je nog steeds alleen met Rhys en Fiona.
Het houdt ook lekker de vaart erin. De ene keer ren je voor je leven weg van een Psycho Pizza Party, de andere keer vlieg je naar de man op het tenenkrommend, maar niet minder hilarische To The Top van Twin Shadow. Alleen de finale eindigt wel erg abrupt.
Het zorgt ervoor dat de twee uur in Tales from the Borderlands snel voorbij gaat – en de bekende zwakke punten niet zo opvallen. De puzzels zijn zo goed als afwezig, er is nauwelijks een wereld waarin je zélf kan rondlopen en sommige animaties zien er wel erg houterig uit.
Hier ligt de kracht van Telltale Games. Ze maken van een hemeltergend irritante Scooter de meest sympathieke karakter, Handsome Jack blijkt ineens hilarisch en Gortys, het normaal vreselijke cliché van kinderrobot, wil ik iedere seconde dat ie in beeld is een enorme knuffel geven.
Rhys en Fiona’s vaardigheden worden ook maar weinig gebruikt. De laatste rolt af en toe nog wel eens een portemonnee, maar de eerste zet zelden zijn oogscanner aan. Jammer, want hier hadden wat leuke gameplay elementen ingezeten.
Wat wel uitstekend werkt zijn de keuzes. Beslissingen uit Episode 3 merken we gelijk in Escape Plan Bravo in de vorm van nieuwe conversaties. En ik ben heel benieuwd hoe het einde van deze Tales from the Borderlands gaat uitwerken in de finale, want de laatste keuze geven twee verschillende scenario’s.
En uiteindelijk maakt het gebrek aan denkwerk weinig uit. De 120 minuten razen voorbij en zorgen ervoor dat de glimlach je gezicht nauwelijks verlaat. Telltales Games weet hoe ze komedie moeten verschijnen. Episode 5 moet nog uitkomen, maar ik kan niet wachten tot het volgende seizoen.