Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Net wanneer je dacht dat het niet beter kon, schakelt DontNod Entertainment nóg een tandje hoger. Life is Strange Episode 4: The Dark Room blijkt de meest duistere aflevering van de serie tot nu toe en doet hevig verlangen naar het einde.
We zeggen het nog een keer: Life is Strange zal niet voor iedereen zijn. Het tempo ligt vaak laag, de gameplay is minimaal, de puzzels gemakkelijk en het leunt voornamelijk op het verhaal, de karakters en de consequenties van je keuzes. Fans van vlotte actie games kunnen beter iets anders zoeken.
Maar, goeie god, wat is dat plot ijzersterk. Maxine Caulfield en Chloe Price’s zoektocht naar Rachel Amber levert al emoties op die we niet eerder beleefden, en Episode 4 gaat naar plekken die we sinds Silent Hill 2 en 4 niet meer hebben bezocht.
Psychologisch tenminste. De monsters die Max en Chloe bevechten hebben geen vorm. Life of Strange bevatte al zware onderwerpen als zelfmoord, seksualiteit en pesten, The Dark Room doet daar psychoses en drugs- en seksueel misbruik bij – plus een onderwerp die we niet gaan verklappen.
De vierde aflevering bevat bar weinig lichtpuntjes. Er zijn er een paar, maar daar moet je wel een bepaalde keuze voor hebben gemaakt. De consequenties in Life is Strange tellen ook veel zwaarder dan in andere games. Je wordt er regelmatig mee geconfronteerd – en vaak niet op een positieve manier.
Dat geeft een subtiele spanning tijdens het spelen. Het zorgt ervoor dat een strandwandeling en avondje film kijken voelt alsof de game je hart tot moes knijpt. Het maakt dat je met angst en beven in een atoomkelder afdaalt, omdat je een goed idee hebt wat je te wachten staat.
Helaas voelt de game zelf dat niet altijd goed aan. Sommige gedachtes van Max zijn iets te vrolijk/sarcastisch na een heftige revelatie en een aantal gesprekken lijken weinig met het plot te maken te hebben. Het gebeurt niet vaak, maar het haalt je wel even uit het moment.
De puzzels bevatten deze keer weinig tijd-elementen. Na haar stunt (zeg maar: blunder) in aflevering drie, wil ze haar kracht het liefst zo weinig mogelijk gebruiken. Daarom spelen we deze keer voornamelijk detective, wat een aantal pittige maar zeer welkome breinbrekers oplevert.
Dat geldt overigens niet voor de conversaties. Nog steeds kunnen we daar de tijd terugdraaien voor extra gespreksopties of een betere afloop. Ik hoop dat je door de game goede notities heb gemaakt, want je zal ze voor zowel de puzzels als de gesprekken hard nodig hebben.
Life is Strange zal eind 2015 zeker op een aantal top tien lijstjes terugkomen. Misschien levert het niet veel gameplay maar het vertelt een van de beste verhalen van misschien wel de afgelopen tien jaar. The Dark Room borduurt hier verder op voort en doet ons smachten naar de finale.