Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Stephen’s Sausage Roll is niet bepaald een game die zichzelf erg goed weet te verkopen. Het puzzelspel ziet er karig uit en het idee dat je een hele reeks puzzels doet oplossen die draaien om het braden maar niet laten verbranden van worsten is op zijn minst apart te noemen.
Toch is dat wat Stephen’s Sausage Roll is. Worsten braden. Dit doe je door de worsten te rollen en te schuiven over een aantal vakjes. Een paar van die vakjes zijn warm geel-oranje gloeiende roosters, klaar om een worst goed bruin te bakken. Een puzzel is opgelost als alle worsten netjes bruin zijn.
Simpeler zou het bijna niet kunnen, maar niets is minder waar. Stephen’s Sausage Roll is geen makkelijke game en het ontbreken van een netjes opbouwende moeilijkheidsgraad maakt de kans op afvallen vrij groot. De puzzels bieden weinig ruimte voor vergissingen: de ruimte die je hebt is zo beperkt dat op het moment dat je een vakje niet gebruikt je er zeker van kan zijn dat je het fout doet.
Desalniettemin weet de game er toch voor te zorgen dat je met elke puzzel die je oplost een stukje inzicht krijgt wat de volgende misschien, hopelijk, makkelijker maakt. Dat is echter geen garantie, aangezien je alle puzzels op een eiland in willekeurige volgorde kan maken. Het heeft een hoog zoek-het-maar-uit-gehalte, wat af en toe meer frustratie dan plezier oplevert.
Daarbij heeft Stephen’s Sausage Roll ook helemaal niets anders te bieden. Het ziet er niet al te mooi uit, er is geen verhaal, geen mysterie om te ontdekken. Enkel en alleen worsten om te braden. Dan kunnen die puzzels los van elkaar nog zo briljant lijken, als er een goede opbouw ontbreekt doet dat de game weinig goed.
Om een andere recente puzzelgame erbij te halen: The Witness heeft verschillende gebieden die elk hun eigen mechaniek aan de puzzels toevoegen. Als je een bepaalde puzzel niet begrijpt ga je naar een ander gebied, waar de puzzels totaal anders aanvoelen.
Stephen’s Sausage Roll moet daar niets van hebben. Als je een puzzel niet begrijpt ga je naar een andere waar precies hetzelfde van je wordt verwacht. De game doet geen enkele moeite om je iets te leren: het zal allemaal vanuit jezelf moeten komen. En een totaal ontbrekende opbouw in moeilijkheidsgraad helpt daar niet bij.
De game loopt gevaarlijk dichtbij de grens waar de puzzels van uitdagend naar frustrerend omslaan. Er zit geen vloeiende progressie in, en dat maakt dat het als geheel af en toe iets te moeilijk wordt om lekker weg te spelen. Bij vlagen lijken de puzzels eerder arbitrair moeilijker gemaakt om de speler bezig te houden dan dat ze kennis met de speler willen communiceren.
Nu is moeilijkheidsgraad in games een lastig punt. Zeker bij puzzelgames heeft niet iedereen hetzelfde inzicht. Juist dan is het de taak aan de game dat te beseffen om zo elke speler, ongeacht voorkennis of inzicht, in ieder geval genoeg steunpunten aan te bieden dat er motivatie is om dat inzicht te verwerven. Daar moet Stephen’s Sausage Roll helemaal niets van hebben, waarna van die schijn van uitmuntendheid weinig meer overblijft.