Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Waar Destiny een obsessie voor Patrick is, dreigt hetzelfde voor mij met Life is Strange. Na Episode 3 – Chaos Theory – ben ik definitief om. Het heeft zijn fouten, maar de uitstekend uitgewerkte personages en de schokkende finale maken die meer dan goed.
De laatste dagen speelt een lastig dilemma door mijn hoofd. Had ik het konijn nou wel of niet moeten voeren? Ik begin ook hardop met Chloe Price te bekvechten en ik ben diep, diep teleurgesteld in Max Caufield. Je denkt misschien dat ik mijn verstand heb verloren.
Dontnod Entertainment zet zijn personages echter zo overtuigend neer dat het vanzelf gaat. Ik weet van wie dat konijn is en dat ik het me niet kan permitteren het beest te laten verhongeren. Chloe werkt zich voortdurend in de nesten. En ik snap Max wel… maar dát had ze écht niet moeten doen.
Life is Strange laat mij emoties voelen die ik nog niet eerder uit een game kreeg. Woede en vreugde ervaren we regelmatig in andere titels, maar zelden vertedering, verontrusting of teleurstelling in een personage. Nooit durven ontwikkelaars stiltes van dertig secondes te laten vallen.
Dontnod had de grootste moeite een uitgever voor Life is Strange te vinden. De makers wijdde dit aan het feit dat de game een vrouwelijke hoofdpersoon heeft en dat de grote bedrijven daar niet aan wilden.
Het ligt echter gecompliceerder. Zoals we al eerder zeiden: de setting van een ingeslapen dorp in Oregon klinkt helemaal niet opwindend. Daarnaast zit Life is Strange vol met kwetsbare en niet-heroïsche personages – en die zie je niet zo vaak in games. Dat maakt deze titel een lastige pitch.
Maar het zijn juist die karakters die de game zo intrigerend maken. Niemand is perfect, zelfs de hoofdpersoon niet. Ze verstieren mensenlevens, zijn onuitstaanbaar en blunderen. Tegelijkertijd vergeven ze, helpen elkaar en proberen iets positiefs van hun leven te maken – zelfs de slechteriken.
De game groeit mee met de personages. Dontnod beperkt de irritante jongerentaal en de encyclopedie momenten tot het minimum, of steekt er de draak mee. Het komt een enkele keer met ‘feminazi’ en ‘entitled’, maar het zij ze vergeven.
Hetzelfde geldt voor de besturing. Steeds vaker weet Max de terugspoelknop te vinden. Een inbraak in het kantoor van de rector, proberen de sleutel van de drugsdealer te bemachtigen of simpelweg alle opties in een gesprek uitproberen, het gaat steeds makkelijker en ietsje uitgebreider.
Door de tijd terug te draaien na een conversatie en opnieuw te beginnen komen we ook (iets) meer over Rachel Amber te weten. Chaos Theory draait om de verdwenen vriendin van Chloe, of liever gezegd haar schaduw. Hoe meer we over haar verdwijning rondvragen, hoe minder onschuldig Rachel blijkt te zijn, tot ontsteltenis van Chloe.
En dat leidt tot een finale waar dit keer onze tijdskrachten niet worden afgenomen. Integendeel, zelfs. Ik wilde ze liever helemaal niet gebruiken – wat leidde tot mijn enorme teleurstelling in Max Caufield. Het doet nu al verlangen naar een volgend deel.
Voor mij althans. Niet iedereen zal het traag lopende plot waarderen. De dreigende tornado komt steeds meer op de achtergrond en we weten nog steeds weinig over wat er met Rachel is gebeurd. Erg uitdagend zijn de puzzels niet en de consequenties van keuzes zijn niet altijd zo helder.
Uiteindelijk hangt het van de personages en het verhaal af. Grijpt het je of grijpt het je niet? Nee? Dan zal Life is Strange je waarschijnlijk niet bekoren. Ja, bereid je dan voor op een geweldige derde episode, waar Dontnod een versnelling of twee hoger schakelt.
Dontnod lijkt Telltale definitief voorbijgestreefd. Ik vraag me alleen nog af hoe hoog Life is Strange in mijn Top 10 van 2015 komt. Het moet wel concurreren met titels als The Witcher III en Arkham Knight, maar als deze progressie zich doorzet zouden Max en Chloe zomaar nummer één kunnen worden.