Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
We vreesden dat Dontnod Entertainment kopje onder was gegaan. Hun debuut
Remember Me verkocht namelijk niet best. Gelukkig bleek Square Enix bereid hun nieuwe game, Life is Strange, uit te brengen. Een interessant concept heeft het zeker, maar het komt wat sloom op gang.
Net zoals
The Walking Dead, The Wolf Among Us en Dreamfall Chapters is Life is Strange een episodic adventure. Voornamelijk zal je de tijd doorbrengen met rondlopen, puzzels oplossen en heel veel praten. Zoals gebruikelijk in het genre hebben je keuzes gevolgen voor het verloop van het spel.
Dontnod geeft er echter zijn eigen ’twist’ aan. De hoofdpersoon, Maxine Caufield, kan namelijk de tijd manipuleren. Hierdoor kun je een gemaakte keuze, waar je toch niet tevreden over bent, terugdraaien. Zodra je het gebied (waar je de optie krijgt) verlaat is de laatste keus permanent.
Het gaat zelfs verder. Zet de klok terug en je krijgt soms extra conversatieopties. Gebruikt een leraar bijvoorbeeld een citaat van John Lennon, dan kan Maxine die – na tijdmanipulatie – gebruiken om bij hem in een goed blaadje te komen. Met haar kracht lost ze ook puzzels op, en ‘snel’ reageren wordt ineens erg relatief.
Deze mechaniek geeft de veteraan van verhaalgames de nodige rust. Weg is de stress van snel het juiste antwoord moeten geven (zoals in The Wolf Among Us) of minutenlang wikken en wegen over welke reactie het beste is (zoals bij Dreamfall Chapters). Je kan overal vrij experimenteren – want Maxine kan ongelimiteerd terugdraaien.
De puzzels zijn geen enorme breinbrekers maar
Life is Strange heeft er meer dan de concurrentie. Het varieert van het doorzoeken van ruimtes tot het wegjagen van drie hele vervelende rijkeluiskinderen. Dontnod maakte in ieder geval werk van zijn tijdmechanisme.
Toch zal je het minder vaak gebruiken dan gewenst. Dat heeft voornamelijk met het verhaal te maken. Maxine Caufield is een jonge fotografiestudente, die een visioen krijgt dat haar geboorteplaats door een enorme tornado wordt getroffen. Daarna kan ze ineens de tijd terugzetten.
Reden genoeg voor een spannende thriller, zou je zeggen. Helaas verzandt de game vrij snel in tienerdrama met de gebruikelijke tienerroddels en teenage angst. De eerste episode lijkt vooral de meeste personages te willen introduceren. Ze boeien alleen niet zo: het haalt de vaart uit het verhaal en weerhoudt ons om zoveel mogelijk met de tijd te knoeien.
De game wil ook erg graag laten zien hoe intellectueel het is. Het smijt met citaten en namen van fotografen, filosofen, popsterren en andere bekendheden. Dat slaat alleen volkomen dood als de speler deze mensen helemaal niet kent. (Ik kende misschien een kwart.)
Dontnod lijkt ook moeite te hebben met jongerentaal. Sommige woorden voelen we heel gedateerd of geforceerd aan (zoals cereal in plaats van serious) net zoals de introverte en verlegen Maxine die ineens begint te vloeken. Het past niet echt bij de personages en dat irriteert.
Spijtig, want als
Life is Strange de spanning opvoert, de relatie tussen Maxine en haar oud hartsvriendin Chloe verdiept en de speler dwingt na te denken, dan wordt het best een interessante game. Nu dreigt de verveling al in de eerste episode toe te slaan.
En dat zou zonde zijn.
Life is Strange biedt met haar puzzels al meer denkwerk dan de gemiddelde Telltale episode of Dreamfall aflevering. Als Dontnod Entertainment op die voet doorgaat en haar karakters beter uitwerkt dan kan deze serie nog heel interessant worden.