Het is geen verkeerde kerel, die rechter lader van me. Hij is een beetje een cliché, met zijn typische ‘zwarte’ grappen en accent, maar hij bedoelt het goed. En hij wil na de eerste succesvolle missie in onze wandelende tank (waarbij we ‘succes’ definiëren als het uiteindelijk halen van de missie, na een aantal zeer frustrerende herstarts) een high-five met me doen. Of een boks. Ik weet het niet, want terwijl zijn hand afwachtend in de lucht hangt doe ik verwoede pogingen om mijn virtuele hand richting de zijne te laten gaan, maar het lukt me niet om de Kinect dat te laten herkennen. Even later doet hij zijn hand teleurgesteld weer omlaag en wuift me weg met een gekwetst “pshh.” “Je hebt ook gelijk”, denk ik, en zet de Xbox uit. Klote Steel Battalion.
Ik zal niet pretenderen dat dit een review in de klassieke zin is. Ik heb Steel Battalion: Heavy Armor namelijk niet uitgespeeld. Verre van, zelfs. Dat heeft er deels mee te maken dat ik het vermoedelijk niet zou kunnen zonder de Kinect door de kamer te gooien. Want ik heb het een aantal keer geprobeerd, in verschillende omstandigheden, op verschillende afstanden van de TV, maar ik krijg het niet gedaan. De mechanische precisie waarmee ik moet bewegen om gedaan te krijgen wat de bedoeling is in Steel Battalion ontbreekt bij mij en dus word ik alleen maar boos -nee, teleurgesteld- over dit Kinect-debacle. Ik kan zwaaien wat ik wil, alle belangrijke bewegingen lijken dusdanig veel op elkaar dat het een constante verwarring en irritatie is om deze game te spelen. Neem iemand op die Steel Battalion probeert te spelen, versnel 50%, Benny Hill-muziekje eronder: instant comedy.
Op zich jammer, want het sfeertje en de paniek die hoort bij het voeren van een grondoorlog wordt goed weergegeven door de game. Als één van de drie mensen die bij je in de VT (Vertical Tank, een soort antieke Metal Gear) zitten het allemaal niet meer trekt of geraakt wordt door een explosie ben je ze kwijt, en in een leuke verwijzing naar de ultrahardcore voorganger gaan ze ook uiteindelijk permanent dood. En als er niemand meer is om je anti-tank granaten te laden, moet je het zelf doen. Dat zou de spanning moeten verhogen, maar in alle eerlijkheid zijn alle missies op zo’n moment toch al verloren. Alles is precies gescript en je kunt meestal maar één kant uit om verder te komen, hoewel zelfs dat al een opgave is met deze besturing. Als je eenmaal langs het instrumentenpaneel dat je moet bedienen bent geraakt en in beweging bent met je tank kun je gewoon met je analoge stick sturen, wat op zich iets nieuws is voor een Kinect-game, maar als ik zie hoeveel herkenningsproblemen die controller in mijn hand met zich meebrengt begin ik langzaam te begrijpen dat er meer redenen dan PR-technische waren om het bij “jij bent de controller!” te houden.
Jammer, ik had echt goede hoop dat From Software, die met Armored Core en Chromehounds toch twee markante mech-games hebben neergezet, wel raad wisten met deze game. Maar dit is in alle opzichten een mislukt experiment dat zich niet langs de heel reële beperkingen van de Kinect heeft kunnen worstelen. Steel Battalion: Heavy Armor is voor niemand aan te raden, behalve historici die over een jaar of vijf willen terugkijken naar wat er mis is gegaan met de introductie van Kinect. Maar aangezien we daar nog lang niet zijn valt er op dit moment geen eer te behalen aan deze game. Er is weinig zo frustrerend als iets proberen te besturen dat niet meewerkt en alleen al daarom moet je deze game ontwijken, maar wat er achter de horde van de besturing zit is ook niet apart of interessant genoeg om de ellende goed te maken, helaas.
Steel Battalion: Heavy Armor, ontwikkeld door From Software voor Xbox 360 met Kinect en uitgegeven door Capcom op 22 juni 2012
