James Bond: Blood Stone mist license to kill

“The name is Bond, James Bond…” Met die legendarische zin begint een franchise vol glitter en glamour. Net zoals James bond in 1997 voor het eerst als first-person shooter naar de N64 kwam met Goldeneye. Wat we toen nog niet wisten, was dat Goldeneye een van de beste shooters (op basis van een film) ooit zou worden voor de N64, met een Wii remake tot gevolg. Door de diversiteit aan wapens, gadgets en levels werden er uren aan multiplayergames versleten. De daarop volgende James bond-games zouden niet minder zijn dan een slap aftreksel van die film. Maar gaat James Bond: Bloodstone zorgen voor een vergelijkbare openbaring of is de game doomed to “Die another day”?

James Bond: Blood Stone vertelt het verhaal van MI6 agent Bond (Daniel Craig), die op zoek is naar terroristen die door middel van chemicaliën de boel op stelten willen zetten. Buiten Daniel Craig, een Aston DB5 en “M”, is er in de game niets heel gebleven van de franchise. Het volgt een linear pad dat je meeneemt in het verhaal door een aantal exotische plaatsen in Europa en Azië. Door de afwisseling tussen FPS en een aantal race-elementen met een auto of speedboot, zorgt de singleplayer ervoor dat je ongeveer 5 uur entertaint zal worden.

The Good
Blood Stone is verrassend mooi qua looks, zodat zelfs het emotieloze gezicht van Daniel Craig van het beeld af spat. En ondanks dat er verder weinig van James Bond terug te vinden is in de game -die verder speelt als een kruising tussen Arkham Asylum en een niet onaardige covershooter- zijn de momenten die er wél in zitten tot in het detail uitgewerkt, zoals dat hoort bij een game die eigenlijk de inmiddels afgeblazen film zou moeten kunnen vervangen.

De scène bijvoorbeeld waar Bond in een mijn terecht komt en achterna wordt gezeten door een graafmachine, of gewoon rondscheuren in de klassieke Aston DB5 uit Goldfinger maakt iedere gamer tot een echte James Bond, al is het maar voor even. Door de lineare structuur wordt de speler echt in het verhaal van Blood Stone betrokken, maar het geeft weinig ruimte voor eigen ingevingen.

The Bad
Helaas zijn die momenten echter schaars. Die lineaire en te simpele structuur komt het verhaal niet ten goede en zo ben je toch te vaak van de ene coverhouding naar de andere coverhouding aan het schieten. De momenten die je hebt in een een auto of een boot zorgen af en toe ook voor frustratie als je weer met de kleinste hobbel in de weg al de auto op zijn kant krijgt of het hele stuk opnieuw moet spelen. Het is verbazend hoe de ontwikkelaar van het sublieme Project Gotham Racing dit heeft kunnen produceren.

Wat de James Bond reeks zoals Goldeneye goed maakte was de (voor die tijd) diverse reeks aan wapens en gadgets. Die diversiteit is compleet weggelaten in deze game en de enige gadget die je hebt is een telefoon, en face it: dat maakt van iedereen een “Q”. Die telefoon geeft weer waar de vijanden zich bevinden in een soort van Augmented Reality (á la Batman) en ridicuul genoeg kun je met je telefoon in je handen gewoon verder schieten alsof er niets aan de hand is.

The Ugly
Buiten de gameplay en de diepgang in de game is het verhaal dat de makers van de game over willen brengen ronduit saai. Dat zou niet uit maken als de speler zelf nog de touwtjes in handen zou hebben om het spannend te maken, maar nu worden we verplicht om te luisteren naar iets oninteressants.

Goldeneye was sterk door de multiplayer die voor veel N64-bezitters vernieuwing bracht op de Mario-console. De toevoeging van multiplayer in deze game doet de game geen goed. Ik krijg ook sterk het gevoel dat de makers van de game na het voltooien van de singleplayer dachten “crap, een FPS moet een multiplayer-modus hebben”. Het doet me sterk denken aan een 3rd person-variant van Perfect Dark Zero voor de Xbox 360, en daar wil je geen variant van zijn.

Conclusie
James Bond: Blood Stone is eigenlijk precies als Goldeneye, met het verschil dat ze bij Activision vergeten zijn dat het nu 13 jaar later is. Van deze inspiratieloze game zou als de naam James Bond er niet aan verbonden was weinig meer voorstellen. Persoonlijk ben ik groot fan van de Bond-serie en wat ik hoop is dat de franchise niet nog verder uitgemolken word (zoals bijvoorbeeld Lucasarts dat doet met Star Wars).

De game is grafisch echt wel van nu, maar het blijft “een aap met een goude ring”-geval. Juist doordat de game niet meer gebaseerd was op een film hadden de makers all-out kunnen gaan met het verhaal. Desondanks besloot Bizarre Creations om een standaard verhaal met standaard gameplay, verpakt in gelikte graphics te presenteren. Kortom, James Bond: Blood Stone is zoals JB zijn martini drinkt, shaken, not stirred.

^{James Bond 007: Blood Stone, ontwikkeld door Bizarre Creations voor de Xbox 360 (getest), PS3 en PC en uitgegeven door Activision op 5 november 2010}