Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
De paniek sloeg toe in cafe 1890 toen Clarence Seedorf tijdens Nederland-Italie inviel. Oké, de halve finale van 2000 ging abominabel slecht, maar zo erg was het nu ook weer niet. Ondanks zijn reputatie vroeg een dame zich af waarom we niets aardig over hem konden zeggen. Een stamgast dacht even na en sprak toen de legendarische woorden: ,,Nou, hij heeft best mooie schoenen aan”.
Ik moest aan deze anekdote denken tijdens het spelen van Transformers: Rise of the Dark Spark. Kan ik iets aardigs over deze serie zeggen? Dankzij Michael Bay zit de creativiteit in de films inmiddels zo laag dat ze zijn gaan boren. De originele bedenker, Hasbro, denkt alleen nog maar aan meer speelgoed uitbrengen. De games zelfs scoren vaak niet best. Vrij lastig dus.
Er zit een hoog cynisme gehalte aan deze games. Iedereen weet dat ze worden gemaakt omdat er weer een film uitkomt. Waarom spelen we iedere nieuw veld met een andere Autobot of Decepticon? Omdat deze games zijn bedoeld voor de promotie van het speelgoed. Uiteraard starten we met de obscure personages, want anders verkopen ze die niet.
Om het toch enigszins op een spel te laten lijken hebben de makers de bekende checklist afgevinkt. Third person shooter? Check. Shotgun, raketwerper, machinegeweer en sniper rifle? Check. Achievements? Check. Unlockables? Check, check en check.
Hoe de rest van de game eruit ziet maakt niet zo veel uit. De omgevingen zijn zielloos, de puzzels nauwelijks het woord waard en het platform- en vlieggedeelte soms te tergend voor woorden. Hasbro doet niet eens de moeite om met iets nieuws of in ieder geval amuserend te komen.
Dat merken we aan het script. De schrijver besloot het wereldrecord ‘meeste clichés in een game’ te verbreken. Een of andere Transformer heeft een obscure technologie gestolen en de Autobots proberen het terug te krijgen. Niets wat je niet honderden keren eerder in een andere vorm hebt gehoord.
Toch wordt deze game nooit echt slecht. Er zitten geen spelbrekende bugs in, geen tegenstanders met bijdehante aanvallen of momenten waar je de haren uit je hoofd wil trekken. Het blijft een redelijke competente shooter voor beginnelingen.
Maar leuk zal het zelden zijn. De reviewer stoomt door de velden heen denkend aan andere titels die hij liever wil spelen. Het verhaal en de personages boeien niet en de humor komt al helemaal niet aan. Het voelt aan als een actiecartoon die je vroeger op de zaterdagochtend bij Telekids zag.
En dat brengt ons terug bij het grote raadsel Clarence Seedorf. Hoe de man ook werd verguist, op een of andere manier kwam hij altijd in het Nederlands Elftal of bij grote buitenlandse clubs terecht. Niemand begreep het. Met de Transformer series lijkt hetzelfde te gebeuren. Hoe zwaar we ze ook afkraken, ze komen altijd weer terug. Tot over twee jaar. Ik hou de messen scherp.