Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Als er iets hét verhaal van de laatste drie jaar is in deze business dan zijn het wel indiegames. Sinds gameontwikkelaars met zijn driehonderden twee jaar lang aan een game moeten werken om de AAA-liefhebbers tevreden te stellen en steeds meer midrange studio’s gesloten worden wegens gebrek aan waanzinnig succes zijn al die mensen die op straat staan voor zichzelf begonnen. En met daverend succes, mogen we wel zeggen. Kleine teams zijn helemaal hip en steeds meer worden dat soort games ook commercieel een succes. Dan kan het dus zomaar gebeuren dat je opeens voor een tientje een waanzinnig verslavende game tegenkomt die de meeste ‘grote’ jongens laat zien dat er niet zo veel voor nodig is om een game te maken die je tegen beter weten in (want morgen belangrijke zaken) tot diep in de nacht voor je scherm laat zitten.
Even voorop gesteld: ik ben enorm fan van Castlevania, de 2D-platformversies welteverstaan. Het heeft iets om buiten een kasteel te staan en te weten dat ergens daarbinnen je ultieme vijand op je ligt -want ze liggen graag, die vampieren- te wachten. Daarnaast ben ik helemaal voor de vermoeilijking die games sinds twee jaar geleden met games als Demon’s Souls hebben doorgemaakt. Dat heeft er ook voor gezorgd dat er een raar genre is opgestaan dat Roguelike heet. Gemodelleerd op Rogue, een game uit 1980, worden de levels in de veelal platformers (semi)random gemodelleerd. Een belangrijke factor in het genre is ook permadeath: als je af bent, moet je helemaal van voren af aan beginnen. Er zit wel een twist aan: elke keer dat je faalt word je weer iets sterker en zo bouw je uiteindelijk op naar het einde. Als je dan een game weet te maken die heel erg leuk is om te spelen heb je een gouden formule in handen. Spelunky is daar een goed voorbeeld van, maar het is lang niet zo goed als Rogue Legacy.
Maar goed, Castlevania. Rogue Legacy deelt het kasteel en de ergens slapende eindbaas die zich niet laat zien voor zijn minions zijn verslagen en heeft verder alle elementen van een Roguelike. Kopen dus. 10 punten, vijf sterren, zeg het maar. Must-have voor iedereen die van leuke mechanieken in zijn games houdt.
Moet ik nog verder? Okee dan. Rogue Legacy heeft als concept dat de held waarmee je de eerste keer nevertenooitniet de eindbaas kunt verslaan de eerste is uit zijn generatie en dat zijn kinderen en zijn kinderen’s kinderen het nog eens proberen. Het leuke is echter dat de generaties allemaal hun eigen defecten hebben: ze hebben ADHD (loop je sneller van), kleurenblindheid (alles in zwart-wit), zijn gek (je ziet spookvijanden), zijn dwergen (je kunt door sluipgangetjes) of zijn in bezit van één van de ik weet niet hoeveel andere manco’s. Je krijgt per keer de keuze uit drie en die zijn dan meestal ook nog allemaal van een andere klasse, waarbij sommigen beter zijn met magie, sommige harder slaan en sommige meer goud opleveren. Allemaal belangrijk, zeker dat laatste. Want met de erfenis kunnen de kids hun materiaal (mits gevonden in kistjes) en eigenschappen verbeteren. Maar ook daar zit een twist: alles wordt steeds duurder en als je het kasteel weer in wilt neemt de poortwachten al je geld af.
De balans die is geschapen tussen de verbeteringen die je krijgt, het risico dat je soms moet nemen om net dat beetje geld te verdienen dat je nodig hebt voor die ene upgrade en de moeilijkheid van het kasteel en de omliggende gronden. De vier gebieden zijn allemaal kleurengecodeerd, liggen relatief op dezelfde plaats en zijn allemaal van een bepaalde moeilijkheidsgraad waarvan je heel snel duidelijk wordt of je er klaar voor bent. De levels zijn na een tijdje qua bouwstenen ongeveer bekend maar door de random plaatsing van kamers en vijanden blijft het steeds weer spannend. Naarmate je sterker wordt en beter materiaal vindt is het ook heerlijk om eindelijk als een mes door warme (niet helemaal waar: het is meer bijna bevroren, want je moet blijven oppassen) boter te gaan in het eerste gebied en zo schuift je struggle en beloning steeds een stukje verder op. De heerlijke besturing en goed uitgekiende types vijand (en niet te vergeten memorabele muziek, heel belangrijk als je hetzelfde gebied een keer of honderd doormoet) maken het plaatje compleet.
Ik kan er weinig anders van maken: iedereen die van actieplatformers houdt is het zichzelf en het genre verplicht om Rogue Legacy stante pede aan te schaffen. Zou je nog kunnen opwerpen dat je niet graag games op je PC speelt: niks mee te maken. Controller kopen en gaan. Is het nog steeds zijn geld waard. Ik hoop wel vurig dat ze bij Cellar Door Games zo slim zijn om contact op te nemen met Sony (of is het andersom?) zodat hier een Vita versie van komt. Rogue Legacy is zo’n zelden voorkomende combinatie van factoren die -als je het eenmaal hebt gezien- zo duidelijk bij elkaar horen dat het verbazend is dat niemand het eerder heeft gezien. Blij dat het toch nog zover gekomen is.
Rogue Legacy, ontwikkeld en uitgegeven door Barndoor Games voor de PC op 27 juli 2013
Verder lezen over PC
Gaming16.04.2024
Max Verstappen wederom op cover EA SPORTS F1 24
Gaming27.03.2024
Marvel: Rivals is Overwatch met échte superhelden
Gaming25.03.2024
Tijdmachine: RollerCoaster Tycoon bestaat 25 jaar
Gaming19.03.2024
Steam introduceert Families, hele familie een ban bij cheaten
Gaming19.02.2024
Helldivers 2 is een plotseling gamesucces: dit is waarom
Samen oorlog voeren is zoveel beter
Gaming24.01.2024
9 redenen waarom mensen het over de game Palworld hebben
Gadgets15.01.2024
Wat is een mini-PC en is het beter dan een gewone desktop?
Gaming28.12.2023