De redding van de Xbox One. De nieuwe messias die alle andere shooters overbodig zal maken. The best thing ever. Allemaal dingen die Titanfall niet is en niet kan zijn. Maar nadat duidelijk werd wat de langverwachte nieuwe game van de creatievelingen van Respawn Entertainment -die eerder bij Infinity Ward met Call of Duty: Modern Warfare het shooterlandschap al structureel veranderden- inhield, werd de druk onmiddelijk opgevoerd. Microsoft heeft Titanfall omarmd en tot de nieuwe poster child van de Xbox One gemaakt en zeker toen de eerste impressies van het speelbare product laaiend enthousiast waren had Titanfall weinig andere keus dan een hele sterke game te worden. En zo geschiede. Prepare for Titanfall.
Na de beta (of ja, demo) een paar weken geleden is er niet zo veel veranderd aan hoe de game speelt, maar is wel helemaal zeker dat Titanfall opnieuw een onuitwisbare indruk op het genre shooter gaat achterlaten, dus zelfs als je niks hebt met Grote Robots en vies bent van sci-fi in je shooter is het slim om even te kijken wat deze game doet, want binnenkort ga je er delen van terugzien in andere shooters. En terecht. Want waar shooters de laatste paar jaar uitblonken in het uitsluiten van diegenen die niet meekonden doet Titanfall het tegenovergestelde. Ik zal het niet helemaal uitgebreid uit de doeken doen (om mezelf niet te blijven herhalen), maar de manier waarop Titanfall zijn matches opbouwt zorgt voor een steeds groter wordend aantal geluksmomentjes tijdens het spelen.
De Titans zijn de meest vooraanstaande componenten daarvan. Iedere speler krijgt een grote robot met dito wapen, ze zijn sterk genoeg om je even machtig te voelen als je bent ingestapt, maar door een aantal slimme keuzes (zoals het anti-Titan wapen dat iedere speler heeft en de mogelijkheid om bovenop een Titan te springen en vies veel schade te doen aan de cockpit) zijn ze niet zo oppermachtig dat het als Pilot (speler te voet) onmogelijk wordt om een nuttige bijdrage te leveren. Dat komt mede door het briljante leveldesign, dat Titans door het verschil in grootte met de piloten langs andere paden leidt, en doordat Titans niet kunnen springen. Dat geeft je als Pilot dus de mogelijkheid om de kleinere ruimtes en doorgangen én de hoogte op te zoeken. De levels zijn veel verticaler en groter dan je gewend bent van shooters om al die zaken te faciliteren en daar hoort ook een andere manier van voortbeweging bij, wat Titanfall’s geheime troef is wat mij betreft.
De hoge rensnelheid, de dubbele sprong en de mogelijkheid om langs muren te kunnen blijven rennen geeft de game je, ook als je nergens op aan het schieten bent, een heerlijk gevoel van momentum en zorgt ervoor dat als je toch gesneuveld bent, het stukje dat je terug moet gaan richting de actie op zichzelf al plezierig is. Maar als je eenmaal gewend bent aan de snelheid en de bewegingsvrijheid wordt het tweede natuur om constant in beweging te blijven en begin je ook Tony Hawk-achtige ‘lijnen’ te vinden in bepaalde levels, die je met de juiste timing in één ruk van de ene kant van het level naar de andere kunnen brengen. Niet alleen dat, maar terwijl je rondrent is er ook bijna altijd wel iets om neer te schieten. De AI-karakters die in de levels rondlopen vormen zelden tot nooit een echte bedreiging, maar het draagt in veel gevallen wel bij aan je team’s score om ze toch neer te schieten. Ze bewegen zich altijd richting het centrum van de actie, dus ze dienen als schietschijf voor de speler die misschien niet per sé de tegenstanders van vlees en bloed opzoekt én als markering van het middelpunt van het conflict.
Het wapentuig waarmee je dat moet doen verschilt niet zo heel veel van de gebruikelijke shooter-wapens, met alle gangbare categoriën erbij. Grote uitzondering is natuurlijk de Smart Pistol, een pistool dat uitermate geschikt is voor mensen die wel tegenstanders kunnen vinden maar die headshot nooit kunnen maken. Dat pistool hoef je maar losjes te richten op een vijand en dan komen er -relatief langzaam- drie bolletjes op dat karakter, waarna een druk op de knop een einde maakt aan de vijand. Het haalt het qua snelheid nooit tegen een ander wapen in een rechtstreekse confrontatie, maar aangezien je de cloak, die je semi-onzichtbaar voor Pilots en helemaal onzichtbaar voor Titans maakt, voor je karakter kunt kiezen is het een ideaal wapen voor de iets langzamere maar bedachte speler.
Het gebruikelijke refrein van spawnen, neergeschoten worden door de eerste de beste die je tegenkomt en niet met zijn rug naar je toe staat, doodgaan, en respawnen wordt zo op verschillende manieren doorbroken. En daar houdt het niet mee op. Als de match voorbij is volgt de epiloog, waarin je als verliezende partij naar een dropship moet zien te komen zodat je opgepikt kunt worden. Dat levert extra punten op voor je karakter, maar je kunt die tijd ook gebruiken om een gevecht dat nét interessant werd af te maken, die ene tegenstander nog even op te zoeken en neer te schieten of andere unfinished business af te maken. Het zorgt ervoor dat je als winnaar toch nog op je bek kunt gaan en dat je als verliezer toch nog een pleister op de wonde kunt plakken.
Je zult opgemerkt hebben dat ik het steeds over je team heb. Dat komt doordat Titanfall geen enkele modus heeft waarin je als individu kunt winnen van alle andere spelers. Alle modes die de game heeft zijn gebouwd op 6v6 menselijke spelers met de rest erbij. Het lijkt misschien weinig, maar vergeet niet dat er dus hordes nieuwe AI-soldaten spawnen, dat iedereen op een gegeven moment een Titan heeft en dat je er ook als Pilot voor kunt kiezen om uit je Titan te stappen en hem in AI-modus te zetten, waardoor jij vijanden kunt afmaken die proberen je Titan te slopen of een controlepunt met een iets geruster hart kunt achterlaten. Dat betekent dat het aantal bewegende doelen (en bewegen doen ze, want iedere speler sjeest doorgaans op volle snelheid door de levels heen) heel hoog is. Dat zorgt voor een prachtige gecontroleerde chaos, waarin er ook weinig ruimte is voor spelers om dusdanig te domineren dat alle anderen niet hoeven bij te dragen. Je kunt het simpelweg niet alleen, daarvoor gebeurt er te veel.
Dat maakt dat de classic online modus (de redelijk nutteloze “story”-mode van Titanfall bestaat uit een aantal multiplayermatches die je speelt terwijl er een verhaal verteld wordt over de boordradio) zelfs heel goed te spelen is met random spelers, want ondanks dat er altijd apen zijn die alleen proberen zo veel mogelijk mensen neer te schieten is de ervaring dat spelers proberen te doen waar de match om vraagt. De maps die bij de game geleverd worden zijn stuk voor stuk van heel hoge kwaliteit en hebben ook bijna allemaal een eigen twist die voor mens of Titan een impact heeft, of dat nu het onbegaanbare terrein is, een overdaad aan kleine ruimtes, externe vijanden die iedereen aanvallen of simpelweg een praktische scheiding tussen de Titan- en Pilotroutes. Je merkt dat verschillende maps goed zijn voor bepaalde modes, zeker als je de Last Titan Standing-mode speelt waarin iedereen één Titan krijgt en het potje is afgelopen als er -je raadt het nooit- nog maar één Titan niet ontploft is.
Het hete hangijzer bij Titanfall is natuurlijk dat het feitelijk een online-only shooter is die geen noemenswaardige vorm van campagne heeft, uiteindelijk ook geen nieuwe of verrassende multiplayer modes heeft, maar toch voor de volle mep verkocht wordt. Is het kanpperige nieuwe laagje het waard dat de koek eigenlijk maar aan de kleine kant is? Wat mij betreft wel, simpelweg omdat dit de eerste online shooter is waarbij ik ook enorme lol heb als ik aan het verliezen ben. Natuurlijk kan ook deze game frustrerend zijn als alles tegenzit, maar er zijn zoveel elementen aan Titanfall die je als speler plezier opleveren voordat je ook maar één tegenstander hebt neergeschoten dat elke irritatie getemperd wordt.
En de hoogtepunten maken alles goed: midden in een spannende pot Capture The Flag je Titan op de vijandelijke carrier weten te droppen en de match pakken; nadat je Titan helemaal kapotgeramd is de schietstoel activeren en hoog in de lucht je anti-Titanwapen pakken om de schuldige net het laatste beetje schade toe te brengen zodat hij zijn Titan ook kwijt is; tijdens een potje Pilot Hunter langs twee murer omhoogrennen en daarna iemand in de lucht met je Smart Pistol pakken; ik kan scenario’s blijven schetsen, maar het mag duidelijk zijn dat er bijna altijd wel iets gaafs in Titanfall aan het gebeuren is, en in tegenstelling tot veel andere multiplayer shooters maak je er meestal nog deel van uit ook. Dit is essentieel voor mensen die van shooters houden, en sterk aan te raden voor mensen die denken dat ze niet goed genoeg zijn voor dit genre of anderszins geïntimideerd raken door alle veel te goede jongelingen die dit genre plachten te spelen. Titanfall doet het anders, en het zou me sterk verbazen als het genre ooit nog hetzelfde zal zijn.
Titanfall, ontwikkeld door Respawn Entertainment voor de Xbox One (getest) en PC en uitgebracht door EA op 14 maart 2014 (360-versie in april)
