Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Een jochie van dertien vraagt in een gameswinkel of er een alternatief voor Halo 4 is. Ik zeg Black Ops II. “Dude! 18-rating!”, roept een vriend van me bezorgd. Oh. Ik zie Marcus Beer van Game Trailers zich opwinden dat kinderen van elf de nieuwe Call of Duty spelen. Oh, ja. 18-rating, denk ik niet erg overtuigd. Waarom reageer ik zo lauw?
Inderdaad, waarom? Het is geen principekwestie en ik heb niets tegen de PEGI. Als iemand zegt dat Hotline Miami en God of War III een 18-rating verdienen geef ik hem gelijk. Games vol met grof geweld en gruwelijke executies zijn in mijn ogen niet geschikt voor kinderen. Ik kan me de fameuze duimen-in-ogen-scène van Hotline met veel huivering voor de geest halen. Over het Helios-verliest-zijn-hoofd-tafereel maak ik liever geen woorden vuil. Dus, nee, ik heb ab-so-luut geen problemen met de leeftijdsclassificaties.
Maar militaire shooters voor achttien jaar en ouder? Dat gaat er bij mij niet in. Ja, ik heb de 18-rating op de doos gezien. Nee, ik heb CoD: Black Ops 2 niet gespeeld. Ik heb geen idee wat er allemaal in gebeurt, waarschijnlijk een hoop explosies. Ik lees op Wikipedia dat er inderdaad een paar harde scènes in voorkomen, dus de keuringscommissie zal het helemaal bij het rechte eind hebben. Denk alleen niet dat het ooit bij mij zal registreren dat een Call of Duty, Battlefield of Medal of Honor enkel geschikt zou zijn voor volwassenen. Al gebruik je dertig argumenten, een powerpoint presentatie of een hamer.
Het probleem zit hem in het genre. Ondanks alle militaire termen waarmee je om de tien seconden om de oren mee wordt geslagen, ondanks al het zo realitisch klinkende, ogende en bijna voelende oorlogstuig dat je in je vingers krijgt, ondanks de twintigduizend explosies en een half miljoen kogelinslagen per veld voelt het voor mij aan niet als een echt slachtveld. Gewelddadig is het zeker, maar weerzinwekkend? Nee, een Call of Duty of Battlefield vind ik eerder klinisch.
Contact
Ik leg het uit. Een gemiddeld gevecht in een militaire shooter verloopt als volgt: op een paar honderd meter afstand zitten er mensen van achter een muur op jou te schieten en jij schiet terug totdat ze dood neervallen. Jij loopt door naar het volgende punt en vervolgens arriveert de volgende golf vijanden. Je komt meestal niet eens bij hen in de buurt, laat staan dat je ze ziet. Vaak vuren ze vanuit een niet te bereiken raam, struik of verhoging. Zelfs zie je nauwelijks lijken. Niet alleen omdat je er niet bij kan. Vaak verdwijnen ze weer om ruimte (lees: geheugen) vrij te maken voor de volgende massa tegenstanders. Er is geen contact met je vijand. Het voelt meer aan als prijsschieten op de kermis.
Je krijgt sowieso geen kans om te kijken, want er is geen tijd. Geen tijd voor lijken, geen tijd voor bloed, geen tijd voor shock. Je moet door, door, door. Het volgende adrenaline gevulde element wacht op je, vol met exploderende tanks, gebouwen en god-weet-nog-wat. Weet je nog die scène in Modern Warfare 2 waar Captain Price zijn bewaker wurgde? Ik ook niet, want vlak daarna zat ik tot mijn nek in de schietende vijanden en ontploffingen. Daarna ga je door naar de multiplayer, waar na veertig uur de single player een jaar geleden lijkt. Oh. Ik herinner me tijdens het schrijven ineens het ‘No Russian’ level. Het meest shockerende van de game: compleet vergeten.
En ineens grijpt mij geweten in. “Ja, Martijn, NO RUSSIAN”, brult hij. “Was je die even ontglipt? Dat veld waar vier man een paar honderd man op een vliegveld doodschoot en jij er maar wat achteraan liep? Oh, en vergeet ‘Roach’ en ‘Ghost’ niet die daarna door Generaal Shepherd in de hens werden gestoken. Of het feit dat Captain Price rustig een sigaretje stond te roken terwijl bad guy Makorov tegenover hem aan een staalkabel bungelde. Wellicht dat jij die scènes was vergeten, maar alle ouders zullen daar wat anders anders over denken. Laat staan dat ze het buitensporig geweld zullen negeren. Jij ziet er dan geen probleem in, maar zij wel!”
Puber
“Dat weet ik”, stribbel ik tegen. Militaire shooters zijn alleen zo bombastisch, oppervlakkig en volgespoten met testosteron dat ik ze maar niet serieus kan nemen. Alleen al het feit dat de Russen in zowel Call of Duty als Battlefield de wereld aan het veroveren zijn wekt mij op de lachspieren. Daar heb je een miljard man voor nodig en de Russische bevolking is aan het krimpen! Ik krijg altijd het gevoel dat die games voor pubers zijn gemaakt en dat die 18-rating puur reclame voor hen is. Met zulke scènes moet de PEGI wel een 18 jaar en ouder stempel geven. Bedankt voor de herinnering, geweten, die had ik even nodig. Het duurt alleen altijd even voordat het kwartje valt.
Nu ik er zo rustig over nadenk, is het dus niet eens zo gek waarom ik een brugklasser rustig Black Ops aanbeveel. Militaire shooters verlopen zo vluchtig dat je de beste scènes na een half jaar alweer vergeten bent. Net het circus; de hele avond zit je verbijsterd in je stoel, de dag erna voelt als een vluchtige herinnering die moeilijk serieus is te nemen. Dat betekent niet dat ik Marcus Beer en mijn vriend in de winkel ongelijk geef. Black Ops 2 verdient zeker het zwaarste keurmerk, al was het maar voor die twee tieners die nog niet verpest zijn door TV of het internet. Maar neem het mij alsjeblieft niet kwalijk als ik dat op het moment zelf even vergeet.