Het is een benijdenswaardige positie, om allerlei games te kunnen bekijken zonder ze (allemaal) te moeten hoeven kopen, maar het brengt een venijnig addertje onder het gras mee waar je mee moet omgaan als games recensent: overdaad en tijdsgebrek. Er worden zoveel games uitgebracht dat je ze niet meer allemaal gespeeld krijgt, en met “allemaal” bedoel ik dan “diegenen die de moeite waard zijn”. Een luxeprobleem, ik hoor het je al zeggen. Maar soms lijkt het er op dat dat probleem eigenlijk het probleem van de uitgevers is. Want als ik ze al niet kan spelen, met alle mogelijkheid en de beste wil ter wereld, hoe doet iemand dat dan die gewoon elke keer naar de winkel moet voor zijn games?
Geniet je meer van je games en probeer je veel meer het onderste uit de kan te halen als je zuurverdiende centjes allemaal naar die ene game zijn gegaan? Is dat de reden dat mensen voor het overgrote deel alleen maar de Call of Duty’s, FIFA’s en Just Dances kopen? Ik kan dat laatste statement niet hard maken met salescijfers (want die zijn natuurlijk geheim en betaald en onder embargo, want beursgenoteerde bedrijven), maar incidenteel bewijs, zoals dat heet, doet mij geloven dat de sales van die games zo schandalig veel groter zijn dan de rest dat ik het niet gek vind dat een hoop uitgevers moeite hebben met boven water blijven op basis van hun core games verkoop. En dan heb ik het nog niet over de explosie van interessante kleinere games op XBLA en PSN (oh nee sorry, SEN is het nu hè) en op de mobiele platforms, want ook daar gaat de revolutie rustig door. En het eindigt allemaal met hetzelfde uitspraak: “die moet je gespeeld hebben!”
