Polygon kwam twee weken na de E3 met goed nieuws. Van de 125 games die ze op de beursvloer hadden gezien, bleek 62% de mogelijkheid te hebben om met een vrouwelijk personage te spelen. Sterker nog, game developers lijken steeds meer naar diversiteit te willen streven. Fantastisch! Waarover ging al die heisa rond Assassin’s Creed ook alweer?
In alle eerlijkheid, het rumoer ging over het excuus dat het teveel tijd zou kosten. Daar valt overigens wat af te dingen. Patrice Désilets was de man die zei dat het maar drie dagen ontwikkeltijd kostte en de ex-werknemer van Ubisoft heeft een paar harde noten met hen te kraken. En, zoals ik vorige week al schreef, misschien zitten er voldoende vrouwen in. Niemand weet het, behalve de uitgever zelf.
De media reageerden in ieder geval weer veel te snel. Iemand plaatst een ondoordachte opmerking waardoor er plaatselijk hondsdolheid uitbrak: Iedereen kreeg rode ogen, schuim op de lippen en beet alles wat dreigend overkwam. Ik zou zeggen, had een paar dagen gewacht en we hadden waarschijnlijk een heel ander beeld van de industrie gekregen.
Want dat is misschien wel het echte verhaal van deze E3. Het verschil aan diversiteit tussen de persconferenties en de beurszaal was opvallend. Zo ondergewaardeerd waren de minderheden in de presentatie (als je 32% tenminste laag vindt), zo dominant waren ze op de vloer. Misschien is 2014 het laatste jaar waarin de presentatie een groot deel aan blanke mannen besteedt.
Toch krijg ik deze woorden buitengewoon moeilijk uit mijn vingers. Rationeel heb ik er vrede mee, emotioneel word ik er kriegelig van. Niet omdat ik mijn dominante positie als blanke man in gevaar zie komen – ik grijp iedere kans aan om eens niet als mijn geslacht/ras te spelen – maar de grootste schreeuwers krijgen hiermee hun gelijk en je kan afvragen of ze dat verdienen.
Sommige voorstanders gedragen zich als een verwende kleuter die loopt te dreinen dat hij net dàt ene speelgoed niet krijgt. In hun ogen is iedere blanke man een seksist, racist of een machtsblok dat omver moet worden geworpen. Ze springen op alles wat maar een bedreiging lijkt. Moet dit gedrag beloond worden, vraag ik me dan geïrriteerd af.
En wat is acceptabel? Met hoeveel procent moet iedere minderheid worden gepresenteerd? Is dat over de gehele industrie of per game? Wat als er meer Hispanics gaan gamen, moeten we de percentages dan gaan aanpassen? Moet we ieder jaar opnieuw naar de verhoudingen kijken? En wat als een game in ontwikkeling wel maar bij uitgave niet aan de maatstaven voldoet?
Natuurlijk overdrijf ik hierboven, maar de onvermijdelijke checklist dreigt. Een elegante oplossing voor de zelfingenomen liberal, maar wat schieten we ermee op? Zo’n personage wordt de zwarte man in een horrorfilm, want verwacht niet dat grote uitgevers als EA en Activision net zo gracieus met zo’n lijst om zullen gaan.
Zullen we meer over minderheden te weten komen als we de politiek correcte goegemeente hun gang laten gaan? Deels slechts. We komen alles te weten over zijn positieve kanten en slachtoffer rol, maar de negatieve zijde wordt onderbelicht. Geen melding dat
Egypte (of het hele Midden-Oosten) zwaar anti-semiet zou zijn. Dat zou namelijk te kritisch en dus te racistisch zijn.
Misschien dat ik overdrijf, maar ik vrees dat de voorstanders zo graag vrouwen en minderheden in onze games willen hebben – om racisme, seksisme en andere ismes uit te bannen – dat we hun kwalijke kanten gaan negeren. Dat zou zonde en kortzichtig zijn, want de bad guy is altijd het interessantst en ook al begrijp je iemand 95%, hij kan het nog steeds fout hebben.
Door hard te jengelen en te schreeuwen krijgen de voorstanders van diversiteit waarschijnlijk wel hun zin – dat blijkt wel uit een
uitspraak van Blizzard. Of daar ook betere personages uit voortkomen is twijfelachtig. Wel jagen ze een goed deel van het – blanke – publiek de gordijnen in en dat kan nooit goed zijn. Herinneren jullie de Fortuyn-revolte nog?
