Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Toen
The Legend of Zelda: Majora’s Mask in 2000 uitkwam voor de Nintendo 64 waren de meningen over deze grimmige, scheve en ronduit rare visie op The Legend of Zelda op zijn zachtst gezegd verdeeld. Het was ook schier onmogelijk om Ocarina of Time op te volgen met een soortgelijke Zelda game, zo heeft de historie wel bewezen, maar dit ging wel heel ver. Een game waarbij je steeds opnieuw moest beginnen, Groundhog Day-style, met alleen je kennis van wat er komen ging en een aantal essentiële items die je mocht houden van de eerdere pogingen, een game die er plezier in leek te scheppen om je op een dood spoor te zetten, waarbij de andere karakters hun eigen pad door de tijd volgden waar jij je maar aan moest aanpassen. Het was allemaal te raar.
Spelers begrepen het niet. Had Nintendo even snel iets in elkaar laten zetten door stagiairs? Zaten de ontwikkelaars in een depressie? Wat was hier aan de hand? Maar, zo blijkt bijna 15 jaar later, het probleem zat niet bij
Majora’s Mask. Het lag aan de spelers. Diezelfde spelers zullen zien dat ze nu, met de bagage van 15 jaar aan evolutie in gaming, deze Roguelike avant la lettre veel beter zullen kunnen waarderen. Het is, kort gezegd, een game die zijn tijd vooruit was en die nu – dankzij een technisch zeer capabele versie voor de Nintendo 3DS – perfect tot zijn recht komt. Majora’s Mask is Zelda bij wijze van David Fincher, en dat is precies wat de serie nodig heeft.
Voor de spelers die
Majora’s Mask al een keer gespeeld hebben zal het misschien wat makkelijker zijn, maar wat vooral opvalt aan deze Zelda is dat je niet heel erg aan het handje wordt gehouden: het is echt aan de speler om uit te vinden wat er nu precies aan de hand is, waarom je in eerste instantie als EEN houten poppetje door het leven moet en wat de fuck er aan de hand is met de maan die zo dreigend dichtbij in de hemel hangt. Voordat je goed en wel onderweg bent heb je misschien al de eerste drie dagen verknoeid en nadat je dan eindelijk the song of time hebt geleerd en alles terugspoelt wordt het je pas duidelijk: niemand weet wat er is gebeurd en je moet weer van voren af aan beginnen met puzzelen.
Letterlijk, welteverstaan, want Zelda zou Zelda niet zijn als je niet door verschillende kerkers heen moet om daar de attributen te verzamelen die je wel al van buiten kent: je pijl en boog, de boemerang, en de andere instrumenten die je door de wereld heen helpen. Maar hoe meer je in het dorpje dat in het centrum van alles ligt heenloopt en doorkrijgt wat daar allemaal gaande is, hoe meer andere mogelijkheden zich voordoen. De maskers, die je de mogelijkheid geven om jezelf om te toveren in een Deku of Goron of je helpen je te vermommen als andere karakters om een verhaallijn verder te helpen of te voltooien, spelen daarin ook een belangrijke rol. En hoe meer songs je leert om de passage van tijd te manipuleren, hoe meer de tijdsdruk naar de achtergrond verschuift.
Al die elementen maken
Majora’s Mask een hevig interessant spel, eentje dat veel mensen die het misschien op jongere leeftijd hebben gespeeld niet optimaal hebben kunnen waarderen, zo merk ik aan mezelf. Ik vond het toen al redelijk apart en daar hield ik toen ook al van, maar je merkt wel dat een aantal extra jaartjes op de teller ervoor zorgen dat de duistere rand van deze game meer waardering krijgt. Het helpt enorm dat er – in dezelfde lijn als de 3DS-remake van Ocarina of Time – wat zaken makkelijker zijn gemaakt, het management van alle maskers en items voorop. Dat tweede, altijd bereikbare scherm maakt het veel makkelijker om snel te switchen en dat scheelt niet alleen tijd, maar ook irritatie.
De optische 3D is ook dik in orde, zeker als je de game op zo’n flitsende
New 3DS met verbeterde 3D kunt spelen en alleen als de camera in de hoek gedrukt wordt leidt dat af, maar het effect komt goed tot zijn recht. Alles komt nu opeens tot zijn recht. Stukje bij beetje verzamelen wat je nodig hebt om deze poging verder te komen dan de vorige keer is een mechaniek dat de laatste jaren met veel succes door games verfijnd is. En als je dat soort games kunt waarderen zou het goed kunnen dat je een van de beste varianten van dit idee al die jarenlang hebt genegeerd. Het is tijd om dat recht te zetten, dus spoel maar terug en probeer Majora’s Mask. De game is het waard; toen al – en nu helemaal.
Verder lezen over Nintendo
Gaming08.04.2024
Tijdmachine: Nintendo Wii Balance Board was een giga gamegadget
Gaming02.04.2024
6 Nintendo Switch-games waar we dit jaar naar uitkijken
Gaming15.03.2024
Nintendo laat emulator Yuzu dik betalen: maakt andere emulators bang
Gaming10.03.2024
Happy Mar10-day! Lego onthult Mario Kart Lego
Gaming26.02.2024
Nintendo Switch 2: alles wat we tot nu toe weten
Gaming22.02.2024
De eerste Xbox-exclusieve game is nu uit op Nintendo Switch
Gaming24.01.2024
Straks kun je geen online multiplayer meer spelen op Wii U en 3DS
Gaming03.01.2024