Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Zelfs als redelijke
Final Fantasy fan is het makkelijk om Type-0 gemist te hebben, aangezien deze game alleen in Japan is uitgekomen op PSP. Wie weet hoe goed Sony’s handheld het hier gedaan heeft kan wel raden waarom we nooit een westerse versie hebben gezien. Dat wordt nu goedgemaakt met een PlayStation 4 ‘remaster’, waarbij als extraatje de demo van Final Fantasy 15 (sorry, XV) wordt meegeleverd. Die laatste heb ik niet erbij gekregen, maar ik voel me desondanks niet genaaid. Hoewel al vrij snel duidelijk wordt dat deze game nooit bedoeld was voor een groot scherm, is het alleszins leuk om te spelen, als je de eerste paar – zeer verwarrende – uren doorkomt. Het is weer een echte Final Fantasy, dus.
Het verhaal wordt over je uitgestort als een koude douche, want ik kan je garanderen dat je voordat de begindemo is afgelopen je het grootste gedeelte van wat er gebeurt alweer kwijt bent, zo veel namen en plaatsen krijg je voor je kiezen. De duistere toon is dan met een aantal doden wel meteen gezet, want het is – en blijft – geen lieflijk verhaal. Kort gezegd: het is hommeles, en je krijgt als speler dan de tweede laag verwarring over je heen, bestaande uit de 14(!) speelbare karakters (of ja, gewelddadige anime-schoolkinderen met capes) waar je het mee moet doen.
Nadat de eerste nevelen echter zijn opgetrokken ontpopt
Type-0 zich echter als een verdomd leuke RPG, voornamelijk door het gave real-time vechtsysteem. Die 14 jongelingen hebben allemaal hun eigen wapens, krachten en spreuken die je kunt aanpassen aan je eigen voorkeuren en aangezien het stel zo’n beetje alles dat je in de derde persoon ooit hebt gehanteerd heeft verdeeld ga je na een paar uur het zooitje ongeregeld zelfs uit elkaar weten te houden. Iedereen gaat mee op missie, waarbij een gevallen klasgenoot onmiddellijk kan worden vervangen door een ander, waardoor zeker bij de wat langere verhaalmissies iedereen wel aan de beurt komt. Gooi daar nog bij dat je een scholier tijdens het spelen kunt opofferen om bestuurbare Eidolons (Ifrit, Shiva, dat werk) te summonen en dan is het feest compleet. Zoals altijd is dit het gedeelte van de Final Fantasy-games dat prima uitgewerkt is en de focus op de directe besturing bevalt me prima. De tussendoor opduikende strategiesessies waarbij je grote groepen troepen moet besturen vielen minder in de smaak, maar die komen gelukkig niet al te vaak voorbij en het wordt nergens heel ingewikkeld, dus dat scheelt.
Het grootste probleem dat
Type-0 echter heeft is dat die andere component waarvoor iedereen Final Fantasy games speelt, het verhaal, niet zo goed tot zijn recht komt. Er is wel veel verhaal, en emotioneel gezien durft deze titel misschien wel meer dan andere delen de diepte in te gaan, maar de manier waarop je een groot gedeelte tot je moet nemen verraadt wel dat dit een portable game is geweest, met veel statische platen plus tekst. De super-bombastische muziek maakt veel goed (heel veel goed, zo sterk is de soundtrack) maar je merkt toch dat er veel concessies gedaan zijn voor het originele platform die niet goedgemaakt zijn in deze versie.
Dat is helaas niet het enige dat een beetje tegenvalt. Natuurlijk mag je geen serieuze PS4-kwaliteit verwachten van een remake als deze, maar er zijn een aantal dingen die echt niet door de beugel kunnen, de overmatige
motion blur als je de camera beweegt voorop. Die maakt je als je te lang achter elkaar speelt bijna ziek (althans, dat was mijn ervaring na een paar uur achter elkaar spelen) waarbij opgemerkt moet worden dat ik er minder last van had als ik via remote play op de Vita speelde. En nu we het er toch over hebben: waarom de hel is dit geen Vita game? Het is nu niet alsof alles uit de kast is gehaald om dit spectaculair te updaten voor de PS4 (als je had gezegd dat het een PS3 remake was zou iedereen je geloven) en dat het kopen van Type-0 de enige manier is om de Final Fantasy XV-demo te krijgen zegt al wat. Het is allemaal maar net acceptabel, en dan ben ik nog vriendelijk.
Desondanks is dit een interessante
Final Fantasy. Het komt niet vaak voor dat een serieuze game in een franchise zo groot als deze niet naar het westen komt en ondanks dat het eigenlijk te weinig en te laat is moet ik toch zeggen dat ik me heb vermaakt met de game. Nogmaals, je moet kunnen genieten van het vechtsysteem en door de graphics en presentatie heen kijken, maar dan krijg je wel één van de apartste delen van de serie te spelen, en dat die mogelijkheid er überhaupt is moet ook wat waard zijn. Of het de prijs van een volledige PS4-game waard is, dat kun je alleen maar zelf bepalen, natuurlijk, maar ik zou het eerlijk gezegd laten als je niet bij alle ‘als je…’-kanttekeningen volmondig “ja, dat gaat lukken” hebt kunnen zeggen. Maar ja, daar ben je dan ook Final Fantasy-fan voor.