Karakter. Het is iets dat je niet per sé associeert met first person shooters, want de meeste zijn dertien in een dozijn. Zelfs de beste voorbeelden in het genre laten zich redelijk makkelijk in een hokje stoppen en je moet je best doen om enige binding te hebben met wat er in gebeurt, uitzonderingen daargelaten. En laat Metro nou net zo’n uitzondering zijn. Want ik kan niet praten over voorganger 2033, maar Metro: Last Light is niet alleen mechanisch gezien een hele aardige shooter, maar vooral ook heel sferisch. En laat dát nou net zijn waar ik naar op zoek ben in een game van deze soort.
Metro: Last Light is dus een vervolg, maar laat ik vooropstellen dat het helemaal niet nodig is om Metro 2033 gespeeld te hebben om deze game te kunnen waarderen. Sterker nog: 2033 is een stuk ‘Europeser’ (=hardcore) dan Last Light en is zeker voor consolespelers aan te raden om als tweede te spelen, waarbij je net kunt doen alsof het een prequel is. Last Light pakt het verhaal op na dat deel en zet je neer als Artyom, een overlevende in de Metrotunnels van Moskou die net zoals de rest moet proberen om de slag van de nucleaire ramp en de monsters die daarop volgden te boven te komen. Nadat die zo goed als uitgeroeid zijn wordt er toch nog ergens een ‘dark one’ gespot en hij gaat er achteraan, op een reis die hem dwars door de tunnels van de Metro en over de met straling doordrenkte oppervlakte brengt en die je als speler laat zien wat er van de struggelende bevolking is geworden die de tunnels en stations bevolkt.
Die sfeer van een Russische bevolking die een stel metrotunnels bewoonbaar heeft moeten maken en daarbinnen in verschillende facties uiteengevallen is wordt heel goed neergezet en het stemmenwerk helpt daar enorm in. Ik baalde wel van het feit dat er geen optie was voor begrijpelijke ondertitels en Russische stemmen om het helemaal af te maken, maar de Engelse stemmen klinken Oostblokkerig genoeg om de lading te dekken. Er zijn meer zaken die dat sfeertje ondersteunen en helpen om de tunnels een echte plaats te maken, zoals de manier waarop er praktisch geen interface is zodat je je gasmasker moet afvegen (daar is gewoon een knop voor) na een bloedig gevecht of dat je aan je horloge moet aflezen of je zichtbaar bent tijdens het sluipen.
Ja, je leest het goed, sluipen. Dit is geen Doom of Call of Duty, je moet je kogels sparen (want in een leuke twist zijn kwaliteitskogels de valuta waarmee in de tunnels alles betaald wordt, inclusief mindere kogels) en dus is het op vele momenten vooral zaak om niet gezien te worden, afhankelijk van de moeilijkheidsgraad waarop je speelt. En de meeste games waarin onzichtbaar zijn een pré is worden al snel saai en zijn daarnaast vaak niet zo interessant als de stront de knikker heeft geraakt, maar in die val loopt Last Light niet. het sluipen is duidelijk en eerlijk in wanneer je gezien wordt of niet (en is ook de te volgen strategie als je het beste einde wil krijgen trouwens) maar als je met granaten en mitrailleurs aan de slag wil kan dat ook, zolang je nog kogels hebt. Op de hogere moeilijkheidsgraden is dat vaak niet het geval en moet je dus ook echt kiezen of je je wapens gaat upgraden (kost kogels) of dat je toevallig het eerste het beste wapen pakt waar je nog kogels voor hebt, want het is ook niet zo dat je met één soort kogels alle wapens kunt vullen.
En je moet daar wel rekening mee houden, want hoe atmosteferisch en gespannen de ondergrondse stukken zijn waarbij je met mensen te doen hebt, de gemuteerde beesten die je (vooral) tijdens je omzwervingen aan de radioactieve oppervlakte tegenkomt zijn puur kannonnevoer zoals je dat al sinds het jaar 2000 kunt vinden. Geen spannende gedragingen, geen innovatieve methodes om ze van kant te maken, gewoon beesten die op je af komen en die neergeknald moeten worden. Zelfs als het idee erachter wel leuk is (zoals de grote spinachtigen die je met een lichtstraal moet weren) wordt het meer een kwestie van hoe veel tegelijk je aankunt dan het slim neerzetten van de beesten in de omgeving. Het zijn de minste stukken van Last Light qua spelen, hoewel daar bij gezegd moet worden dat dat ze nog niet waardeloos maakt om te doen.
Terwijl je je van hoofdstuk naar hoofdstuk beweegt (de game is fijn opgedeeld in behapbare stukken met introtekst en al zodat je voor je gevoel binnen niet al te lang een goed moment hebt om te stoppen) blijkt toch wel dat Last Light weet wat de momenten zijn die je bijblijven: een per ongeluk opgevangen zielig verhaal in een nederzetting waar je bijna langs was gelopen, een maar ternauwernood goedgegane stealth kill die volledig alarm heeft kunnen voorkomen, in vermomming tussen een kamer vol vijanden lopen om bij de deur naar de veiligheid te komen of zien hoe in een kapotgebombardeerd Moskou ergens in een woonhuis een familie skeletten ligt. De sfeer is geweldig en op wat lamme vijanden na is het systeem en de mechanieken ook meer dan OK, dus als het stealth-aspect van games als Dishonored, Crysis 3, Far Cry 3 en anderen van de laatste tijd je goed bevallen zijn kan ik je Metro alleen maar van harte aanraden. Zeker als je een PC hebt. Want niemand zegt het, maar het begint er wel op te lijken: 4A Games wordt de nieuwe Crytek als het gaat om het kapotmaken van je PC. En nu op naar het volgende: Metro 2033 spelen.
Metro: Last Light, ontwikkeld door 4A games voor Xbox 360, PS3 (getest) en PC en uitgebracht door Deep Silver op 17 mei 2013
