De toekomst van het blog ligt bij het individu

Bloggen is dood, lange leve het individu. Dat is het statement waar Simone Smith haar presentatie tijdens SXSW mee opende. Natuurlijk bedoelde ze het niet zo stevig als het overkomt, toch? Misschien niet, maar stiekem toch ook weer een beetje wel.

Smith is een opvallende verschijning, mede door haar felle blauwe jurk en parmantige hoed-frutsel-dingtje. Een bewuste keus want Smith laat graag een indruk achter en wil niet graag vergeten worden. Een lijn die ze doortrekt in haar presentatie wanneer het gaat om bloggers, want om publiek aan je te binden zul je een persoonlijkheid moeten zijn, aldus de Amerikaanse.

Want hoe bereik je je publiek? Door veel te schrijven, dat klinkt logisch. En dankzij tools als Pulse of Flipboard raakt je content snel verspreid, maar tegelijkertijd hebben ze een nadelig effect. Lezers zijn niet langer meer loyaal aan een weblog, ze zijn loyaal aan hun app waarin ze content geserveerd krijgen. Een goed stuk gelezen levert een duim omhoog op in Zite, maar daar zie jij als schrijver niets van terug.

Zoekmachine dan maar? Ook dat is tegenwoordig geen directe goudmijn meer en dat ondervond Smith aan den lijve met een aantal publicaties uit eigen portfolio: de bezoeken gingen door het dak, SEO was een belangrijke traffic driver en toen lanceerde Google een nieuwe versie van hun algoritme (Panda). En de grote glimlach werd een behoorlijk pruillip.

Smith vraagt zich dan ook hardop af wie er nog alleen maar publiceert op zijn of haar blog? Geen enkele hand in de zaal gaat omhoog, iedereen aanwezig schrijft op zijn of haar blog en doet daarnaast zijn ding op Facebook, Twitter of Google+.

Volgens de Amerikaanse is het een toonbeeld van de groei die het internet heeft doorgemaakt en de rol die het in ons leven speelt en nog gaat spelen. Vroeger kon je een mening delen op het internet en dat was dat, tegenwoordig kun je een compleet leven opbouwen en verrijken.

Smith vergelijkt het bloggen dan ook met de sociale interactie in het dagelijks leven. Woon je in een klein dorp en wil je weten hoe het met je vriend of vriendin gaat, fiets of wandel je even langs zijn huis en klop je op de deur. Zoals je vroeger zelf wellicht ook even langsging bij je favoriete blog.

Hoe anders is het in de bruisende metropool die het internet tegenwoordig is: iedereen is gejaagd en op weg van A naar B en de stad is een verzameling van bonte culturen verspreid over het beschikbare land. Wanneer nieuwe mensen wil ontmoeten of wil bijpraten met je vrienden, verzamel je in lokale, semi-publieke gelegenheden.

De metafoor is helder: wil je nieuwe lezers aan je binden, zul je buiten je blog moeten kijken. Naar kanalen als Facebook, Twitter of Google+, maar ook fora of andere communityplatformen rond de onderwerpen waar je over schrijft.

Dus bloggen is niet dood, maar het niet meer beperkt tot een daadwerkelijk weblog, zoiets? Ook niet helemaal, want wanneer Smith haar conclusie in wil zetten, vraagt ze zich af of je later herinnert wil worden voor je boodschap of voor het medium dat je gebruikte.

Het publiek knikt instemmend, maar ik krabbel me toch achter de oren als Smith nog maar eens benadrukt te kiezen voor de plek waar je publiek zich bevindt en dat zomaar Twitter of Facebook kan zijn.

Waar Smith aan voorbij gaat is het format van je boodschap. Niet het medium – of dat nu Twitter, Facebook, Google+ of weblog is. De belangrijkste eerste stap na het bepalen van je boodschap is volgens mij dan ook niet het bepalen waar je publiek zich bevindt, maar om te kijken in welk format je je boodschap het beste en het meest comfortabel over kan brengen.

Ga daarna zeker je publiek zoeken en ga de conversatie met ze aan, uiteraard, dat moge duidelijk zijn. Een succesvol blog opzetten is inderdaad geen kwestie meer van een stukje schrijven en je laptop dichtklappen, daarin heeft Smith volledig gelijk. Maar het format is de laatste tijd ontzettend aan het evolueren en doorgroeien, waarbij menig blogger zich opnieuw uit lijkt te vinden.

Blog on!